Αν είσαι καλός χριστιανός…ξέχνα τη γιόγκα!!!

Μέρες τώρα αναρωτιόμουν πως έγινε και οι άνθρωποι της εκκλησίας άκουσαν τα νέα για τη φορολόγηση της περιουσίας τους και αντιδρούσαν τόσο…χαλαρά. Περίμενα πως και πώς να δω παπάδες στην τηλεόραση να ενίστανται, μέχρι και να αφρίζουν. Προφανώς όμως έμεινα πολύ καιρό εκτός πραγματικότητας και δεν γνώριζα. Οι άνθρωποι έχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα. Βάλλονται από πολλές μεριές. Δεν είναι μόνο το υπουργείο οικονομικών αλλά και το ίδιο τους το υπουργείο (ας μη ξαναπώ το πόσο διαφωνώ με το γεγονός ότι ακόμη στις μέρες μας η παιδεία πάει πακέτο με τη θρησκεία). Σήμερα λοιπόν, στην εκπομπή «Συμβαίνει τώρα» άκουσα τον Πατέρα Μάξιμο να λέει ότι είναι «ασυμβίβαστη με τη χριστιανική πίστη η γιόγκα. Προσηλυτίζουν. Εξάλλου, «γιόγκα» σημαίνει ένωση με το θείο. Ανήκει σε άλλη θρησκεία.» Ορίστε? Τι έχασα ρε παιδιά? Τι παίζει? Ποια γιόγκα? Φέτος που λείπω εγώ από το σχολείο γίνονται όλα αυτά? Συζητείται να μπει η γιόγκα ως είδος γυμναστικής στα σχολεία μας? Προφανώς.

Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Πρώτα από όλα, θυμήθηκα την μία και μοναδική φορά που στο γυμναστήριο στη Αγγλία έκανα γιόγκα. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσω στη μέση και να πάω δίπλα να κάνω ποδήλατο. Μου φάνηκε τρομερά δύσκολο να συγκεντρωθώ και να χαλαρώσω έχοντας το πόδι μου σε σημείο που έβλεπα την πατούσα και το γεγονός ότι χρειαζόμουν οπωσδήποτε πεντικιούρ. Άσε που όσο δε μου μιλούσε κανένας και μετρούσα ανάσες, το μυαλό μου επέστρεψε στην επόμενη σελίδα της πτυχιακής. Αποφάσισα πως η γιόγκα δεν είναι για μένα. Οι υπόλοιπες κοπέλες βέβαια ήταν κατενθουσιασμένες.

Από την άλλη, σκέφτηκα κάτι προσωπάκια που έχουμε στο σχολείο. Χαμογελαστές φατσούλες, ζωντανά παιδιά, ευτυχισμένους ανθρώπους που φτάνοντας στην τρίτη τάξη του Λυκείου μετατρέπονται σε ζόμπι. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, άλλα εμφανώς αδυνατισμένα και άλλα να φλερτάρουν με την παχυσαρκία, να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλοπάτια και να ακούγεται η ενέργειά τους να απομακρύνεται. Αυτά τα παιδιά πολύ θα ήθελα να τα βοηθήσω να χαλαρώσουν. Να πάρουν μια ανάσα και να γεμίσει το κεφάλι με οξυγόνο και όχι παθητικές μετοχές. Με τη γιόγκα θα χαλαρώσουν, θα ξεφύγουν, θα αναπνεύσουν.

Μετά από αυτές τις σκέψεις λοιπόν, μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω τι παίχτηκε με το θέμα. Τι να σχολιάσω? Οι πνευματικοί πατέρες της χώρας μας, μόνο για τα νέα παιδιά και για την χαλάρωσή τους δεν νοιάστηκαν.

Σε κάποιο blog βρήκα το παρακάτω:

«Μετά την κατάργηση των θρησκευτικών! Να τη η γιόγκα»

« (Η γιόγκα είναι) γυμναστική του σώματος και του νου των βουδιστών μοναχών, άρα θρησκεία με ποιος ξέρει τι είδους απολήξεις για την κοινωνία μας.»

Και έχει και συνέχεια ….

