Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Αν είσαι καλός χριστιανός…ξέχνα τη γιόγκα!!!

Μέρες τώρα αναρωτιόμουν πως έγινε και οι άνθρωποι της εκκλησίας άκουσαν τα νέα για τη φορολόγηση της περιουσίας τους και αντιδρούσαν τόσο…χαλαρά. Περίμενα πως και πώς να δω παπάδες στην τηλεόραση να ενίστανται, μέχρι και να αφρίζουν. Προφανώς όμως έμεινα πολύ καιρό εκτός πραγματικότητας και δεν γνώριζα. Οι άνθρωποι έχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα. Βάλλονται από πολλές μεριές. Δεν είναι μόνο το υπουργείο οικονομικών αλλά και το ίδιο τους το υπουργείο (ας μη ξαναπώ το πόσο διαφωνώ με το γεγονός ότι ακόμη στις μέρες μας η παιδεία πάει πακέτο με τη θρησκεία). Σήμερα λοιπόν, στην εκπομπή «Συμβαίνει τώρα» άκουσα τον Πατέρα Μάξιμο να λέει ότι είναι «ασυμβίβαστη με τη χριστιανική πίστη η γιόγκα. Προσηλυτίζουν. Εξάλλου, «γιόγκα» σημαίνει ένωση με το θείο. Ανήκει σε άλλη θρησκεία.» Ορίστε? Τι έχασα ρε παιδιά? Τι παίζει? Ποια γιόγκα? Φέτος που λείπω εγώ από το σχολείο γίνονται όλα αυτά? Συζητείται να μπει η γιόγκα ως είδος γυμναστικής στα σχολεία μας? Προφανώς.

Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Πρώτα από όλα, θυμήθηκα την μία και μοναδική φορά που στο γυμναστήριο στη Αγγλία έκανα γιόγκα. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσω στη μέση και να πάω δίπλα να κάνω ποδήλατο. Μου φάνηκε τρομερά δύσκολο να συγκεντρωθώ και να χαλαρώσω έχοντας το πόδι μου σε σημείο που έβλεπα την πατούσα και το γεγονός ότι χρειαζόμουν οπωσδήποτε πεντικιούρ. Άσε που όσο δε μου μιλούσε κανένας και μετρούσα ανάσες, το μυαλό μου επέστρεψε στην επόμενη σελίδα της πτυχιακής. Αποφάσισα πως η γιόγκα δεν είναι για μένα. Οι υπόλοιπες κοπέλες βέβαια ήταν κατενθουσιασμένες.

Από την άλλη, σκέφτηκα κάτι προσωπάκια που έχουμε στο σχολείο. Χαμογελαστές φατσούλες, ζωντανά παιδιά, ευτυχισμένους ανθρώπους που φτάνοντας στην τρίτη τάξη του Λυκείου μετατρέπονται σε ζόμπι. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, άλλα εμφανώς αδυνατισμένα και άλλα να φλερτάρουν με την παχυσαρκία, να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλοπάτια και να ακούγεται η ενέργειά τους να απομακρύνεται. Αυτά τα παιδιά πολύ θα ήθελα να τα βοηθήσω να χαλαρώσουν. Να πάρουν μια ανάσα και να γεμίσει το κεφάλι με οξυγόνο και όχι παθητικές μετοχές. Με τη γιόγκα θα χαλαρώσουν, θα ξεφύγουν, θα αναπνεύσουν.

Μετά από αυτές τις σκέψεις λοιπόν, μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω τι παίχτηκε με το θέμα. Τι να σχολιάσω? Οι πνευματικοί πατέρες της χώρας μας, μόνο για τα νέα παιδιά και για την χαλάρωσή τους δεν νοιάστηκαν.

Σε κάποιο blog βρήκα το παρακάτω:

«Μετά την κατάργηση των θρησκευτικών! Να τη η γιόγκα»

« (Η γιόγκα είναι) γυμναστική του σώματος και του νου των βουδιστών μοναχών, άρα θρησκεία με ποιος ξέρει τι είδους απολήξεις για την κοινωνία μας.»

Και έχει και συνέχεια ….

«και όλα αυτά τα παρουσιάζουν ως ασκήσεις δήθεν του σώματος, ώστε να εξαπατούν τούς αφελείς ότι πρόκειται για γυμναστικές ασκήσεις. Η yoga είναι θρησκεία κύριε υπουργέ. Θα επανέλθουμε στο θέμα γιατί είναι πολύ σοβαρό.»

Όσο πάει γίνεται και καλύτερο….

«Αίσχος! Μετά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση εισάγουν τη θρησκεία της γιογκα στην εκπαίδευση!»

«Τελικά η κυβέρνηση της ΝΔ θα μας αλλάξει και την πίστη μας;»
«Ξεκίνησε η Γιαννάκου με τη Ρεπουση και την Ιστορία της ΣΤ Δημοτικού, μετά η εγκύκλιος της απαγόρευσης του μυστηρίου της εξομολόγησης τη σκυτάλη πήρε ο Σπηλιωτόπουλος με την κατάργηση της προμετωπίδας του συντάγματος από βιβλία που περιέχουν το σύνταγμα της Ελλάδας, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και τωρα την εισαγωγη της θρησκειας της γιογκα στην πρωτοβαθμια και δευτεροβαθμια εκπαιδευση. Πρεπει μαλλον να πεσουν ακομα πιο χαμηλα σε ποσοστα, για να καταλαβουν ολοι τους οτι δεν μπορουν να κανουν οτι θελουν και ειδικα σε οτι αφορα την ανατροφη και την εκπαιδευση των παιδιων μας

Έπεσα από τα σύννεφα. Δεν γνώριζα ότι η προηγούμενη κυβέρνηση προσπαθούσε να αλλάξει την πίστη μας. Γι’ αυτό άραγε η γιαγιά μου έβλεπε τον Καραμανλή στην τηλεόραση και έβγαζε σπυριά?

Και ανέφεραν και το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Δηλαδή για να μη θιχτεί η θρησκεία μας θα πρέπει να αφήνουμε τα παιδάκια να μαθαίνουν από την τηλεόραση ποιά είναι η διαφορά στην ανατομία των δύο φύλων, να παραπληροφορούνται, να μαθαίνουν για το χάπι της επόμενης μέρας μόνο όταν έχει φτάσει η μεθεπόμενη, να πηγαίνουν κοριτσάκια με πόνους σκωληκοειδίτιδας στο νοσοκομείο και να γεννάνε. Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2009. Συμβαίνουν γιατί τα πάντα τρέχουν στην εποχή μας. Η κοινωνία ταξιδεύει πάνω σε απίστευτα γρήγορα αυτοκίνητα. Με την πρώτη γκαζιά τα παιδιά πιάνουν τα διακόσια. Η Εκκλησία μας επιμένει να οδηγούμε σε καρόδρομους. Ποιος την πληρώνει σε μια τέτοια κατάσταση πιστεύετε?

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Χαθήκαμε και δεν έπρεπε…

Μήνες τώρα δε μπαίνω καν στο blog μου γιατί δεν μπορώ να βλέπω την κατάντια του. Απαράδεκτη που δεν ανάρτησα έστω μια φωτογραφία, κάτι που να βγάλει τον κύριο που έχω φάτσα φόρα μόλις μπαίνεις. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν τόσα άλλα στη ζωή μου που ενώ είχα τον χρόνο, δεν είχα διάθεση να γράψω. Δεν μου περνούσε καν από το μυαλό να γράψω. Σήμερα όμως συνέβη κάτι που μου θύμισε το blog μου. Μια ματιά στον καθρέφτη και … «βρε, ποιόν μου θυμίζω, ποιόν μου θυμίζω….?» Ναι, κυρίες και κύριοι, μπορώ να βρω πολλά κοινά με τον κύριο στη φωτο της τελευταίας μου ανάρτησης. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αντιλήψεις του αλλά στα ροδοκόκκινα φουσκωτά μάγουλα, το σαγηνευτικό ξέχειλο προγουλάκι, την κοιλιά που άνετα εκτελεί χρέη τραπεζιού και τέλος, το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που δηλώνει «ξέρω πως δεν σας αρέσει η εμφάνιση μου αλλά το κυριότερο είναι αυτό που κρύβω μέσα μου.» Εκείνος βέβαια φαντάζομαι εννοεί το μυαλό του ενώ εγώ …έναν ολόκληρο άνθρωπο. Πέρασα λοιπόν μπροστά από τον καθρέφτη και έκανα το λάθος να μη γυρίσω το κεφάλι από την άλλη. Μέγα λάθος. Ακόμη αναρωτιέμαι που είναι αυτή η γλύκα και η ομορφιά που αναφέρουν όλοι όταν μιλάνε για εγκυμονούσες.

