ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ……….

Πολύ καιρό πριν, μου δόθηκε αφορμή και για να μην αρχίσω να ουρλιάζω και γίνω ρόμπα άρχισα να γράφω την περίεργη σκηνή που εξελίχθηκε μπροστά μου. Σήμερα αποφάσισα (μια που κάτι μου το ξαναθύμισε) να το γράψω στο blogακι μου.
Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν ενώ δεν θα έπρεπε –γιατί ως γνωστόν τα νεύρα κάνουν ρυτίδες και χαλάει και ο μεταβολισμός- είναι το θέμα ταχύτητας. Γνωρίζω ότι δεν υπάρχει δια νόμου μια δεδομένη μέση ταχύτητα με την οποία θα έπρεπε να γίνονται κάποια πράγματα, όπως το να κινείται κάποιος, να απαντά σε μια ερώτηση ή να ….κόβει εισιτήρια στο ΚΤΕΛ. ΚΑΚΩΣ. Θα έπρεπε!!!!!!!! Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βάζουμε όριο καθυστέρησης σε όλες μας τις πράξεις. Δεν μπορεί ο κάθε ένας να τρώει το δικό μου χρόνο.
Στις 16.55 μπαίνεις στο λεωφορείο (σε αυτά τα παλιά που περιμένεις τον Πίπη να εμφανιστεί και να φάει το γιαούρτι στο πρόσωπο στην πρώτη στροφή). Το λεωφορείο ξεκινά στις 17.02. Ο εισπράκτορας έχει ήδη αρχίσει να κόβει εισιτήρια. Μετά από αρκετές απερίγραπτου κάλλους στάσεις που κάνει είτε για να δει κάτι είτε για να μιλήσει με κάποιον, φτάνει κάποια στιγμή και σε σένα. Βγάζεις τα ακουστικά από τα αυτιά και σταματάς να διαβάζεις το άρθρο που καίγεσαι να δεις τι γράφει. Σε κοιτάει λες και παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο εάν φοράς κασκόλ ή αν άφησες την τσάντα σου στο διπλανό κάθισμα. «Για πού;» Αποφασίζει κάποια στιγμή να ρωτήσει. «Για ….». Παύση, κοιτάμε πρώτα έξω από το παράθυρο(βρέχει;), μετά πάνω και μετά το δρόμο (ο Αλέκος ήταν αυτός με το Toyota;). Παύση. «Για …;» Όχι ρε φίλε, για Αμπελοκήπους. «Ναι, για …». Παύση. « 1.30 € ». Δίνεις τα χρήματα. Δυστυχώς δεν έχεις το ακριβές αντίτιμο. Δίνεις 2 €. ΛΑΘΟΣ!!! Παύση. Κοιτά τα κέρματα. Παίρνει τα 2 €. Τα βάζει με θρησκευτική ευλάβεια στην ειδική πλαστική θήκη. Κοιτά την θήκη. Παύση. Βγάζει 1 €. Το κοιτά. Το ξαναβάζει στη θέση του. Βγάζει 50 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Βγάζει 10 λεπτά. Τα κοιτά. Βγάζει άλλα 10 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Τα κοιτά. Σας τα δίνει. Παύση. Σας κοιτά. (Μάλλον προσπαθεί από το ύφος σας να καταλάβει εάν έχει κάνει λάθος) Βγάζει από το τσαντάκι το μπλοκάκι με τα εισιτήρια. Το ξεφυλλίζει αργά και βασανιστικά μέχρι που βρίσκει αυτό που γράφει 1.30 € επάνω και σας το δίνει. Ώρα; 17.08. Το λεωφορείο έχει περίπου 30 επιβάτες και το … είναι 15 λεπτά απόσταση από την αφετηρία. Άραγε θα προλάβουν να πάρουν όλοι εισιτήριο; Αυτό όμως εμένα δεν με αφορά. Το δικό μου ερώτημα είναι ένα: «Γιατί να εκνευρίζομαι με αυτόν τον άνθρωπο;» Άραγε αυτός είναι υπερβολικά αργός ή εγώ απλά υπερβολική; Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα που συμβαίνουν στη ζωή μας; Δεν μου φτάνει που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη; Δεν μου φτάνει που έφυγα για τη δουλειά και δεν πρόλαβα να μαγειρέψω και θα πρέπει να φάω πάλι πιτόγυρο; Να έχω και τον πιτσιρικά ατάραχο να χαίρεται την ζωή του χωρίς άγχος ΕΝΩ ΕΓΩ ΟΧΙ; Δεν το δέχομαι!!!!!

ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ?

Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να βρω γιατί αισθάνομαι κουρασμένος και κατηγορούσα την έλλειψη ύπνου. Τώρα όμως ξέρω τον πραγματικό λόγο...
Είμαι κουρασμένος γιατί δουλεύω υπερβολικά!
Ο πληθυσμός αυτής της χώρας είναι 11.000.000 .
Τα 5.100.000 είναι συνταξιούχοι και βρέφη...
Μας μένουν λοιπόν 5.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.
Από αυτούς τα 3.000.000 είναι σε σχολεία (Δημοτικό μέχρι Μεταπτυχιακά)
άρα μένουν 2.900.000 για να κάνουν τη δουλειά.
Από αυτούς, 800.000 είναι στο στρατό (αξιωματικοί και φαντάροι)
και μας μένουν 2.100.000 να κάνουν τη δουλειά.
Βγάλε έξω και 1.500.000 δημοσίους υπαλλήλους (που τα ξύνουν)
άρα μένουν 600.000 να κάνουν τη δουλειά.
Αν σκεφτείς ότι κάθε χρονική στιγμή , στα νοσοκομεία υπάρχουν 188.000 ,
μας μένουν 412.000 για να κάνουν τη δουλειά
Επίσης υπάρχουν 358.998 στις φυλακές .
Μας μένουν 53.002 για να κάνουν τη δουλειά.
Αν σκεφτείς ότι οι άνεργοι είναι 53.000 πολύ εύκολα καταλαβαίνεις ότι μένουν μόνο 2 για να κάνουν τη δουλειά.
Εσύ κι εγώ.
ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ !!!

ΣΕ ΕΝΑ ΤΟΙΧΟ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

«Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.» (λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)
«Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.»(οδός Μπενάκη, Αθήνα)
«Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα?» (λόφος Στρέφη, Αθήνα)
«Δεν φοβάμαι τίποτα, Δεν ελπίζω τίποτα, Ι am a free man .» (πλατεία Αγ. Κήρυκου, Ικαρία)
«Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.»(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)
«Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους.»(Ψυρρής, Αθήνα)
«Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται.» (4ο Λύκειο, Καλαμάτα)
«Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν ?»(Ε.Μ.Π., Αθήνα)
«Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου.» ( Decadence, Αθήνα)
«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.»(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)
«Φονιάδες των Ψαριών, Πελεκάνοι.» (οδός Γερουλάνου, Αργυρούπολη)
«Η μαμά μου λέει ότι αν δεν έχω πέσει στο κρεβάτι μέχρι τις δέκα και μισή, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι.»(Ποτοπωλείον, Αθήνα)
«Μόνο τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.»( Dark Sun, Αθήνα) «Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»( T . E . I ., Αθήνας)
«Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο.» (Γκάζι, Αθήνα)
«Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο Σίγμα και προφέρεται με δύο Λάμδα.»(Μύλος, Θεσσαλονίκη)
«Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.»(Μεταξουργείο, Αθήνα)
«Ο Χριστός πέθανε, ο Αινστάιν πέθανε, και Εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία.»( A ν club, Αθήνα)
«Ζαλίζομαι. Σταματήστε τη Γη να κατέβω.»(Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη)
«Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε, Συμμετέχετε, Αποφασίζουν.» (οδός Σινώπης, Αθήνα)
«Μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην χώρα που τους γέννησε ?» (οδός Σινώπης, Αθήνα)
«Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες.»(οδός Παπαδιαμαντοπούλου, Αθήνα)
«Έγχρωμη TV , Ασπρόμαυρη Ζωή.»(οδός Στουρνάρα, Αθήνα)
«Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.» (Παπασωτηρίου, οδός Στουρνάρα, Αθήνα)
«Η Βία δεν είναι Λύση, η Λία όμως είναι Βίσση.» (Μύθος, Ρέθυμνο)

Βίβα Ζωνιανά

Μόλις το έλαβα. Απολαύστε μαντινάδα!!!!!

