Τον τελευταίο καιρό τα κανάλια της nova με τα κινούμενα σχέδια έχουν γίνει τα αγαπημένα μου. Όποτε έχει Scooby Doo ξέρω πως έχω τουλάχιστον 15 λεπτά στη διάθεσή μου για να κάνω ότι θέλω (τσιγάρο, καφέ, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα κτλ). Εάν σας φαίνεται λίγο, δεν έχετε παιδιά.
Κάποιες ώρες όμως τελειώνουν τα παλιά καλά –tom and jerry, roger rabbit, the Flintstones – και βάζουν τα πιο μοντέρνα παιδικά. Αυτά έχουν διάστημα, μάχες, μαγικά ρολόγια, μεταλλαγμένα σκατουλάκια – και αλλάζω κανάλι. Είναι δυνατόν να μεγαλώσει η μικρή φυσιολογικά βλέποντας φωτιές να βγαίνουν από τα χέρια των κατά τα άλλα γλυκύτατων αρκούδων? Αποκλείεται…. έλεγα.
Σήμερα διάβασα στο facebook (καλά ε, αυτό και αν μπήκε για τα καλά στη ζωή μας) κάτι σχετικό και άρχισα να αμφιβάλλω. Τα κινούμενα σχέδια, τα παραμύθια και τα παιχνίδια με τα οποία μεγαλώσαμε είναι όντως καλύτερα?
Βλέπαμε Ταρζάν. Ένα τύπο που τριγυρνούσε γυμνός και πηδούσε από κλαδί σε κλαδί. Ο μπάτμαν οδηγούσε ένα αυτοκίνητο με 320km/h. Ο Popeye κάπνιζε πίπα και ήταν γεμάτος τατουάζ. Να μη ξεκινήσω με την Olive που δεν ήξερε τι της γινόταν και τι μια αγαπούσε τον Popeye και μετά τον Βρούτο.
Η Σταχτοπούτα γυρνούσε χαράματα (not fully dressed) και η Χιονάτη έμενε σε ένα σπίτι με επτά άνδρες. Ο Αλαντίν ήταν κλέφτης. Ο Πινόκιο έλεγε ψέματα και το Pac-man έτρεχε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ηλεκτρονική μουσική, τρώγοντας χαπάκια που τον έκαναν να σπιντάρει… Χμμμ… λέω να αρχίσω να αφήνω τη μικρή να βλέπει Pokémon. Είναι γλυκούλικα, πολεμούν το κακό και συνεχώς εξελίσσονται! Μάλλον θα εξελιχθώ και γω.