Ποτέ δεν έμοιαζα με την Βίκυ Καγιά αλλά τόση ομοιότητα με την Βίκυ Σταυροπούλου? Χρόνια ακούω για την λάμψη και την ομορφιά των γυναικών που ετοιμάζονται να φέρουν στη ζωή ένα μωρό. Ποτέ δεν τους πίστεψα και πάντα μου απαντούσαν ότι θα καταλάβω όταν μείνω και εγώ έγκυος. Ε, μπορώ τώρα να πω ότι…είχα δίκιο. Ποια η ομορφιά στα μαλλιά μιγάδες (μισά κόκκινα, μισά καστανά) που από τα νεύρα τους για την απαράδεκτη εμφάνισή τους στέκονται σαν βρεγμένα? Που είναι η ομορφιά στα μάτια που, αντί να λάμπουν, από τη νύστα -καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετράωρου- έχουν διαρκώς το βλέμμα της Παπανδρέου (όποια από της δύο και να διαλέξετε, μέσα θα πέσετε)? Τέλος, πέρα από το θέμα εμφάνισης, ας αναλογιστούμε την γλύκα του χαρακτήρα…Ρωτήστε τον κατακαημένο μελλοντικό πατέρα που από την ημέρα που βγήκε το τεστ θετικό σα να έπεσε το IQ του στο δάπεδο και δεν έχει καταφέρει να πει μια σωστή κουβέντα. Χθες παράδειγμα πήρε τηλέφωνο από τη δουλειά και είπε, άκουσον, άκουσον, «Καλημέρα». Τι? Σοβαρά? Είναι καλή η μέρα σου εσένα? Εμ, βέβαια, τι ανάγκη έχεις εσύ? Όλα καλά σου πάνε. Είσαι στη δουλίτσα σου και πίνεις τον καφέ σου. Για ρώτα εμένα που δεν κοιμήθηκα καθόλου και δεν ξέρω και γιατί. Κάθομαι μόνη στο σπίτι, χωρίς παρέα, γιατί, μη μου πεις ότι είναι παρέα οι σαχλοί στα πρωινάδικα…και δεν μπορώ και να καπνίσω. Εντωμεταξύ, όσο δεν καπνίζω και κάθομαι, τόσο πεινάω… Άσε που βρέχει και δε μπορώ να πάω έστω μέχρι το μίνι μάρκετ και δε σου έχω και εμπιστοσύνη ότι θα θυμηθείς να μου αγοράσεις το περιοδικό με το DVD των απαράδεκτων….Κάπου εδώ συνήθως σταματώ την γκρίνια γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι με ακούει και δεν έχει κλείσει το ακουστικό. Αργότερα βέβαια σκέφτομαι ότι ίσως και να έχει θυμώσει και με ξαναπιάνουν τα διαόλια μου. Άκου εκεί να θυμώσει. Καλά δε μπορεί να κάνει υπομονή λίγους μήνες δηλαδή? Παιδί θα του κάνω. Αυτός τι έχει κάνει δηλαδή τόσο σημαντικό? Τίποτα. Για τέτοια γλύκα μιλάνε όταν αναφέρονται στις εγκυμονούσες? Δεν είμαι σίγουρη. Ίσως εγώ να είμαι διαφορετική. Μοιάζει να έχει σταματήσει λίγο η ζωή μου, να είναι στο pause. Περιμένω με αγωνία το μεγάλο γεγονός. Θέλω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να έρθει το μωράκι μας (κατά προτίμηση πριν εξαντληθεί η υπομονή του μπαμπά της). Επίσης θέλω να μη πονέσω στη γέννα (μην ξανακούσω την πανέμορφη ευχή «με ένα πόνο», θα βγάλω σπυριά) να μην κλαίει και να κοιμάται τα βράδια, να είναι έξυπνη και πανέμορφη, να είναι τυχερό και …αλλά αυτά θα τα γράψω στο γράμμα προς τον Αι Βασίλη και όχι στο blog.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟΣ


Μετά τη συνέντευξη που διάβασα στο schooligans πήρα κάποιες αποφάσεις. Πρώτα από όλα θα κάνω αίτηση για μετάθεση στο εξωτερικό. Θα πλένω πιάτα. Θα γίνω γκαρσόνα. Θα γίνω ηθοποιός, κάτι. Πλέον ξέρω οτι δεν έχει ελπίδες να αλλάξει τίποτα στην κακόμοιρη την εκπαίδευση. Οταν άνθρωποι σαν τον Πάγκαλο έχουν άποψη και (συν)αποφασίζουν για το θέμα της Παιδείας ...Η δεύτερη απόφαση που πήραν είναι όταν με το καλό αποκτήσω δικό μου παιδί να το στείλω από το νηπιαγωγείο εσώκλειστο στην Ελβετία. Πάμε καλά? Ας σχολιάσουμε κομμάτι κομμάτι την περιβόητη συνέντευξη -εννοείται μόνο το κομμάτι για την Παιδεία γιατί την πίκρα του για την χυλόπιτα από τον κ. Σημίτη και το πόσο "μαγκάκι" υπήρξε στο σχολείο του με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν το θεωρείτε στοιχείο δυσαρέσκειας;

Εγώ και το εκπαιδευτικό σύστημα είμαι έτοιμος να πω ότι θέλει αυστηρή κριτική. Θα σας πω ένα περιστατικό. Πήγα τις προάλλες σ’ ένα σχολείο για τα εγκαίνια μιας αίθουσας με κομπιούτερ. Έκανε ο δήμος μια εκδήλωση. Προσέξτε: Νέα Δημοκρατία ο δήμος, Νέα Δημοκρατία η κυβέρνηση –δεν είχα τίποτα να οικειοποιηθώ. Μπαίνω μέσα, ήταν πέντε τύποι, οι οποίοι ήταν… θα ‘λεγα τη λέξη «βρώμικοι».

Μαθητές ή καθηγητές;

Καθηγητές.

Το έχετε ξαναπεί στο παρελθόν ότι πολλοί καθηγητές είναι «αξύριστοι, βαριεστημένοι κι άπλυτοι».

Ναι, το ‘χω πει. Αυτό που σας λέω είναι ένα γεγονός καινούριο. Ήταν λοιπόν αυτοί οι πέντε τύποι σε μια γωνία και με κοιτάγανε. Εγώ είδα τα κομπιούτερ κι έπιασα κουβέντα με κάτι παιδιά. «Τι είναι αυτοί;» ρωτάω τα παιδιά. «Οι καθηγητές μας» μου λένε. Βλέπανε, λοιπόν, αυτοί οι καθηγητές τον βουλευτή της περιοχής να έχει έρθει με επίσημη πρόσκληση στο σχολείο τους και δεν ερχόντουσαν να μου πουν τίποτα. Ούτε ένα «Χαίρετε, να σας δείξουμε τα κομπιούτερ» ή «Μήπως θέλετε να μας ρωτήσετε κάτι;»…