Εκια ψηλά στα Ζωνιανα

άνεργοι νέοι ζούνε

Porche BMW και Μερσεντε

όμως κυκλοφορούνε

***

νέα μοντέλα ζωκλεφτικων

με τα φυμε τα τζαμια

να μη θωρεις τι κουβαλούν

τ’άνεργα παλικάρια

***

άδικα τσι κατηγορείτε

σεις φιλήσυχοι πολίτες

θενε και συμπαράσταση

οι άνεργοι οπλίτες

***

αυτοί φυτεύουνε για σας

φιλήσυχοι πολίτες

και σεις για το ευχαριστώ

πεψατε τσ΄ΕΚΑΜΙΤΕΣ

***

αντί για επιδότηση

ηρθ΄η αστυνομία

που πρασινίζουν τα βουνά

για την οικολογία

***

νομοταγείς να γίνουνε

θέλουνε λιγουλάκι

γι’αυτό στην πόλη έρχονται

ν’ανοίξουνε μπαράκι

***

και μεις για συμπαράσταση

στ’άνεργα παλικάρια

τους τ’ακουμπούμε ταχτικά

στα μπαρια τους τα βράδια

***

έχουν γυναίκες όμορφες

πο πισω απο τσι μπαρες

και μπομπες μα΄σερβιρουνε

να κανωμε γαργάρες

***

όσο για την ασφάλεια

έχουν αυτοί φροντίσει

μαύρο πουκάμισο φορούν

και το κουμπουρι οπλίσει

***

αντεστε να τσι διωξουμε

απο το Ρεθυμνακι

να βγούμε άφοβα και μεις

στη πόλη το βραδάκι

***

όσο για τον προστάτη τους

το ντοκτορα το Γιάννη

από την αγανάχτηση

το χρώμα του το χάνει

***

βγαίνει και λέει στην TV

άδικα τον χτυπούνε

και έμμεσα προειδοποιεί

οι οπλίτες καρτερούνε

***

ανοίξανε τα στόματα

και λένε λένε λένε

σα φύγουν όμως τα ΕΚΑΜ

εύχομαι να μην κλαίμε.

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ!!!!!

Δεν μπορώ να ξεπεράσω τον έρωτά μου για τον μικρό που μπήκε στη ζωή μας και είπα να σας τον παρουσιάσω.

ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Έχει καιρό τώρα που θέλω να κάνω ένα αφιέρωμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του μπαμπά μου, το Καπνοφυτο Παρανεστιου Δράμας, γιατί είναι από τα όμορφα μέρη της Ελλάδας που όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν τα ξέρουν πολλοί. Χρόνια τώρα όταν μιλάω για εκείνα τα μέρη μόνο όσοι έχουν κάνει φαντάροι σε εκείνα τα μέρη τα γνωρίζουν. Εγώ είναι λογικό βέβαια να τα ξέρω και να τα λατρεύω γιατί πηγαίναμε εκεί από Θεσσαλονίκη κάθε σαββατοκύριακο, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Πέρασα απίθανα. Μεγάλωσα ανεβαίνοντας τα βουνά και παίζοντας με το χιόνι το χειμώνα χωρίς να φοβάμαι μη με πατήσει κανένα αμάξι όπως στην πόλη. Όσοι έχουν ζήσει κάπως έτσι τα παιδικά τους χρόνια μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να μπορεί να νιώσει αυτή την ελευθερία κινήσεων. Βέβαια κάποια στιγμή μεγάλωσα και δεν ήθελα και τόσο πολύ αυτήν την ηρεμία και την απομόνωση. Ήθελα την παρέα μου και βόλτες σε καφέ και μπαράκια αντί για ορειβασίες και χιονάνθρωπους. Παρόλα αυτά συνέχισα να πηγαίνω. (πατεράδες σου λέει μετά. Χαχα)
Μετά από αυτήν την εισαγωγή κάνω λοιπόν μια μινι ξενάγηση στα μέρη αυτά.
Παρανέστι
Καταρχήν, ξεκινάμε από το όνομα. Παρανέστι σημαίνει «παρά του Νέστου», δίπλα στο Νέστο δηλαδή. Είναι δήμος του νομού Δράμας, ο δεύτερος σε έκταση δήμος της χώρας, με τρομερή παρθένα φύση και οργιώδη βλάστηση. Ο δήμος Παρανεστίου είναι γεμάτος χαραγμένα μονοπάτια, μικρά χωριουδάκια που βρίσκονται μέσα στα δάση και πολλά ξωκλήσια. Ένα από τα χωριά που μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ είναι το Καπνόφυτο. Στα αξιοθέατα της περιοχής περιλαμβάνονται το φράγμα του Θησαυρού, το φράγμα της Πλατανόβρυσης και οι τεχνητές λίμνες που σχηματίζουν αλλά οι καταρράκτες της Αγίας Βαρβάρας, τα δάση και τα τοπία γύρω από τις κοίτες του Αρκουδορέματος και τα γεφύρια. Η περιοχή προσφέρεται και για τους λάτρεις των ποτάμιων αθλημάτων όπως το καγιάκ ενώ φημίζεται για το καλό κρασί της.
Καπνόφυτο
Το μικρό αυτό χωριουδάκι ονομάζεται έτσι επειδή ο κάτοικοι του είχαν πάντα ως βασική απασχόληση την καλλιέργεια καπνού. Μιλάμε δηλαδή για ξύπνημα στις 3 τα χαράματα, μάζεμα του καπνού με τα χέρια και «κέντημα», πέρασμα του καπνού σε σχοινιά με βελόνες. Μηχανήματα και ευκολίες ξεχάστε τα.
Το χωριό είναι χτισμένο σε πλαγιά βουνού (που σημαίνει καταπληκτική θέα). Το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου είναι χτισμένο σε ένα σημείο με θέα το ποτάμι και τις γέφυρες. Στην αυλή του έχει ένα τεράστιο πλάτανο που από ότι έχω καταλάβει ήταν εκεί από όταν ο μπαμπάς μου ήταν ακόμη αγέννητος. Κάτω από τον πλάτανο είναι το σημείο συνάντησης. …όλων. Ειδικά το φθινόπωρο που τα βουνά γύρω έχουν ένα χρώμα καφε/πράσινο είναι απίστευτα όμορφα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν φύγει βέβαια και το χωριό έχει πλέον λίγους κατοίκους. Όλοι όμως γνωριζόμαστε (λογικό αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι είμαστε συγγενείς) και όταν κάθε τόσο μαζευόμαστε το χωριό γεμίζει. Πόρτα δεν θα βρεις κλειστή. Κανένας δεν θα πάρει τηλέφωνο πριν σου χτυπήσει την πόρτα. Κανένας δεν θα σε αφήσει να φύγεις εάν δεν σε ταΐσει.
Εκεί λοιπόν πήγαινα κάθε τόσο. Εκεί έμαθα πως κάνουν βούτυρο με τα χέρια, ψωμί και τυρί. Πως φέρεσαι στα ζώα, πως τα φροντίζεις και τι σου προσφέρουν. Εκεί έμαθα έστω και λίγα τουρκικά (οι περισσότεροι ήρθαν από μέρη της Τουρκίας που τους απαγόρευαν να μιλάνε ελληνικά και ο φόβος έγινε συνήθεια όταν ήρθαν Ελλάδα).
Σε αυτό το χωριό λοιπόν, αποφάσισαν πολλοί για να ξαναφτιάξουν τα πατρικά τους σπίτια ή να χτίσουν δίπλα στο πατρικό ένα καινούργιο. Έχει κάποια χρόνια τώρα που βλέπεις μαστορια να πηγαινοέρχονται και τα σπίτια να ομορφαίνουν. Το χωριό σιγά σιγά παίρνει ξανά ζωή. Τα ξενοδοχεία στο Παρανέστι είναι όλο το χρόνο γεμάτα. Οι ταβέρνες πληθαίνουν (καταπληκτικό φαγητό, τεράστιες μερίδες, χαμηλές τιμές). Ο καφετερίες εκσυγχρονίζονται.
Ο μπαμπάς μου είναι ένας από αυτούς που αποφάσισαν να ξαναφτιάξουν τα πατρικά τους. (Άλλωστε πάντα έλεγε ότι μετά από χρόνια τα χωριά αυτά θα γινόταν θέρετρα και τελικά είχε δίκιο). Καθάρισαν την εξωτερική πέτρα από τους σοβάδες, άλλαξαν παράθυρα και πόρτες, κουζίνα και μπάνια, έχτισαν τζάκι και ….άλλαξε το σπίτι. Το σπίτι της γιαγιάς (που το είχε χτίσει με την αποζημίωση και ήταν δικό της και περηφανευόταν) έγινε πλέον ένα …σαλέ. Πανέμορφο με καφέ παράθυρα και μεγάλη βεράντα που έχει θέα όλα τα βουνά. Το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι το χιόνι για να γυρίσουμε στα παιδικά μας χρόνια. Λατρεύω το σπίτι, το χωριό και …τους γονείς μου που μου τα προφέρουν.