«και όλα αυτά τα παρουσιάζουν ως ασκήσεις δήθεν του σώματος, ώστε να εξαπατούν τούς αφελείς ότι πρόκειται για γυμναστικές ασκήσεις. Η yoga είναι θρησκεία κύριε υπουργέ. Θα επανέλθουμε στο θέμα γιατί είναι πολύ σοβαρό.»

Όσο πάει γίνεται και καλύτερο….

«Αίσχος! Μετά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση εισάγουν τη θρησκεία της γιογκα στην εκπαίδευση!»

«Τελικά η κυβέρνηση της ΝΔ θα μας αλλάξει και την πίστη μας;»
«Ξεκίνησε η Γιαννάκου με τη Ρεπουση και την Ιστορία της ΣΤ Δημοτικού, μετά η εγκύκλιος της απαγόρευσης του μυστηρίου της εξομολόγησης τη σκυτάλη πήρε ο Σπηλιωτόπουλος με την κατάργηση της προμετωπίδας του συντάγματος από βιβλία που περιέχουν το σύνταγμα της Ελλάδας, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και τωρα την εισαγωγη της θρησκειας της γιογκα στην πρωτοβαθμια και δευτεροβαθμια εκπαιδευση. Πρεπει μαλλον να πεσουν ακομα πιο χαμηλα σε ποσοστα, για να καταλαβουν ολοι τους οτι δεν μπορουν να κανουν οτι θελουν και ειδικα σε οτι αφορα την ανατροφη και την εκπαιδευση των παιδιων μας.»

Έπεσα από τα σύννεφα. Δεν γνώριζα ότι η προηγούμενη κυβέρνηση προσπαθούσε να αλλάξει την πίστη μας. Γι’ αυτό άραγε η γιαγιά μου έβλεπε τον Καραμανλή στην τηλεόραση και έβγαζε σπυριά?

Και ανέφεραν και το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Δηλαδή για να μη θιχτεί η θρησκεία μας θα πρέπει να αφήνουμε τα παιδάκια να μαθαίνουν από την τηλεόραση ποιά είναι η διαφορά στην ανατομία των δύο φύλων, να παραπληροφορούνται, να μαθαίνουν για το χάπι της επόμενης μέρας μόνο όταν έχει φτάσει η μεθεπόμενη, να πηγαίνουν κοριτσάκια με πόνους σκωληκοειδίτιδας στο νοσοκομείο και να γεννάνε. Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2009. Συμβαίνουν γιατί τα πάντα τρέχουν στην εποχή μας. Η κοινωνία ταξιδεύει πάνω σε απίστευτα γρήγορα αυτοκίνητα. Με την πρώτη γκαζιά τα παιδιά πιάνουν τα διακόσια. Η Εκκλησία μας επιμένει να οδηγούμε σε καρόδρομους. Ποιος την πληρώνει σε μια τέτοια κατάσταση πιστεύετε?

Χαθήκαμε και δεν έπρεπε…

Μήνες τώρα δε μπαίνω καν στο blog μου γιατί δεν μπορώ να βλέπω την κατάντια του. Απαράδεκτη που δεν ανάρτησα έστω μια φωτογραφία, κάτι που να βγάλει τον κύριο που έχω φάτσα φόρα μόλις μπαίνεις. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνουν τόσα άλλα στη ζωή μου που ενώ είχα τον χρόνο, δεν είχα διάθεση να γράψω. Δεν μου περνούσε καν από το μυαλό να γράψω. Σήμερα όμως συνέβη κάτι που μου θύμισε το blog μου. Μια ματιά στον καθρέφτη και … «βρε, ποιόν μου θυμίζω, ποιόν μου θυμίζω….?» Ναι, κυρίες και κύριοι, μπορώ να βρω πολλά κοινά με τον κύριο στη φωτο της τελευταίας μου ανάρτησης. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις αντιλήψεις του αλλά στα ροδοκόκκινα φουσκωτά μάγουλα, το σαγηνευτικό ξέχειλο προγουλάκι, την κοιλιά που άνετα εκτελεί χρέη τραπεζιού και τέλος, το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που δηλώνει «ξέρω πως δεν σας αρέσει η εμφάνιση μου αλλά το κυριότερο είναι αυτό που κρύβω μέσα μου.» Εκείνος βέβαια φαντάζομαι εννοεί το μυαλό του ενώ εγώ …έναν ολόκληρο άνθρωπο. Πέρασα λοιπόν μπροστά από τον καθρέφτη και έκανα το λάθος να μη γυρίσω το κεφάλι από την άλλη. Μέγα λάθος. Ακόμη αναρωτιέμαι που είναι αυτή η γλύκα και η ομορφιά που αναφέρουν όλοι όταν μιλάνε για εγκυμονούσες.