Οι πέντε τύποι, οι "βρώμικοι," ήταν δηλαδή πέντε μορφωμένοι άνθρωποι που ξύπνησαν το πρωί για να πάνε στη δουλειά τους και δεν ξυρίστηκαν -ίσως γιατί το λουκ του επιμελώς ατημέλητου πηγουνιού είναι στη μόδα. Τα ρούχα υποθέτω οτι δεν ήταν κουστούμια μια και δεν βολεύουν και πολύ όταν θέλεις να σκουπίσεις τα κατασπρα από την κιμωλία χέρια σου μετά από 5 ώρες συνεχόμενο μάθημα ενώ στα διαλείμματα δεν βολεύει το σκαρπίνι να παίξεις μπάσκετ με τους μαθητές προσπαθώντας απελπισμένα να τους αποσπάσεις την προσοχή και να μη τρέξουν στις τουαλέτες για τσιγάρο. Αυτοί οι άνθρωποι ξύπνησαν για να πανε στη δουλειά να δουν 350 μαθητές και είδαν έναν "καθαρό" χοντρό που απαιτούσε της προσοχής τους. Εννοείται οτι είχαν βαριεστημένο ύφος. Τους περίμενε ένα δίωρο τουλάχιστο σαχλοσυζητήσεων με ένα άτομο το οποίο εμφανέστατα τους κατατάσσει στην κατηγορία "ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου" και μόνο που καταδέχονται να κάνουν μάθημα, να είναι καθηγητές. Δεν πήγε η Καγιά να κάνει εκπομπή εκεί Όλοι πλυμένοι, ξυρισμένοι και απίστευτα ευδιάθετοι θα ήταν.
Το λέτε ως παράδειγμα αδιαφορίας;
Το λέω ως παράδειγμα κτηνωδίας, έλλειψης στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής και επαγγελματικής ανεπάρκειας. Προφανώς, αυτοί οι άθλιοι καθηγητές ανήκουν σε κάποιο από τα μικρά κομμουνιστικά κόμματα!
Κτηνωδία και έλλειψη κοινωνικής αγωγής που δεν ενδιαφέρθηκαν να του μιλήσουν, να τον ρωτήσουν εαν θέλει κάτι. Να απαντήσουν στις απίστευτα βλακώδεις ερωτήσεις που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις "Τι είναι αυτό?" "Πως δουλεύει?" "Κάθε πότε κάνετε μάθημα εδώ?" Έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής είναι να μη τρέχω να καλημερίσω κάποιον όπως κάνουν οι γιαγιάδες στη λαϊκή της Δευτέρας όταν εμφανίζεται ο Ψωμιάδης προεκλογικά? Και άντε πες, ένα καλημέρα να στο χαρίσουν, "επαγγελματική ανεπάρκεια" επειδή δεν σε χαιρέτησαν? Που πας ρε φίλε.....Ποιος είσαι? Όταν έδινα ΑΣΕΠ για να πάρω αυτή τη θέση δεν με ρώτησε κανένας για αυτή την περίπτωση. Κάτι αγγλικά και παιδαγωγικά ρώτησαν και όταν πέρασα μου είπαν οτι έχω επαγγελματική επάρκεια.
Τέλος, το καλό!!!!! Ανακοίνωση Ανακοίνωση...όποιος είναι καθηγητής, έχει χεσμένο τον Πάγκαλο, είναι αξύριστος και δε φορά γραβάτα ανήκει σε κάποιο μικρο κομμουνιστικό κόμμα!!!!! Δεν χρειάζεται να τρέχετε να γραφτείτε στο κόμμα. Δεν χρειάζεται να κατεβείτε σε πορείες και να κρατάτε πανό και σημαίες. Είστε ήδη καταδικασμένοι. Επίσης, όλοι οι κομμουνιστές μάλλον είναι άνθρωποι κατώτεροι και η λέξη είναι κάτι σαν βρισιά. Το είπε αυτό άραγε στη κ. Παπαρήγα ποτέ? Α, ξέχασα, δεν της απευθύνει το λόγο είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξης...ο "ευγενικός" κύριος.
Ε, τώρα βγάζετε μια εμπάθεια…
Ε τι ήταν; Νέα Δημοκρατία; Αποκλείεται.
Άλλο νέο και τούτο. Όλοι οι καθηγητές που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία δεν είναι βρώμικοι, αγενείς και ανεπαρκείς. Αποκλείεται!!!
Δηλαδή πιστεύετε ότι η κακή λειτουργία των ελληνικών σχολείων οφείλεται στο ότι έχουν μπει τα αριστερά κόμματα και στα σχολεία;
Ναι, βέβαια. Αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος. Ο άλλος λόγος είναι η διαφθορά. Ότι δεν κάνεις σωστά το μάθημά σου στο σχολείο και πας και κάνεις ιδιαίτερα στους μαθητές σου. Γι’ αυτά που θα έπρεπε να τους είχες διδάξει μέσα στην τάξη!
Δηλαδή για τα προβλήματα στα σχολεία δεν φταίει κανένας άλλος αλλά η κ. Παναγιώτα και ο κ. Σπύρος που είναι αριστεροί? Τι? Μίλησε για διαφθορά? Μιλάνε οι πολιτικοί για διαφθορά? Διαφθορά είναι όταν ένας άνθρωπος που δε θα κάνει ποτέ απόσβεση των όσων έχει πληρώσει για να φτάσει στο σημείο να διοριστεί και αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά για να ξεχρεώσει το δάνειο? Αφήστε μας να κάνουμε για ένα χρόνο μάθημα όπως θέλουμε χωρίς τα γραφειοκρατικά και τους χαζοκανόνες και θα δεις εάν θα ξαναχρειαστούν ιδιαίτερα τα παιδιά. Μου κάνει και εντύπωση πως μπορεί κάποιος άνθρωπος να κάνει χάλια δουλειά το πρωί και τέλεια το απόγευμα στα ιδιαίτερα. Το πως με το που έκανα αίτηση σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο με έβαλαν σε "δύσκολη" τάξη επειδή οι σπουδές μου τους το υπέδειξαν και θεωρούσαν οτι είχαν τα προσόντα ενώ με το που διορίστηκα έγινα μια καθηγητριούλα που διδάσκω δευτερεύον μάθημα και μάλιστα ανεπαρκώς, ποτέ δεν το κατάλαβα. Σε τι κοινωνία ζούμε? Άσε που το γεγονός οτι κάποιοι κάνουν ιδιαίτερα δεν σημαίνει οτι όλοι κάνουν ιδιαίτερα. Μη τα γενικεύουμε όλα. Επίσης αυτοί που κάνουν ιδιαίτερα και τα ...παίρνουν, προσφέρουν εργασία και πληρώνονται. Άλλοι απλά τα παίρνουν επειδή έτυχε να έχουν μια συγκεκριμένη θέση ...κάπου. Ούτε αυτά να τα συγχέουμε
Πάντως, αν θεωρείτε αυτά τα δύο ως τα βασικά προβλήματα της παιδείας, μάλλον είστε λίγο έξω από την παιδεία.
Είμαι όμως μέσα στον κόσμο! Εσείς θεωρείτε ότι η παιδεία είναι μικροπροβλήματα θεωρητικού χαρακτήρα. Εγώ θεωρώ ότι η παιδεία πάει να γίνει το πρώτο βιοτικό πρόβλημα των Ελλήνων. Είναι μια τεράστια ιδιωτική δαπάνη σε μια χώρα που υποτίθεται ότι έχει δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Είσαι μέσα στον κόσμο...σου!!! Είναι μια τεράστια ιδιωτική δαπάνη ενώ εσύ μας προσφέρεις την δήθεν δωρεάν παιδεία.
Σ’ αυτό συμφωνούμε.
Ε, άμα δε φταίνε οι καθηγητές, δε φταίει ο χώρος στον οποίον ανήκουν πολιτικά οι καθηγητές, δε φταίνε οι μαθητές γιατί είναι καλά παιδιά και δεν πρέπει να τους στενοχωρούμε… τότε ποιος φταίει; Το φιδάκι ο Διαμαντής;
Ή οι καθηγητές, ή ο κομμουνισμός ή οι μαθητές ευθύνονται δηλαδή? Κανένας άλλος? Σας έρχεται κανένας άλλος στο μυαλό? "Φιδάκι Διαμαντή" μου εσύ.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ.............

Η θερμοκρασία ανεβαίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Κάτι άκουσα για 37 βαθμούς σύντομα και ήδη έχω αρχίσει να έχω αναπνευστικά προβλήματα Με πιάνει πανικός γιατί ακόμη δεν τηλεφώνησα τον άνθρωπο για το κλιματιστικό και δεν είμαι καθόλου σίγουρη οτι θα δουλέψει. Οι τουρίστες πληθαίνουν δίπλα μας. Παρόλο που είναι ευχάριστη η εναλλαγή εικόνων μετά τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που μας τιμούσαν με την παρουσία τους όλο το χειμώνα, δεν είναι και το καλύτερο να συνειδητοποιείς οτι για μια ακόμη χρονιά μόνο τα ΚΑΠΗ της Ευρώπης διάλεξαν να έρθουν εδώ. Μιλάμε για πιπίνια ετών...δυο χρόνια μετά τη σύνταξη και πέντε πριν το εγκεφαλικό. Τα παραθαλάσσια ταβερνάκια γεμίζουν πλέον οπότε κάθε φορά με έκπληξη διαπιστώνουμε οτι όλο και πιο πολλά από αυτά που αναγράφονται στα μενού ... υπάρχουν στην κουζίνα! Τα μπαράκια ανοίγουν και αυτά σιγά σιγά και έχουμε και την επιλογή "φαγητό ή ποτό" οπότε να και η ευκαιρία να χαθεί και κανένα χειμωνιάτικο κιλό (από αυτά που κάθονται ακριβώς εκεί που δε θες και κάνουν μπαμ με γυμνό μάτι όταν βγαίνεις με το μαγιό...). Ο κόσμος είναι πιο ευδιάθετος γύρω μας. Ίσως επειδή σταμάτησαν να πληρώνουν πετρέλαιο. Ή απλά μπορεί να διαπίστωσαν οτι ο φίλος που δεν τηλεφώνησαν ένα ολόκληρο χειμώνα γιατί είναι Ολυμπιακός -δε θέλει εξήγηση, αυτό αρκεί-, δεν τους κράτησε κακία. Ή γιατί είναι εκπαιδευτικοί και δεν δουλεύουν. Όλοι παραπονιούνται οτι τα χρήματα δεν φτάνουν αλλά τα μαγαζιά γεμίζουν κυρίως με κυρίες που θέλουν να πάρουν φορεματάκια, μπλουζάκια και μπικινάκια για τη νέα σεζόν. Τα σούπερ μάρκετ εφοδιάζονται με βιολογικά, φρούτα και διαιτητικά κεκάκια (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό. μου φαίνεται οξύμωρο). Μέσα στο γενικό αυτό κλίμα αλλαγών και ανεβασμένης διάθεσης με έπιασε και εμένα βαρεμάρα και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ...την τύχη μου με τη νέα γρίπη που μου άλλαξε τα σχέδια και έτσι δεν θα πάω πάλι Αμερική. Και είχα βγάλει πρόγραμμα ...οικονομίας για να μου φτάσουν να αγοράσω και εγώ κανένα ρουχαλάκι από New York - είμαι σοβαρός άνθρωπος αλλά πάνω από όλα....γυναίκα. Έτσι λοιπόν απολαμβάνω τη θέα της θάλασσας από το μπαλκόνι και σερφάρω ψάχνοντας για μια άλλη εκδρομή. Χαλαρά, -όχι Θεσσαλονικιώτικα αλλά Ικαριώτικα- και φραπεδιά, το γατί στα πόδια και τα διαγωνίσματα να περιμένουν να διορθωθούν, το μυαλό ήδη σε πύργο στα Highlands ή σε παραλία της Πορτογαλίας ..... Καλοκαίριασε! Επιτέλους!

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑ ΜΟΥ ΜΈΣΑ.....

Μια νέα πραγματικότητα ανοίγεται στον χώρο του ελληνικού βιβλίου, που ακούει στο e-book, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το οποίο φαίνεται να προβληματίζει σοβαρά τους εκδότες.
Ο πιο τολμηρός, ο Καστανιώτης, ανακοίνωσε χθες την αποκλειστική για τα βιβλιοπωλεία διάθεση μιας συσκευής ανάγνωσης ψηφιακών βιβλίων, την ολλανδικής προέλευσης BeBook, χωρητικότητας 1.000 βιβλίων. Στη συσκευή, η οποία κοστίζει 330 ευρώ και «διαβάζει» και την ελληνική γλώσσα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παραχωρούν δωρεάν οκτώ πρόσφατα βιβλία τους, αξίας 126 ευρώ, τα οποία θα διατίθενται ενσωματωμένα στη BeBook σε λίγες ημέρες σε βιβλιοπωλεία.
Από τον Σεπτέμβριο όμως ο εκδοτικός οίκος θα κυκλοφορεί όλα τα καινούργια του βιβλία και ηλεκτρονικά, λίγο φθηνότερα από την τιμή του κανονικού βιβλίου. Τα ψηφιακά βιβλία διατίθενται και από την ιστοσελίδα των εκδόσεων, σε μορφή συμβατή με όλες τις συσκευές ανάγνωσης, αλλά και με κινητά τηλέφωνα τύπου smart phone.
Τα e-book, που ακόμη κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την πρόσληψή τους από το αναγνωστικό κοινό (στις ΗΠΑ κατείχαν πέρυσι μόλις το 1%), αναμένεται να εγείρουν νέα ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων.


