Επιστροφή στα παλιά!

Είναι φοβερή η ταχύτητα με την οποία φεύγει ο χρόνος. Πότε ήμουν με την κοιλιά στο στόμα, πότε γέννησα, πότε χρόνισε, πότε τελείωσε η άδεια ανατροφής, σαν χθες. Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο λογικό να μου φαίνεται σαν χθες από τη στιγμή που δεν έχω κοιμηθεί ένα βράδυ από τότε. Η Αγγελίνα μας είναι από εκείνα τα τρισχαριτωμένα παιδάκια που γεννιούνται με τρομερή όρεξη για τη ζωή. Έτσι πήρε την απόφαση να ρουφήξει το κάθε ένα δευτερόλεπτο και προφανώς, ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου.

Όπως και να πέρασε ο καιρός όμως, το θέμα είναι ότι έφτασε η μέρα για να επιστρέψω στη δουλειά. Η ζωή μου θα κάνει αυτή την εβδομάδα τη φιλότιμη προσπάθεια να ξαναμπεί στον παλιό της ρυθμό. Όχι ότι παραπονιέμαι. Είμαι μια από τις ευνοημένες στο θέμα γέννα και άδεια. Και την επαπειλούμενη μου πήρα (σε μένα απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε το ευτυχές γεγονός) και την 9μηνη άδεια ανατροφής. Επίσης, δεν επιστρέφω σε μια δουλειά που θα με κρατάει πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Καθηγήτρια είμαι, όχι ανθρακωρύχος. Όπως και να έχει πάντως, θα ακολουθήσουν «μεγάλες» αλλαγές.

Τέρμα πλέον το facebook και το cityville ανά πάσα ώρα και στιγμή, τέρμα τα πολύωρα τηλεφωνήματα πίνοντας καφέ εξ’ αποστάσεως με αδερφή, μαμά και ξαδέρφες, τέρμα το μαλλί κοτσίδα και το άβαφο μάτι, τέρμα στις ατέλειωτες σοβαρές διαφωνίες με τη μικρή πάνω στο τι είναι βρώσιμο και τι όχι, (κουλούρι, μαμ, κουλούρι πεταγμένο για τα πουλάκια στην πλατεία, όχι μαμ) και κυρίως τέρμα η άνετη πυτζαμούλα μου (αυτό η αλήθεια είναι θα μου στοιχίσει περισσότερο από τα άλλα). Δεν παραπονιέμαι που γυρίζω στη δουλειά αλλά, πώς να εξηγήσω ότι έλειπα τόσο καιρό και γύρισα πιο κουρασμένη και πιο νυσταγμένη από ποτέ?

Από Παρασκευή –ξανά- προσαρμογή σε νέα δεδομένα λοιπόν. Άντε, καλή μου αρχή!

Ελληνική μουσική… στα καλύτερά της

Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο θέμα ελληνική μουσική και, ναι, ντρέπομαι που το λέω, πάντα υπερασπιζόμουν την ελληνική ποπ. Δεν πάνε να κλέβουν μουσική και να κοτσάρουν πάνω στίχους στα ελληνικά, δεν με πειράζει. Ρουβάς, Βανδή, Μαρτάκης, Παπαρίζου κτλ. εμένα μου αρέσουν. Είναι ευχάριστα, με ρυθμό, ευκολοφάγωτα και ευκολοχώνευτα. Για να μη παρεξηγηθώ, απλά, μου αρέσει και αυτή η μουσική. Το κλασικό μου επιχείρημα ήταν ότι οι στίχοι δεν είναι χειρότεροι από τα ποπ τραγούδια του εξωτερικού, πχ, το αξέχαστο I should be so lucky !!!! Αυτή τη στιγμή όμως, μετά από το κορυφαίο κομμάτι των Καρβέλα – Βίσση… τα παρατάω. Ας τους υπερασπιστεί κανένας άλλος.

Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου

(αυτό το κλισέ πάλι που όλες οι γυναίκες τρελαίνονται για ιδρωμένα κορμιά που

μυρίζουν αντρίλα και όχι axe ποτέ δεν το κατάλαβα !!!???)

Τα σχισμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου

(Ναι. Θα πω και εγώ την αλήθεια. Τον ερωτεύτηκα όταν είδα ότι δεν πετάει ποτέ τα αποτσίγαρα του)

η σκόνη στα παπούτσια που φοράς

(ειδικά όταν δεν τα βγάζει πριν μπει στο φρεσκοσφουγγαρισμένο σαλόνι…)

τα κομμένα νύχια που πετάς

( φτάσαμε και στα kinky!)

η λάμψη των ματιών σου

(αυτό το καταλαβαίνω… πάμε παρακάτω)

το σουσάμι απ' το κουλούρι

στις σχισμούλες των δοντιών σου

(Ο Χριστός κι η μάνα του!)