ΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΓΚΑΝΤΕΜΟΓΚΡΙΝΙΑΡΑΣ (Part One)

Είπα: "Τρίτη ξεκινάω τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μου. Φεύγω με το καράβι για Πειραιά επτά το πρωί." Και ο θεός είπε..."ΧΑΧΑ νομίζεις" και έστειλε μια ωραιότατη φουρτούνα.

Η ιστορία της ζωής μου. Ποιος ήταν που είπε οτι ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν έχεις κάνει άλλα σχέδια? Αμα τον πιάσω στα χέρια μου...ΑΧ...μαυρο φίδι που τον έφαγε.

Για μια ακόμη φορά πήγα απο το καλοκαίρι να κλείσω αεροπορικές θέσεις στην πτήση για Θεσσαλονίκη αλλά πάλι δεν πρόλαβα (καλά απο τον Μάιο θα πρέπει να κλείνω θέσεις?). Έτσι αποφασίσαμε να πάμε με το καράβι για Πειραιά και με το αμάξι στη Θεσσαλονίκη. Άνοιξα και τον χάρτη της Ελλάδας και είπα να βγάλω ένα ωραίο πρόγραμμα για να έχει ενδιαφέρον το ταξίδι με το αυτοκίνητο. Έχω σε κύκλο διάφορα μέρη που θέλω οπωσδήποτε να επισκεφτώ κάποια στιγμή οπότε είπα να μην ανέβουμε απευθείας αλλά με στάσεις. Εκεί ήταν που άρχισαν υπόλοιπα προβλήματα.

Αρχικά το πρόβλημά μου ήταν ο κ. Στυλιανίδης που όλο υποσχέσεις είναι και αποφάσεις... τίποτα. Θα έκλεινε τα σχολεία από την Παρασκευή είπε αλλά αδίκως περιμέναμε.

Είπα άντε να φύγουμε Δευτέρα βράδυ, να πάρω μόνο μια μέρα άδεια. Χα χα πάλι. Καράβι απο Σάμο για Πειραιά δεν έχει Δευτέρες. Απίστευτο. Έχει δύο καράβια κάθε Τρίτη για Πειραιά αλλά κανένα τις Δευτέρες και τις Τετάρτες. Φοβερό πρόγραμμα. Ε?

Οκ, θα φύγουμε Τρίτη. Πήραμε την απόφαση να φύγουμε με το πρωινό καράβι γιατί ... φοβηθήκαμε να μη μας πιάσει κανένα απαγορευτικό !!! Τι ειρωνεία! Υποτίθεται πως η κακοκαιρία θα ξεκινούσε Τετάρτη.

Από χθές το πρωί με ζώσανε τα φίδια. Τα καράβια δεμένα στο λιμάνι του Πειραιά. Απο το τηλέφωνο όλοι λέγανε οτι το μεσημέρι θα έληγε το απαγορευτικό. Αηδίες. Στις επτά έπρεπε να φύγει το Μύκονος από το Βαθύ αλλά στις 8 έφυγε από τον Πειραιά. Σε τρεις ώρες θα φτάναμε Αθήνα και είμαι ακόμη στο σπίτι.

Εάν φύγουμε στις 4.30 όπως μας είπε το λιμεναρχείο θα φτάσουμε Πειραιά (ελπίζω οτι δε θα μας αφήσει σε καμία Ικαρία-Πάρο) λίγο πριν τις 2 τα χαράματα. Εκεί μπαίνει το ερώτημα. Να βρούμε ξενοδοχείο για 5 ώρες και να φύγουμε για Θεσσαλονίκη το πρωί ή να ξεκινήσουμε μέσα στη νύχτα το μακρύ ταξίδι? Οσον αφορά τις στάσεις σε διάφορα μέρη που ήθελα να δω... το ξεχνάμε πάλι. Ποιος θέλει εξάλλου να δει το Γαλαξίδι,την Αράχοβα, το Καρπενήσι ή τη Λίμνη Πλαστήρα?