ethnos.gr


Ανέχτηκα το να χρησιμοποιώ το μολύβι μόνο για να γράφω τη λίστα με τα ψώνια μια που όλα τα άλλα τα γράφω στον υπολογιστή. Αρκετά!!! Που θα φτάσει αυτή η νέα τεχνολογία?
Έχω σοβαρές αμφιβολίες για τη νέα τεχνολογία και αρκετές απορίες. Εμείς οι ανώμαλοι που θέλουμε να ξεφυλλίζουμε το ολοκαίνουριο βιβλίο μας μπροστά στη μύτη μας για να το μυρίσουμε....τι θα κάνουμε? Και, όταν θα θέλω να βάλω σελιδοδείκτη (ένα από αυτά τα όμορφα με μαργαρίτες πάνω)..που θα τον βάζω? Μου λέτε? Ασε τις βιβλιοθήκες μου. Άχρηστες θα πάνε? Τώρα έχω ένα σπίτι που θα μπορούσε κάποιος να το μπερδέψει με την έκθεση της Sato. Με την νέα τεχνολογία, τι θα κάνω τόσες βιβλιοθήκες? Τι θα βάλω σε αυτό το χώρο που θα αδειάσει? Θα βάλω μπουφέ-δες? Θα αποζημιωθούμε για τα νέα έξοδα που θα πρέπει να κάνουμε? Και πως θα αγοράζουμε τα "βιβλία"? Θα πηγαίνουμε στο βιβλιοπωλείο και θα λέμε "Γέμισε μου τον σκληρό μου με τρία βιβλία. Θα πάω διακοπές και θέλω κάτι καλό να διαβάσω?" Είναι και το άλλο. Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι να μπαίνω σε βιβλιοπωλείο και να περνώ 3 ώρες κοιτώντας και διαβάζοντας τα βιβλία και σχολιάζοντας το πόσο τσιγκούνηδες είναι στον τάδε εκδοτικό οίκο που χρησιμοποιούν το τάδε χαρτί ή το δείνα και χαίρομαι όταν βγαίνω έξω και δεν μπορώ να σηκώσω την σακούλα από το βάρος και βιάζομαι να πάω για καφέ και να βγάλω τα βιβλία μου και να τα ξανά ξεφυλλίζω μέχρι να πάω σπίτι να τα βάλω στη βιβλιοθήκη (έχω άπειρα βιβλία αδιάβαστα...). Τώρα? Πάει και αυτή η χαρά. Και όταν θα γνωρίζω τον συγγραφέα πως θα παίρνω μια τζίφρα του για να μου θυμίζει ότι τον γνώρισα? Θα βγαίνω φωτογραφία μαζί του και θα την περνάω ψηφιακά στο ηλεκτρονικό μου βιβλίο? Επίσης, φαντάζεστε στην παραλία που θα κρατάμε όλοι από ένα μίνι υπολογιστή (λίγο πιο μεγάλο από ένα απλό κινητό) και θα προσπαθούμε να βρούμε σκιά για να μη "γυαλίζει" η οθόνη? Και πως θα βλέπω εγώ ποιο βιβλίο διαβάζει ο τύπος στη μπροστινή ομπρέλα? Μέχρι τώρα έβλεπα τον κόσμο γύρω και σχολίαζα το τι διαβάζουν. Σκεφτόμουν εάν είναι καλό ή γελούσα όταν έβλεπα τους τουρίστες με βιβλία - εγκυκλοπαίδειες να λιάζονται και να προσπαθούν να το ισορροπήσουν στην κοιλιά τους. Τώρα? Και όταν θέλω να διαβάσω κρυφά ένα κόμικ που τώρα το καλοκαίρι τρελαίνομαι να διαβάζω αλλά ντρέπομαι να με δει ο κόσμος, που θα το κρύβω που δεν θα έχω το βιβλίο του Θέμελη για ξεκάρφωμα στα χέρια για να κρατώ το Μίκυ μου από μέσα? Έχει τρομερές επιπτώσεις η νέα τεχνολογία. Απαπα...Θέλω το κλασικό βιβλίο μου. Θέλω χάρτινες σελιδούλες να γυρίζω όχι load the next page....

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

ANGELINA

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω σε κάποια blogs το γιατί ξεκίνησαν το blogging, γιατί επιλέγουν τα συγκεκριμένα θέματα να γράφουν, το κατά πόσο το blog τους φανερώνει στοιχεία του χαρακτήρα τους, γιατί διάλεξαν να ονομάσουν το blog τους έτσι ή απλά να αυτοπαρουσιάζονται με μια φωτογραφία.
Σήμερα πήρα την απόφαση να γράψω για μένα παρόλο που από ότι έχω καταλάβει στον 1 ½ χρόνο που «άνοιξα» το δικό μου blog αυτό παραβαίνει κάποιους άγραφους κανόνες. Συνήθως κάτι τέτοιες αναρτήσεις αρχίζουν με την φράση «με κάλεσε» ο τάδε ή ο δείνα «να γράψω…». Οπότε, εάν μέσω του blog μας φανερώνεται ο χαρακτήρας μας, μπορείτε άνετα να πείτε ότι εγώ είμαι κάποια που δυσκολεύεται να ακολουθήσει κανόνες.
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο άρχισα να γράφω, απίστευτα διστακτικά και ντροπαλά θα έλεγα, ήταν γιατί απλά είχα χρόνο. Άφθονο. Κενό, που έπρεπε με κάτι να γεμίσω για να μη γκρινιάζω και για να μη φτάσω στο σημείο να αρχίσω …το κέντημα. Ανάμεσα σε αγνώστους σε ένα μικρό μέρος, δεν κάνανε και ουρά οι φίλοι έξω από το σπίτι. Μόνοι μας με τον Αλεξ, το ρίξαμε στο διάβασμα. Τάβλι δεν παίζει μαζί μου γιατί λέει δεν είμαι αρκετά καλή και δεν έχει νόημα. Χαρτιά δεν παίζει, υποψιάζομαι γιατί είμαι αρκετά καλή και δεν του αρέσει να χάνει. Έπρεπε λοιπόν να βρω και γω κάτι να κάνω. Ένα χόμπι.
Παίρνοντας την απόφαση να γράψω έπρεπε αρχικά να διαλέξω το «όνομα». Καθώς είμαι άνθρωπος που τα πάντα γύρω μου τα θέλω οικεία το βάφτισα Angelina. Είναι ένα από τα γυναικεία ονόματα που μου αρέσουν (μετά το Αλεξάνδρα και το Κωνσταντίνα) και κάποια στιγμή στο μέλλον όταν κάνω την πανέμορφη, πανέξυπνη και γλυκύτατη κόρη μου ευελπιστώ ότι δεν θα επέμβουν γονείς, λοιποί συγγενείς και παπάδες (γιατί είναι ξενικό και ποτέ δεν ξέρεις) και θα την βαφτίσουμε έτσι.
Η φράση του Saint Augustine που ακολουθεί, “The world is a book, and those who do not travel read only one page,” είναι μια άποψη που συμμερίζομαι απόλυτα και προσπαθώ να την έχω συχνά στο νου και ζω «διαβάζοντας» όσες πιο πολλές «σελίδες» μπορώ.
Επόμενο βήμα ήταν να διαλέξω το ύφος και το χαρακτήρα του blog μου. Ήξερα ότι δεν θα έγραφα για θεωρίες συνωμοσίας, για πολιτική και για αθλητικά. Θα έγραφα όμως για προσωπικές ιστορίες και εμπειρίες ή για γενικά, επίκαιρα, κοινωνικά θέματα? Η απάντηση δόθηκε από μόνη της μόλις έγραψα την πρώτη μου ανάρτηση. Το blog μου είναι το ημερολόγιό μου. Γράφω για θέματα που με ενδιαφέρουν προσωπικά ως άνθρωπο, γυναίκα, πολίτη και καθηγήτρια. Ότι μου φαίνεται σημαντικό, αστείο ή τραγικό. Ότι μου συμβαίνει και θα ήθελα να το μοιραστώ με γνωστούς και αγνώστους. Πολλοί ίσως να πιστεύουν ότι δίνω πληροφορίες πολύ προσωπικές. Το γεγονός είναι ότι οι αναρτήσεις μου τείνουν να έχουν αυτό το χαρακτήρα αλλά οι πληροφορίες που προσφέρονται περνάνε από «έλεγχο». Γράφοντας κάτι έχω στο μυαλό μου ότι θα τα διαβάσουν οι φίλοι μου, που με γνωρίζουν ούτως ή άλλως και αυτοί που είναι bloggoφίλοι μου, οπότε θα έπρεπε ίσως να με γνωρίσουν. Για μένα το blog είναι ένας κυβερνοχώρος που σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους και να μάθεις πως σκέφτονται οι συνάνθρωποί σου για πάσης φύσεως θέματα. Από τα προβλήματα της γειτονιάς, (τελικά θα γίνει κάτι με το ρημάδι το Ξενία?), της χώρας (ελπίδα καμία), μέχρι ολόκληρου του πλανήτη (κλασικά περιβαλλοντικά θέματα θερμοκηπίου). Από την αστεία ιστορία της γιαγιάς μας (που έχω άφθονες) μέχρι επιστημονικές έρευνες (είναι καλό να γίνονται γνωστές) και κοινωνικούς προβληματισμούς (ποιος δεν έχει?).
Μεγαλωμένη σε μεγάλη πόλη είχα συνηθίσει κάθε μέρα να γνωρίζω νέους (όχι πιπίνια, καινούργιους εννοώ) ανθρώπους, έστω και εάν πολλές φορές δεν συνεχιζόταν η γνωριμία. Και πάλι όμως, είχα την ευκαιρία να διαλέξω, να κρίνω, να μάθω. Αυτό μου έλειψε στην αρχή όταν μετακόμισα στο νησί. Οι ευκαιρίες να γνωρίσεις κόσμο και οι επιλογές είναι περιορισμένες. Όχι πλέον. Όποιος τυχαίνει να ενδιαφέρεται για τα θέματα που γράφω, έστω και εάν διαφωνεί μαζί μου, και αφήνει σχόλιο, αυτομάτως γίνεται και γνωστός μου. Τον/ την «διαβάζω» και με «διαβάζει». Μέσα από το blog έχω την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετό κόσμο. Πολλοί είναι ενδιαφέροντες. Αρκετοί είναι από τη Σάμο αλλά παρόλο που είναι γείτονες δεν θα είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω εάν δεν είχαμε blog (καταραμένη αποξένωση). Με κάποιους από αυτούς μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε και από κοντά. Την πρώτη φορά ένιωσα αμήχανα γιατί ανέφεραν πράγματα που διάβασαν στο blog μου και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ένιωθαν ότι με ήξεραν αρκετά καλά? Ήταν έτσι τα πράγματα? Είμαι εγώ αυτή στις αναρτήσεις μου? «Δένει» η φάτσα με τα λόγια? Πως τα βλέπει αυτά κάποιος που έρχεται σε επαφή μαζί μου έχοντας διαβάσει το blog μου? Πως φαίνεται το blog μου σε αυτούς που με γνώριζαν από πριν? Κακά τα ψέματα, όταν δεν έχεις απέναντί σου τον «συνομιλητή», αλλιώς εκφράζεσαι. Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Τις περισσότερες φορές παρατηρώ σε γνωστούς ότι αυτό τους βοηθά να εκφραστούν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Για τους υπόλοιπους…δεν παίρνω όρκο. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Οι περισσότεροι διαλέγουν ένα στυλ γραφής και μια συγκεκριμένη θεματολογία και δεν παρεκκλίνουν. Δημιουργούν διαφορετικό blog εάν θελήσουν να αλλάξουν ύφος. Εγώ τα έχω όλα σε ένα. Από αποδράσεις μέχρι φάρσες μαθητών και από κριτική ταινιών μέχρι την ηλίθια στο γκρουπ στις διακοπές. Με χιούμορ ή συγκίνηση, με σαρκασμό ή αυτοκριτική παραθέτω όσα θέματα με απασχολούν. Παρόλα αυτά δεν έχω την απαίτηση να με γνωρίζει κάποιος που διαβάζει το blog μου, ή και να ενδιαφερθεί να με γνωρίσει. Εξάλλου ο απώτερος σκοπός είναι να ανταλλάξουμε απόψεις. Έχοντας στο νου ότι από τις αναρτήσεις που διαλέγει ο καθένας από μας να γράψει καταλαβαίνεις ελάχιστα ενώ από ένα χαμόγελο που θα δεις γνωρίζοντας κάποιον, πολλά, οι bloggoφίλοι είναι άγνωστοι στη ουσία άνθρωποι. Τα συμπεράσματα που βγάζω για το εάν είναι βαρετοί, συναρπαστικοί, έξυπνοι ή κολλημένοι είναι πάντα με ερωτηματικό. Όσα όμως και αν μου δίνεται η ευκαιρία μέσω του blog να μαθαίνω για τους άλλους τις περισσότερες φορές μου είναι αρκετά (εξάλλου εάν ήθελα να μάθω ποιο στρουμφάκι θα ήσασταν ή ποιο ποτό σας αρέσει θα έμπαινα στο facebook). Δεν είναι όμως καταπληκτικό όταν από ένα όνομα στην οθόνη του pc φτάνεις στο «Χάρηκα πολύ που επιτέλους σε γνωρίζω από κοντά»? Μήπως είμαι πιο παραδοσιακή από ότι νόμιζα τελικά?