Ποτέ δεν έμοιαζα με την Βίκυ Καγιά αλλά τόση ομοιότητα με την Βίκυ Σταυροπούλου? Χρόνια ακούω για την λάμψη και την ομορφιά των γυναικών που ετοιμάζονται να φέρουν στη ζωή ένα μωρό. Ποτέ δεν τους πίστεψα και πάντα μου απαντούσαν ότι θα καταλάβω όταν μείνω και εγώ έγκυος. Ε, μπορώ τώρα να πω ότι…είχα δίκιο. Ποια η ομορφιά στα μαλλιά μιγάδες (μισά κόκκινα, μισά καστανά) που από τα νεύρα τους για την απαράδεκτη εμφάνισή τους στέκονται σαν βρεγμένα? Που είναι η ομορφιά στα μάτια που, αντί να λάμπουν, από τη νύστα -καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετράωρου- έχουν διαρκώς το βλέμμα της Παπανδρέου (όποια από της δύο και να διαλέξετε, μέσα θα πέσετε)? Τέλος, πέρα από το θέμα εμφάνισης, ας αναλογιστούμε την γλύκα του χαρακτήρα…Ρωτήστε τον κατακαημένο μελλοντικό πατέρα που από την ημέρα που βγήκε το τεστ θετικό σα να έπεσε το IQ του στο δάπεδο και δεν έχει καταφέρει να πει μια σωστή κουβέντα. Χθες παράδειγμα πήρε τηλέφωνο από τη δουλειά και είπε, άκουσον, άκουσον, «Καλημέρα». Τι? Σοβαρά? Είναι καλή η μέρα σου εσένα? Εμ, βέβαια, τι ανάγκη έχεις εσύ? Όλα καλά σου πάνε. Είσαι στη δουλίτσα σου και πίνεις τον καφέ σου. Για ρώτα εμένα που δεν κοιμήθηκα καθόλου και δεν ξέρω και γιατί. Κάθομαι μόνη στο σπίτι, χωρίς παρέα, γιατί, μη μου πεις ότι είναι παρέα οι σαχλοί στα πρωινάδικα…και δεν μπορώ και να καπνίσω. Εντωμεταξύ, όσο δεν καπνίζω και κάθομαι, τόσο πεινάω… Άσε που βρέχει και δε μπορώ να πάω έστω μέχρι το μίνι μάρκετ και δε σου έχω και εμπιστοσύνη ότι θα θυμηθείς να μου αγοράσεις το περιοδικό με το DVD των απαράδεκτων….Κάπου εδώ συνήθως σταματώ την γκρίνια γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι με ακούει και δεν έχει κλείσει το ακουστικό. Αργότερα βέβαια σκέφτομαι ότι ίσως και να έχει θυμώσει και με ξαναπιάνουν τα διαόλια μου. Άκου εκεί να θυμώσει. Καλά δε μπορεί να κάνει υπομονή λίγους μήνες δηλαδή? Παιδί θα του κάνω. Αυτός τι έχει κάνει δηλαδή τόσο σημαντικό? Τίποτα. Για τέτοια γλύκα μιλάνε όταν αναφέρονται στις εγκυμονούσες? Δεν είμαι σίγουρη. Ίσως εγώ να είμαι διαφορετική. Μοιάζει να έχει σταματήσει λίγο η ζωή μου, να είναι στο pause. Περιμένω με αγωνία το μεγάλο γεγονός. Θέλω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να έρθει το μωράκι μας (κατά προτίμηση πριν εξαντληθεί η υπομονή του μπαμπά της). Επίσης θέλω να μη πονέσω στη γέννα (μην ξανακούσω την πανέμορφη ευχή «με ένα πόνο», θα βγάλω σπυριά) να μην κλαίει και να κοιμάται τα βράδια, να είναι έξυπνη και πανέμορφη, να είναι τυχερό και …αλλά αυτά θα τα γράψω στο γράμμα προς τον Αι Βασίλη και όχι στο blog.