Να μας ζήσει!!!

2 Νοεμβρίου 2007 στις 10.05 γεννήθηκε το ανιψάκι μου στην Θεσσαλονίκη. Ένας πανέμορφος ξανθούλης παίδαρος 2 κιλά και 940γρ. 51 εκ. Περιττό να περιγράψω ότι όλη η τρελή οικογένεια ήταν εκεί και ξεσηκώσαμε την κλινική. Ειδικά η περήφανη μάνα που όποιον έβλεπε τον ρωτούσε, ρητορικά βέβαια, «Δεν είναι κούκλος;» Είτε ήμασταν εμείς, είτε οι νοσοκόμες, είτε γιατροί, είτε ξένοι επισκέπτες, εκείνη ρωτούσε. Τελείως παλαβή. Είχε δίκιο όμως. Έχει μια φατσούλα γλύκα και μια έκφραση….. απόλυτη νιρβάνα. Οσο για τον πατέρα, τι να πω; Πιο πολύ να του μοιάζει το μωρό δεν γινότανε. Και το πρώτο τους αλλά και αυτό το παιδί γεννήθηκαν "επικυρωμένα φωτοαντίγραφα" του. Η αδερφή μου είχε μια απλή φιλική συμμετοχή. χαχα (ελπίζω αργότερα να της μοιάσει έστω και λίγο, όπως και το πρώτο). Να μας ζήσει λοιπόν, να τον χαιρόμαστε, να είναι γερός, δυνατός, έξυπνος, όμορφος, καλότυχος και…και…και…

I AM BACK!!!!

Ετσι για αρχή, για το welcome back, αφιερώνω την φωτο που τράβηξα στη Θεσσαλονίκη στη φίλη μου που 1ον τα πήρε που δεν ανέβηκε πάνω μαζί μου και 2ον είναι αθεράπευτα πόντια.
Σημ. Ειναι απο κινητό οπότε δεν φαίνεται πολύ καθαρά. Οι πινακίδες είναι "ΤΕΜΕΤΕΡΟΝ"

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ...ΠΑΛΙ

«Υποκινούμενες οι καταλήψεις»,
«Απαράδεκτος διευθυντής προσπάθησε να σπάσει το μπλόκο των μαθητών»
«Καζάνι που βράζει η παιδεία»
«Ένταση και επεισόδια στις καταλήψεις»
«Πιάστηκαν στα χέρια καθηγητές, γονείς, μαθητές»
«Νόμιμη η κατάληψη εάν υπάρχει πλειοψηφία»
«Εξωφρενικός ο διευθυντής»

Τι είναι αυτά ρε παιδιά???? Καταρχήν, είτε υπάρχουν βάσιμα αιτήματα είτε όχι, πότε θα καταλάβουμε στην Ελλάδα ότι οι καταλήψεις είναι το τελευταίο μέσο/όπλο του μαθητή και ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ. Και εγώ κάποτε έκανα κατάληψη, και εγώ πιστεύω ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στην παιδεία, και εγώ είμαι από τα άτομα που πιστεύω ότι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δράσουμε. Αλλά όχι και να ζούμε σε παράλληλο σύμπαν. Οι καταλήψεις δεν είναι δικαίωμα των μαθητών που μπορούν να το ασκούν κάθε χρόνο. Οι καθηγητές ΔΕΝ ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να αφήσουν το σχολείο και τους μαθητές να "αλωνίζουν". Πολλά σχολεία πιστεύω ότι είναι τόσο απαράδεκτα (συνθήκες, ελλείψεις κτλ) που επιβάλλεται να κάνουν κάτι, αλλά ξέρω και σχολεία που κάνουν κατάληψη επειδή η καθαρίστρια χρησιμοποιεί χλωρίνη όταν καθαρίζει τις τουαλέτες και τα παιδιά λερώνουν τα ρούχα τους!!!!!!!!!!! Εγώ μεγάλωσα ή οι νέοι έχουν «ρίξει» λίγο το επίπεδο? Α, ρε άμοιροι που τρέχατε για τις καταλήψεις για να ρίξετε την χούντα!!!!! Να, ρε, αιτήματα!!!