Οπότε, «Είμαι η angelina και είμαι blogger(?)»


H angelina προ blog (καθαρός ουρανός...)

Η angelina στο blog. (όχι και πολύ αποκαλυπτική αλλά κάτι καταλαβαίνεις)

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Ετών 2, με IQ 156!

Διαβάζω αυτό ανάμεσα στις υπόλοιπές μαύρες ειδήσεις και σκέφτομαι οτι υπάρχει ελπίδα. Λίγες Ελίζ ακόμη, διάθεση να βοηθήσουμε να μη χαθούν και ...ποιός μας πιάνει. Τι heroes και αηδίες....

Τον εντυπωσιακό δείκτη εφυίας 156 διαθέτει μία δίχρονη βρετανίδα, η οποία μπορεί να απαριθμήσει 35 πρωτεύουσες, να συλλαβίσει το όνομά της και γνωρίζει το αλφάβητο, γράφει την Πέμπτη ο βρετανικός Τύπος.
Η Ελίζ Ταν Ρόμπερτς, που ζει στο βόρειο Λονδίνο, μπορεί επίσης να διαβάσει τις λέξεις "μαμά" και "μπαμπάς" και να ξεχωρίσει τα τρία είδη τριγώνων. Η εξαιρετική της ευφυία τής επέτρεψε να γίνει το νεώτερο μέλος της Mensa, της διεθνούς οργάνωσης που έχει ως κριτήριο εισαγωγής την επίτευξη στα τεστ ευφυίας αποτελεσμάτων ανώτερων από το 98% του πληθυσμού.
"Είναι ένα παιδί πραγματικά ξεχωριστό", σχολίασε ο γενικός διευθυντής της Mensa, Τζον Στίβενέιτζ.
Η παιδοψυχολόγος Τζόαν Φρίμαν χρησιμοποίησε ένα ειδικό τεστ για να μετρήσει την ευφυία της μικρής Ελίζ και ανακάλυψε ότι συγκαταλέγεται μεταξύ του 0,2% των εξυπνότερων παιδιών αυτής της ηλικίας, στη Βρετανία.
Η μητέρα της Ελίζας, η Λουίζ, περιέγραψε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Daily Mirror πώς παρατήρησε την της κόρης, από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Η μικρή είπε την πρώτη της λέξη σε ηλικία πέντε μηνών και περπάτησε σε ηλικία οκτώμισυ μηνών. "Λέει πράγματα που ένας Θεός ξέρει από πού προέρχονται. Πολύ απλά, τρελαίνεται να μαθαίνει... Δεν σταματά", λέει η μητέρα της μικρής.
"Εθνος online"

Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

ΠΑΣΧΑ 2009

Back to Samos!!!
Ε, καλά ήταν. Αρκετές μέρες. Ξεφύγαμε από την καθημερινότητά μας. Από τον Αύγουστο είχα κλείσει θέσεις με την απευθείας πτήση για Θεσσαλονίκη και πίσω. Το απευθείας βέβαια μια κουβέντα είναι. Όταν ξεκινάς χαράματα και περνάς από τρία νησιά για να φτάσεις στον προορισμό σου…εγώ ξέρω ότι αυτό το λένε ταλαιπωρία. Δυστυχώς όμως οι πτήσεις είναι λίγες και ότι βρίσκουμε το κρατάμε.
Φτάσαμε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη. Όμορφη πόλη με αρκετή κίνηση αλλά…όχι το Πάσχα. Απόλαυση το κέντρο της πόλης. Μας έκανε και καλές μέρες…Φανταστικά! Κόσμος, ήλιος, καφές (φραπεδούμπα), μαγαζιά (αναστέναξε η κάρτα μου). Όλη την Μεγάλη Βδομάδα, τη βδομάδα της εγκράτειας, εγώ ξεσκίστηκα στα ψώνια και τα μεζεδάκια στην Άθωνος. Κάναμε πολλά σχέδια για το ποιες παραστάσεις θα παρακολουθούσαμε, ποιες ταινίες θα βλέπαμε και σε ποιες συναυλίες θα πηγαίναμε. Τελικά, τίποτα από όλα αυτά δεν κάναμε. (Μία ταινία είδαμε, αλλά δεν μπορεί να μετρήσει γιατί ήταν σαν να την είχαμε ξαναδεί, ο Νίκολας Κέιτζ για μια ακόμη φορά προσπάθησε να σώσει τον πλανήτη μας.) Όλα στο χαλαρό. (Δεν θέλω αστειάκια για τους Θεσσαλονικιούς).
Μεγάλο Σάββατο, ένα ολόκληρο σόι μεταφέρθηκε στο Καπνόφυτο Παρανεστίου στη Δράμα. Πρέπει να είναι μοναδικό αυτό το Ελληνικό συνήθειο να προσπαθούμε τις γιορτές να χωρέσουμε 200 άτομα σε ένα σπίτι μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί στο γιορτινό τραπέζι, που ούτως ή άλλως, δεν χωράμε να καθίσουμε όλοι. Το λατρεύω αυτό το στρίμωγμα βέβαια. Τέσσερα ζευγάρια, δύο παιδιά και μια γιαγιά σε ένα σπίτι. Ακόμη και να ψιθυρίζαμε ακουγόμασταν στο δίπλα χωριό...να μη πω για το ροχαλητό..
Η Ανάσταση έγινε στις 10 το βράδυ. Εμάς άκουσε ο παπάς στο παραδίπλα χωριό και σηκώθηκε να ντυθεί για να πάει και αυτός στην εκκλησία. Το ότι τελειώσαμε νωρίς σημαίνει ότι φάγαμε και νωρίς, κοιμηθήκαμε νωρίς και ξυπνήσαμε νωρίς για να σουβλίσουμε. Μπορεί να μην έχω φάει ποτέ κατσίκι αλλά Πάσχα χωρίς σουβλιστό κατσίκι δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ.
Την Τρίτη νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε για Ιωάννινα. Μια εκδρομή έπρεπε να την κάνουμε. Απίστευτη πόλη. Ο τρόπος που συνδυάζει την ηρεμία με την πολυκοσμία είναι πιστεύω μοναδικός για τα ελληνικά δεδομένα. Ο κόσμος ευγενικός, η πόλη πεντακάθαρη, το φαγητό άφθονο. Ο δρόμος γύρω από το κάστρο είναι πλέον ένας από τους αγαπημένους μου δρόμους. Την Τετάρτη πήγαμε μια βόλτα από την Δωδώνη για να δούμε το αρχαίο θέατρο και μετά πίσω για να πάμε στο νησάκι των Ιωαννίνων. Πέμπτη ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη αλλά κάναμε μια ωραιότατη τεράστια παράκαμψη για να δούμε όσα περισσότερα γεφύρια προλαβαίναμε. Πανέμορφα τα Ζαγοροχώρια και ειδικά τα γραφικά πέτρινα γεφύρια. Μπορεί να έχασα πάνω κάτω δέκα χρόνια από τη ζωή μου για να ανέβω και να τα περπατήσω (φοβία με τα ύψη) αλλά άξιζε τον κόπο.
Παρασκευή -γιατί εάν δεν έχεις κοιμηθεί, δεν αλλάζει η μέρα- πήραμε τα πραγματάκια μας (30 κιλά υπέρβαρο) και Σάββατο πρωί ήρθαμε με την απευθείας πτήση στη Σάμο (μέσω Λήμνου και Μυτιλήνης).
Άντε και του χρόνου!

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!


















Οι διακοπές μας ξεκινάνε αύριο οπότε....Καλό Πάσχα!

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ναξος 4-7/4/2009




Η εκδρομή τελείωσε. Οι μαθητές επέστρεψαν στα σπίτια τους σώοι αλλά οχι τελείως υγιείς. Φωνή δεν βγαίνει εύκολα. Η συνεννόηση γίνεται τις περισσότερες φορές με άναρθρες κραυγές. Πολλά που ακολούθησαν το γνωστό...μπρος στα κάλλη τι είναι ...το κρύο, τώρα πληρώνουν τα σπασμένα. Ο καιρός δεν μας βοήθησε και τόσο αλλά εμέις ...δυνατοί. Και τον γύρο του νησιού κάναμε, και βόλτα στην παλιά πόλη, και φωτογραφίες στην Πορτάρα βγήκαμε, και την διαφήμιση του νησιού στο δημαρχείο της Νάξου κάναμε, και το βράδυ χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσεως.

Το νησί είναι πανέμορφο. Το πράσινο της Νάξου ήταν μία μεγάλη έκπληξη για μένα. Έντονα χρώματα, λουλούδια παντού. Καθαρή πόλη με μοναδική διακόσμηση στα μαγαζιά. Παραμυθονήσι, πραγματικό. Οι περισσότερες καφετέριες για μένα ήταν και ένα αξιοθέατο. Τίποτα μεγάλο, απλά κουκλίστικα, καθαρά και ήρεμα. Για έναν άνθρωπο που δεν διακρίνεται για την ευαισθησία του και για τον ρομαντισμό του να εντυπωσιαστεί από κάτι τόσο απλό...είναι σημαντικό. Το δεκάρι όμως για μένα το αξίζει η ευγένεια του κόσμου στο νησί. Μπορεί να είχαν όλα τα χαρακτηριστικά του τουριστικού τόπου (δεν χρειάζεται να τα αναφέρω, όλοι φαντάζεστε τι) αλλά τουλάχιστο φέρθηκαν με ευγένεια 100 παιδιά και σε όλα μιλούσαν ευγενικά. Στο ξενοδοχείο, στα μαγαζιά, στα περίπτερα, παντού. Δεν μπορεί να μην εκνευρίστηκε κανένας με την φασαρία και τις φωνές. Κανένας όμως δεν το έδειξε. Στο καράβι ένιωσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά στο νησί ήταν ενήλικες πελάτες. Επί τρεις ώρες στο ξενοδοχείο εγώ κυνηγούσα τους 30 που έπαιζαν μπουγέλο και η ξενοδόχος έλεγε να τους αφήσω να το ευχαριστηθούν τώρα που είναι παιδιά. (Προσωπικά λυπάμαι τις καθαρίστριες)

Τα παιδάκια μας τώρα... άριστα με τόνο. Ηδη ξέχασα για πιο λόγο με εκνεύρισαν μερικές φορές. Το μόνο που μου έχει μένει είναι τα παιδιά να χορεύουν και να τραγουδάνε, να γελάνε και να φωνάζουν "κυριούλα" μέσα στον κόσμο. Να μιλά ο ξεναγός και να έχουν ένα έξυπνο σχόλιο για τα πάντα. Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει και νιώθω μόνη. Πρώτα από όλα, κοιμήθηκα. Κανένας δεν χτύπησε την πόρτα για να μου ζητήσει να του στρώσω την κουκούλα, να με ρωτήσει εάν έχω μπατονέτες ή να πειραματιστεί πάνω μου στο μακιγιάζ και την κομμωτική. Κανένας δεν μου έκανε καντάδα σήμερα. Κανένα από τα κοριτσάκια μου δεν ήρθε να μου γκρινιάξει για τον πονόλαιμο, το ζεστό νερό που δεν τρέχει ή για την τάδε που έκανε γκριμάτσα. Κανένα από τα παλικάρια μου δεν πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει εάν είμαι καλά (γνωρίζοντας οτι ήταν το μοναδικό δίωρο που είχα για ξεκούραση και κατά πάσα πιθανότητα θα κοιμόμουν). Τώρα που ξεκουράστηκα..θέλω πάλι Νάξο!!!

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Νάξος 4/4 - 7/4

Αυτή τη στιγμή απουσιάζω, αφήστε το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω μαζί σας όταν επιστρέψω.

Με καλή παρέα, 97 μαθητές της Β' τάξης Λυκείου και 4 συναδέλφους. Καλά να περάσουμε και με το καλό να γυρίσουμε (σώοι).

ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟ!!!

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΩΤΟ...........

Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΜΟΝΑΞΙΆ, H ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΛΑΚΕΊΑ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΌΓΝΩΣΗ... Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΩΤΟ...............

Για μία ακόμη φορά, ευχαριστώ τα παιδιά από το kazani!!!

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Η ΕΠΟΧΉ ΤΩΝ...ΚΑΚΏΝ

Έχει κάποια χρόνια τώρα που παρακολουθώ περισσότερο σειρές στην τηλεόραση - λάπτοπ παρά ταινίες. Είναι ορισμένες που μου αρέσουν ιδιαίτερα και σήμερα πήρα την απόφαση να αφιερώσω μια ανάρτηση σε κάποιες από αυτές. Η πρώτη κατηγορία είναι ΟΙ ΚΑΚΟΊ. Τους λατρεύω. Τους πιστεύω. Συμμερίζομαι τον πόνο τους και εκτιμώ την ειλικρίνειά τους. Πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα εάν κάποιος από αυτούς ήταν συνάδελφος ή ακόμη και φίλος. Μάλλον δεν θα τους συμπαθούσα τόσο πολύ. Από απόσταση όμως αυτοί οι "ήρωες" είναι η αδυναμία μου. Όλοι είναι σκληροί και αδίστακτοι, απίστευτα καλοί στη δουλειά τους και πάντα ειλικρινείς. Προβληματικοί στις σχέσεις τους με τους άλλους εξαιτίας του χαρακτήρα τους αλλά όλοι τους έχουν κερδίσει τον σεβασμό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Νούμερο 3

Alan Shore από το Boston Legal

"You have a job to do, and so do I. Yours is to sell socks and suspenders. Mine is to cross examine people like you and crush them."
Δικηγόρος που δεν θα δίσταζε να κάνει τα πάντα για να αθωώσει τους πελάτες του. Η γλώσσα είναι ένα πολύ δυνατό όπλο και γνωρίζει άριστα πως να το χρησιμοποιεί. Είναι αθυρόστομος και αγενής αλλά πάντα εκεί για να βοηθήσει όποιον τον χρειάζεται. Οι δύο βασικές του αδυναμίες είναι το γυναικείο φύλο και η παντελής έλλειψη σεβασμού στην "ιεραρχία".

Νούμερο 2

Dexter από την ομώνυμη σειρα.

"If I had a heart, It might be breaking right now"

Ο μοναδικός χαρακτήρας που είναι συμπαθής στους γύρω του μιας που κανείς δεν γνωρίζει την αλήθεια για αυτόν. Εργάζεται ως τεχνικός στο αιματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας του Μαϊάμι. Είναι ευγενικός αλλά αδιαφορεί για το γυναικείο φύλλο. Ο δολοφόνος που δεν έχει αισθήματα αλλά παρόλα αυτά όλοι τον αγαπούν. Θύματα του παιδοκτόνοι, παιδεραστές και γενικότερα εγκληματίες. Βλέπει τον κόσμο με μια ωμότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν αξίζουν τα δάκρυα και ο ψυχικός πόνος που βιώνουμε καθημερινά.


Νούμερο 1

Dr. Gregory House από το House M.D.

"Everybody lies."

Ο ταλαντούχος γιατρός που όλοι θα θέλαμε να υπήρχε στο νοσοκομείο της πόλης μας αρκεί να ήμασταν πάρα, μα πάρα πολύ άρρωστοι. Σαρκαστικός και ειρωνικός με τους περισσότερους ασθενείς αλλά πάντα αστείος, ετοιμόλογος, πανέξυπνος. Η αρχή του είναι οτι όλοι λένε ψέμματα οπότε σπάνια μιλά με τους ασθενείς ή με τους συγγενείς τους. Οι συνεργάτες του συχνά θέλουν να τον πνίξουν αλλά η ευθύτητα και η σιγουριά που εμπνέει δεν τους το επιτρέπει. Έχει καταφέρει να είναι ο πιο συμπαθής αντιπαθητικός άνθρωπος στην τηλεόραση.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΊ ΜΑΘΗΤΙΚΟΊ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΊ ΑΓΩΝΕΣ

Το όσκαρ το απονέμω με όλη μου την καρδιά στα παιδιά της Θεατρικής Ομάδας Πυθαγορείου Γενικού Λυκείου Σάμου. Για μένα είναι νικητές παρόλο που η Θεατρική Ομάδα της Λήμνου πήρε το πρώτο βραβείο. Δεν χάσαμε. Κερδίσαμε πολλά. Η δεύτερη θέση είναι η επιβεβαίωση ότι το αναγνώρισαν και οι κριτές. Ευχόμαστε στη Λήμνο καλή επιτυχία και να πάρει το πρώτο για όλο το Β. Αιγαίο.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

15ος ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Την Τρίτη 10 Μαρτίου ξεκινήσαμε από την Σάμο για την Μυτιλήνη στις 16:00. Το ταξίδι μέχρι την Χίο ήταν φανταστικό. Τραγούδι, γέλια φωτογραφίες και καζούρες. Μετά την Χίο τα πράγματα άλλαξαν. Όλοι χάσαμε από τουλάχιστον 2 κιλά (τι bodyline και δίαιτες…). Δεν ήξερες προς τα πού να κοιτάξεις. Σε κάθε μια γωνιά του καραβιού υπήρχε και κάποιος που …μας έδειχνε το μεσημεριανό του γεύμα. Ευτυχώς που υπήρχαν και κάποιοι που είχαν πιο ανθεκτικό στομάχι και μοίραζαν χαρτομάντιλα και σακουλάκια. Στις 12:00 φτάσαμε στη Μυτιλήνη και κατευθείαν φύγαμε με το πούλμαν για Αγιάσο. Μας ταίριαζε το περιβάλλον. Βουκολικό έργο σε ένα κλασικό βουκολικό χωριό. Στις 9 σηκωθήκαμε από το κρεβάτι για πρωινό. Δεν μπορώ να πω ότι ξυπνήσαμε γιατί απλά δεν κοιμηθήκαμε. Λίγο το άγχος για την παράσταση της επόμενης μέρας, λίγο η υπερένταση και η ευθυμία που επικρατεί σε σχολικές εκδρομές, λίγο το κρύο (το κρύο ήταν πολύ, μας επηρέασε λίγο, για να ξέρουμε και τι λέμε).
Η δική μας παράσταση που ήταν προγραμματισμένη για τις 3. Στη 1.30 ήμασταν όλοι στο θέατρο (σύγχρονο, μεγάλο, άρτια εξοπλισμένο) για να ετοιμαστούμε και να στήσουμε τα σκηνικά. Την στιγμή που το άγχος άρχισε να μας προκαλεί εκνευρισμό, μας τηλεφώνησε ο κ. Ντίνος Σπυρόπουλος, ο συγγραφέας του έργο «Γκόλφω Forever» που τον είχαμε ενημερώσει για την παράσταση, για να μας ευχηθεί καλή επιτυχία. Μας ανέβασε το ηθικό. Από εκείνη τη στιγμή είδαμε τα παιδιά με σοβαρότητα και τρομερό συγχρονισμό να ετοιμάζουν τα πάντα και μάλιστα έλυναν πιθανά προβλήματα. Εντυπωσιαστήκαμε πραγματικά από την ωριμότητά τους.
Στις 3, σκηνικά, κουστούμια, ήχος και φώτα είχαν ελεγχθεί και ήμασταν έτοιμοι. Οι κριτές πήραν τη θέση τους, ο κάμεραμαν επίσης και τα παιδιά ανέλαβαν δράση. Έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και παρουσίασαν το έργο που εδώ και 5 μήνες προετοίμαζαν. Μπορεί στην πρόβα τζενεράλε να παίξαμε καλύτερα από ότι στο διαγωνισμό. Λογικό εάν σκεφτεί κανείς ότι το άγχος να κάνεις λάθος μπροστά στους κολλητούς σου είναι πολύ μικρότερο από ότι να τα κάνεις θάλασσα σε ξένο περιβάλλον και μπροστά σε κριτές. Επίσης, παίζοντας σε διαφορετικό θέατρο από αυτό που επί μήνες κάνεις πρόβες είναι μεγάλο πρόβλημα. Από πού μπαίνω, από πού βγαίνω, που θα είναι το υποβολείο, κτλ. Παρόλα αυτά, αυτό που παρουσιάσαμε είχε ζωντάνια, δέσιμο, παλμό, έγινε κατανοητό στους θεατές και βασιζόμενοι στο χειροκρότημα και μόνο, μπορούμε να πούμε ότι άρεσε αρκετά. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τα αποτελέσματα αλλά όλοι συμφώνησαν ότι κερδίσαμε τις εντυπώσεις.
Βέβαια, όσοι γνωρίζουν το έργο όσο εμείς θα μπορούσαν να προσέξουν κάποια λάθη τα οποία έχουν δώσει λαβές για πολλές καζούρες. Η Γκόλφω μας πρώτα απ’ όλα αρνήθηκε την πρόταση γάμου που δεν της έγινε ποτέ. (Δεν έγινε γιατί ο άμοιρος ο Κίτσος δεν πρόλαβε να τελειώσει την ερωτική του εξομολόγηση και του ήρθε η χυλόπιτα πριν πει όλα του τα λόγια). Επίσης, η Σταυρούλα, ανιψιά του πλούσιου Ζήση, πάνω στη σκηνή μας ενημέρωσε ότι είναι άξιο μομφής το να έχεις άσπρο (αντί για άδειο) πορτοφόλι. Τέλος, ο Τάσος πήρε την πρωτοβουλία να αλλάξει τελείως το έργο και να κάνει πρόταση γάμου στη μάνα της Γκόλφως αντί για την Γκόλφω αφού δήλωσε: «Μίλησες στη , μάνα σου? Άλλαξε τα μυαλά της? Για άντρα ΤΗΣ με δέχεται? Ήρθε στα συγκαλά της?» Αυτές είναι οι στιγμές που θα μας κατατρέχουν για καιρό και θα γίνονται αναφορές σε αυτές για τουλάχιστο ένα χρόνο ακόμη. Εμένα προσωπικά τα παιδιά γνωρίζουν τι με τρομάζει και που τα χάνω και παθαίνω έμφραγμα και επειδή με αγαπάνε τόοοσο πολύ φρόντισαν να τα κάνουν εκείνη τη μέρα. Κάθε χρόνο φροντίζουν να μου κάνουν μία έκπληξη ή φάρσα αλλά η φετινή έγινε από κάποιον που δεν το περίμενα. Ο Κίτσος αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει και μου το ανέφερε ακριβώς τη στιγμή του άνοιγε την κουίντα για να βγει στη σκηνή. « Μη τρομάζετε αλλά θα τα πω λίγο διαφορετικά» Ο συγκεκριμένος άνθρωπος στην πρόβα τζενεράλε έτρεμε. Το διαφορετικό που μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό ήταν ότι δεν θα άνοιγε καθόλου στο στόμα του. Κόντεψα να βγω στη σκηνή μαζί του. Μετά το πρώτο δευτερόλεπτο και το τρίτο απανωτό εγκεφαλικό μου ανακοίνωσαν ότι το είχαν σχεδιάσει και ότι ήταν βέβαιο ότι θα βελτίωνε το ρόλο του. Είχαν δίκιο. Ήταν το κερασάκι στην τέλεια σκηνοθετημένη τούρτα μας. Άκουσε τα σκολιανά του αργότερα, εννοείται, αλλά όλο γνωρίζαμε ότι μου άρεσε. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το έργο τα παιδιά το είχαν καταλάβει όσο πιο καλά γίνεται. Το είχαν κάνει δικό τους. Το ζούσαν και το αγαπούσαν. Δεν αναφέρομαι στις ατάκες αλλά στους χαρακτήρες και στο είδος του θεατρικού. Είχαν εμπεδώσει πως η παρωδία είναι κάτι ιδιαίτερο που έτσι και το πάρεις λίγο παραπάνω στα σοβαρά ή περισσότερο αψήφιστα, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι. Έδειξαν στο κοινό ότι έπαιζαν παρωδία. Δεν ήταν πχ η Γκόλφω πάνω στη σκηνή, ήταν η ηθοποιός που έπαιζε την ηθοποιό που υποδυόταν την Γκόλφω, την καρικατούρα της Γκόλφως.
Εν κατακλείδι, περιμένοντας την απόφαση της κριτικής επιτροπής, μας έμεινε η αίσθηση μιας προσπάθειας η οποία απέδωσε. Τα παιδιά και οι υπεύθυνες καθηγήτριες μείναμε ευχαριστημένοι από την παρουσία μας. Συγχαρητήρια! Η Θεατρική Ομάδα Πυθαγορείου Γενικού Λυκείου Σάμου με το έργο της “Γκόλφω Forever” είναι ήδη νικητές!!!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

ΓΚΟΛΦΩ FOREVER, ΠΡΟΒΕΣ ΤΕΛΟΣ!!!

Οι πρόβες τελείωσαν. Η πρόβα τζενεράλε έγινε το πρωί και μάλλον είχε επιτυχία αν τα σχόλια που ακούσαμε δεν ήταν απλά για να μας ενθαρρύνουν και να μη βάλουμε τα κλάματα. Αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Λέσβο. Τετάρτη παίζουμε. Αντε καλό μας ταξίδι. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ...σε λίγες μέρες...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά από το ..."kazani"


Πάντα μπαίνω στο kazani.gr για να δω και να γελάσει λίγο το χειλάκι μου που λένε. Μερικές φορές βέβαια γελάω λίγο παραπάνω...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Απίστευτη ιστορία!


Πολλά τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινή μας ζωή. Άλλοι οικονομικά, άλλοι προσωπικά/αισθηματικά, άλλοι σωματικά, άλλοι ψυχικά. Εκατομμύρια τα προβλήματα και οι δυσκολίες γύρω μας. Ένας συγκεκριμένος άνθρωπος όμως καλείται να ανταπεξέλθει έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα σε όλους τους παραπάνω τομείς της ζωής του.
Κινέζος επιχειρηματίας λόγω οικονομικών δυσκολιών αναγκάστηκε να αφήσει τις 4 από τις 5 ερωμένες του. Δεν μπορούσε να τις συντηρήσει οικονομικά λέει (δηλαδή στο … άλλο … άνετα? αναρωτιέμαι η γυναίκα). Ο δύστυχος ανθρωπάκος λοιπόν δεν έβρισκε άλλο τρόπο να διαλέξει με ποια θα έμενε (είναι και δύσκολο να συνηθίσεις στη μονογαμία μετά από μια ζωή..ποικιλίας) και πήρε την απόφαση να κάνει διαγωνισμό ομορφιάς (!)
Τις έπιασε λοιπόν μία μια και τις ενημέρωσε για την ύπαρξη των υπολοίπων τεσσάρων…..(βλέπετε και εσείς το τεράστιο χάσμα μεταξύ των πολιτισμών μας, έτσι? Στην Ελλάδα η ιστορία που αναφέρω θα είχε μόλις τελειώσει. Θα τον είχαμε βάλει κάτω, θα τον είχαμε κάνει τουλούμι στο ξύλο και θα ήταν τυχερός εάν τον αφήναμε να φύγει με τα «όργανά» του ακέραια) και τους ανακοίνωσε την αδυναμία του να τις συντηρήσει όλες αλλά και να επιλέξει μία από αυτές. Τις κάλεσε σε δείπνο και έβαλε ένα φίλο του που εργαζόταν σε πρακτορείο μοντέλων να τις ετοιμάσει για τον διαγωνισμό.
Η πρώτη πήρε πόδι γιατί υστερούσε σε εξωτερική εμφάνιση. (Το γιατί δεν την παράτησε πριν τη βάλει να περάσει όλο αυτόν τον εξευτελισμό δεν το γνωρίζω. Ίσως μόνο δίπλα στις υπόλοιπες να υστερούσε). Η δεύτερη και η τρίτη έχασαν στο κομμάτι του διαγωνισμού με τις ερωτήσεις (αποκλειστικά μη-φαλλοκρατικού χαρακτήρα). Ποτέ δε μάθαμε τι ρώτησαν ακριβώς. Ήταν ερωτήσεις γνώσεων? Προσωπικού χαρακτήρα? Αλήθειας ή θάρρους? (με τρελαίνει που δεν θα μάθω ποτέ).
Τις δύο φιναλίστ τις έβαλαν να κάνουν διαγωνισμό ποτού. Και εδώ έχω απορίες βέβαια. Ποια θα φτιάξει το καλύτερο τσάι? Ποια θα πιεί το πιο πολύ σάκε? (Το ξέρω οτι το σάκε είναι γιαπωνέζικο αλλά δεν γνωρίζω το παραδοσιακό ποτό των κινέζων) Ποια θα κρατηθεί περισσότερο χωρίς νερό? Αναπάντητα ερωτήματα.
Το τέλος της ιστορίας θα μπορούσε να είναι μια σκηνή από την επόμενη ταινία του James Bond. Μία από τις κοπέλες που «έχασαν» αποφάσισε να πάρει την εκδίκησή της (όλοι ξέρουμε ότι σίγουρα ήταν η άσχημη, δε χρειάζεται να μας το πουν) και πήρε τον Δον Τσάκι Ζουάν και τις άλλες τέσσερις με το αμάξι μια βόλτα μέχρι τον πιο κοντινό …γκρεμό.
Από το προσχεδιασμένο – ατύχημα σκοτώθηκε μόνο η εκδικήτρια / οδηγός - που είσαι Αίσωπε να χαρείς ειρωνεία.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΦΥΛΑΚΗ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ


Prisonbreak.korydallos.gr

Πόσοι βλέπετε την σειρά Prison Break? Πόσοι από μας δεν είπαμε οτι όλα είναι πολύ ...ψεύτικα? Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν. Όπου και να τον κλείσουν θα καταφέρει να βγει αυτός ο Σκόφιλντ. Πανέξυπνοι κατάδικοι, αφελείς φύλακες, μαλθακοί φρουροί και αφανείς πολιτικοί. Αμερικανιές…λέμε όλοι. Συμβαίνουν όμως στην Ελλάδα και μάλιστα …off camera, στην πραγματικότητα. Προφανώς οι δικοί μας τηλεοπτικοί παραγωγοί δεν είναι έτοιμοι να κάνουν μια τέτοιου μεγέθους υπερπαραγωγή στη χώρα μας.
Ο Παλαιοκώστας – Σκόφιλντ μετά από 2 και κάτι χρόνια στην υψίστης ασφαλείας φυλακή βαρέθηκε..πάλι. Θα μου πείτε, εδώ μια γρίπη μας κλείνει στο σπίτι και μόλις πέσει λίγο ο πυρετός κάνουμε αμάν και πώς να βγούμε για να ξεσκάσουμε, και δε θα βαριόμασταν σε ένα κελί με τόσους … συγκάτοικους? Έκανε λοιπόν δύο τρία τηλεφωνήματα και κανόνισε να περάσει μια προκαθορισμένη ώρα το ελικόπτερο του πάνω από την σωστή ταράτσα και να τον παραλάβει. Για να μη τα πίνει μόνος του μιας και πουθενά δεν αντέχεται η μοναξιά, πήρε και ένα φίλο, τον Αλκέτ Ριτζάι. Άκου τώρα σύμπτωση, τον ίδιο είχε πάρει και την προηγούμενη φορά που…πετάχτηκε για λίγο έξω. Οι φύλακες, που δεν γνώριζαν για την επικείμενη απόδραση, δεν μπόρεσαν να κάνουν και πολλά πράγματα γιατί δεν ήθελαν να πυροβολήσουν το ελικόπτερο φοβούμενοι ότι θα το κατέρριπταν (μπράβο αισιοδοξία) και θα έπεφτε σε κανένα σπίτι στη γειτονιά. Οι φύλακες που γνώριζαν …ήταν σε άδεια και ως γνωστόν στην Ελλάδα όταν ένας δημόσιος υπάλληλος είναι εκτός υπηρεσίας κατεβάζει ρολά και δεν ασχολείται με τα της υπηρεσίας του. Οι φρουροί που βρισκόταν περιμετρικά της φυλακής είδαν πρώτοι το ελικόπτερο και τους κρατούμενους στην ταράτσα αλλά δεν μπορούσαν να ειδοποιήσουν κανένα για βοήθεια γιατί οι ασύρματοί τους δεν πιάνουν την συχνότητα της αστυνομίας και δεν μπορούσαν να την καλέσουν. Εμένα πάντως όλοι αυτοί μου θυμίζουν λίγο τον Μπέλικ –τον ελαφρώς ελαφρό φύλακα της σειράς που τα άρπαζε από τους κρατούμενους και έκανε τα στραβά μάτια με το πρέπον αντίτιμο. Τι να κάνουν όμως και αυτοί? Αλεξίσφαιρα γιλέκα δεν έχουν όλοι, σφαίρες και όπλα από αυτά που βγάζει για απόσυρση ο στρατός, εκπαίδευση καθόλου ή –οι πιο τυχεροί- μικρότερη από αυτή των νεοσύλλεκτων φαντάρων. Να μη ξεχνάμε και τις απειλές κατά της ζωής τους και των οικείων τους. Που να στηριχτούν οι καημένοι? Στους δικαστές, στην αστυνομία, στην κυβέρνηση ή στις δυνάμεις τους? Αναγκαστικά στηρίζονται στην ελεημοσύνη και μεγαλοκαρδία των κρατουμένων. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Α, το έχω ξαναπεί, του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα Prison Break Korydallos, μέχρι και στη σειρά, οι δύο αποδράσεις των ίδιων φυλακισμένων έγιναν με διαφορετικό τρόπο. Είδαμε ελικόπτερα, τρύπες στον τοίχο, σκάψαμε τούνελ, κολυμπήσαμε με φιάλες οξυγόνου, άλλοι έκοβαν το ρεύμα, άλλοι άφηναν πόρτες ξεκλείδωτες κτλ. Αυτοί, ούτε την φαντασία να φύγουν με διαφορετικό τρόπο δεν είχαν. Ελληνική νοοτροπία καθαρά. Έτσι ξέρω, έτσι θα το κάνω.
Επίσης, ο Μαικλ που καταφέρνει να αποδράσει κουράζεται σωματικά αλλά κυρίως κουράζει το μυαλό του με τα περίπλοκα σχέδια που καταστρώνει και ο Μπράντ, ο φρουρός που τους πήρε στο κατόπι μέχρι τα μισά του δεύτερου κύκλου είχε μείνει μισός από το τρεχαλητό Οι …ντόπιοι δραπέτες, λες και πήγαιναν για ψώνια στο μάρκετ της γειτονιάς. Ούτε ο καιρός δεν τους πήγε στραβά. Κρύο, οπότε ο κόσμος χωμένος στο σπίτι, χωρίς δυνατούς ανέμους, οπότε πέταξε άνετα το ελικόπτερο (ειδικά αυτό μου την έδωσε πολύ. Κάθε φορά που είναι να πετάξω από/για Θεσσαλονίκη ο νοτιάς και η ομίχλη …συνουσιάζονται. Σε αυτούς, ένα απαλό αεράκι.).
Τελικά, έχει άδικο ο Παλαιοκώστας που κάθε φορά που τον πιάνουν (που κόβω το χέρι μου ότι μόνος του γυρνάει πίσω για να μη χάσει φίλους και διασυνδέσεις) μπαίνει χαμογελαστός στη φυλακή? Σαν να γυρνάει σπίτι μετά από μια κουραστική χρονιά στο πανεπιστήμιο είναι. Ξεκούραση, παρεούλα και κουβεντούλα. Μόλις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια ξέρει ότι μπορεί να ξε-φύγει. Καλά να περάσει λοιπόν, ας προσέχουν οι επιχειρηματίες /εργοστασιάρχες και ...εις το επανιδείν (ή καλύτερα, τα λέμε στον τρίτο κύκλο επεισοδίων).

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009