Αυτά τα νέα μου μέχρι τώρα. Για μια ακόμη φορά ξεκινάω με αισιοδοξία και καλή διάθεση λοιπόν. Πάω να ουρλιάξω λίγο να μου φύγει η ένταση. Αντε βρε καλές γιορτές να έχουμε.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Πάει ο παλιός ο χρόνος

ας τα κάψουμε παιδιά...

Ω έλατο, ω έλατο

μ' αρέσεις όπως φέγγεις...

Μου 'παν έλα να πάμε να δεις,

καίμε ένα έλατο στην πόλη που ζεις...

θα παρω φορα

Συγγνώμη αν έσπασα καμιά βιτρίνα. Εγώ τον μπάτσο στόχευα.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ

Το ομοίωμα του νεογέννητου Χριστού έκλεψαν 10 κουκουλοφόροι λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα, από τη φάτνη που έχει στήσει ο δήμος της πόλης, στην προέκταση της πλατείας Αριστοτέλους.
Στη θέση του ομοιώματος του Θείου Βρέφους, άφησαν τηλεόραση στην οποία έγραψαν με κόκκινη μπογιά «Θα το δούμε στην TV».

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ

Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

Κάπου ανάμεσα στους κουκουλοφόρους και τις καταστροφές υπάρχουν και αυτά τα παιδιά. δεν μπορώ να μη τα ξεχωρίσω. Δε μπορώ να μη συγκινηθώ. Δε μπορώ να τα προσπεράσω.

Επιστολή φίλων του Αλέξη

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ.

Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!

Έχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.

Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.

Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.

ΜΑΤΑΙΑ!

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!

Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/2008

ΣΑΒΒΑΤΟ 7-12-2008

Ναι, έχεις δίκιο κ. Αντώναρε. Δεν έχει ευθύνες η κυβέρνηση, ο υπουργός ή ο αστυνομικός. Εγώ φταίω. Εγώ που ψήφισα, εγώ που δεν μίλησα πριν φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Μου αξίζει μια χώρα μπάχαλο, μια χώρα που ο αστυνομικός σκοτώνει. Μια χώρα που με οποιαδήποτε πρόφαση οι κουκουλοφόροι καταστρέφουν την περιουσία μου. Μια χώρα που όσοι έχουν κάποια εξουσία με εκμεταλλεύονται Μια χώρα που ποτέ δεν με φροντίζει/προστατεύει/βοηθά. Μια χώρα που κάποιοι που θα έπρεπε να νοιαστούν....δε δίνουν δεκάρα...

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ - Το κλείσαμε το μαγαζάκι.

Αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα σε κάποιον που μπορεί να μην είναι διάσημος και γνωστός στους κοσμικούς κύκλους αλλά είναι ο ένας και μοναδικός, ένας απίστευτα σημαντικός άνθρωπος στην δική μου ζωή.
Γεννήθηκε Δεκέμβριο του '48 σε ένα μικρό χωριουδάκι της Δράμας. Μεγάλωσε μέσα στην ευτυχία -όχι επειδή η ζωή του πρόσφερε πολλά αλλά επειδή η καρδιά του δεν τρομάζει εύκολα και το γέλιο του ηχεί δυνατά ακόμη και όταν τα σύννεφα έχουν σκοτεινιάσει τα πάντα. Ο βενιαμίν της οικογένειας, τελευταίος από 4 αδέρφια, και ο χαριτωμένος, μπήκε από μικρός στα βάσανα. Το χιούμορ του δεν τον γλίτωνε από τις ευθύνες. Τέσσερις το πρωί στο χωράφι για τα καπνά και μετά τριάμισι χιλιόμετρα περπάτημα για το σχολείο.
Ως μαθητή ομόφωνα όλοι τον χαρακτηρίζουν "άτακτο", "ανήσυχο", "ταραξία", μέχρι και "αλητάκο" αλλά ταυτόχρονα "πανέξυπνο", "δυνατό στις θετικές επιστήμες", "φοβερό αθλητή". Όλοι θαυμάζουν την αντιπάθειά του για το άδικο και την -μέχρι βλακείας, ώρες ώρες - εμμονή του να δικαιωθεί ο αδικημένος και να τιμωρηθεί ο ψεύτης και άδικος με τους άλλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι οι περισσότερες αποβολές (ναι, υπήρχαν από τότε) τις δέχθηκε γιατί αντιμιλούσε στους καθηγητές όταν ήξερε οτι είχαν άδικο (απαράδεκτο για την εποχή) και γιατί υπερασπιζόταν όλους όσους δεν είχαν τόσο δυνατή ...φωνή όσο η δική του.
Δώδεκα χρονών παιδί έδειξε σε όλο το χωριό τον χαρακτήρα και το πείσμα του. Αποφάσισε οτι έπρεπε να αποδείξει (έστω και μόνο στον εαυτό του) οτι μπορεί να περάσει τις εξετάσεις για το γυμνάσιο, κάτι που η μαμά του λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν του ... πρότεινε. Βρήκε τρόπο και πήγε μέχρι την Δράμα (45' δρόμο) και έδωσε εξετάσεις κρυφά. Πέρασε. Όλο το χωριό το έμαθε. Το έμαθε και η μαμά του. Τι να κάνει η γυναίκα? Τον έστειλε.
Τελειώνοντας το Λύκειο τον περίμενε ο στρατός. Όσο ήταν φαντάρος έκανε μαθήματα σε παιδιά (μαθηματικά και φυσική) και έβγαζε ένα χαρτζιλίκι.
Μια μέρα έμαθε οτι όσοι ήταν να δώσουν εξετάσεις για περαιτέρω σπουδές θα έπαιρναν άδεια. Ο αλήτης βγήκε από μέσα του και του επέβαλε αν δηλώσει συμμετοχή. Ο χαρακτήρας αναλλοίωτος. Παρόλο που γνώριζε οτι δεν θα υπήρχε οικονομική βοήθεια για να σπουδάσει και ...ακόμη περισσότερο οτι θα έπρεπε να καταφέρει να βρει σύντομα δουλειά για να συντηρεί εκείνος τους γονείς του, πήρε την άδεια και, χωρίς να διαβάσει, έδωσε για το Πολυτεχνείο. Πέρασε σε κάποια σχολή αλλά φυσικά ποτέ δεν πήγε να γραφτεί.
Τελειώνοντας τη θητεία του ανέβηκε Θεσσαλονίκη. Εκεί δούλευε σε δύο δουλειές. Η μία ήταν ως πλασιέ γιατί το ...λέγειν ήταν το βασικό του προτέρημα και το ήξερε.
Έτσι, πουλώντας μίξερ μπήκε και σε ένα σπίτι και γνώρισε την γυναίκα που έμελλε να γίνει η γυναίκα της ζωής του και μητέρα των παιδιών του. Σύντομα διορίστηκε στο δημόσιο ως αγρονόμος τοπογράφος. Ο διορισμός στον Έβρο.
Μετά από χρόνια επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη με δύο παιδιά, δύο δουλειές, μία σύζυγο και πολύ διάθεση για δουλειά. Πρωί πήγαινε Κιλκίς με το λεωφορείο για την υπηρεσία και το βράδυ δούλευε ως πλασιέ. Δε μπορούσε να διανοηθεί οτι οι κόρες του δεν θα είχαν την πιο όμορφη ποδιά και τα πιο ωραία κόκκινα παλτουδάκια.
Το '77 αποφασίζει να παρατήσει το δημόσιο και να ανοίξει την δική του επιχείρηση. Αντιπροσωπείες - Εισαγωγές & Εμπόριο Παραφαρμακευτικών Ειδών. Μπορεί να έτρεχε όλη την ημέρα αλλά τουλάχιστον έτρεχε για την δική του επιχείρηση και αυτό τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Όποτε είχε παραγγελίες και δρομολόγια ήταν μέσα στην καλή χαρά. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο του φαινόταν απαράδεκτο και ένιωθε να τεμπελιάζει. Η γυναίκα του γελώντας του έλεγε οι όλοι δουλεύουν για να ζουν και μόνο αυτός ζούσε για να δουλεύει. Βέβαια το ίδιο λένε για όλους τους Πόντιους αλλά, εγγυημένα σας λέω, δεν ισχύει για όλους. Μπορεί να μιλάμε για εργασιομανή άνθρωπο αλλά πάντα ήξερε να διασκεδάζει κιόλας. Δεν εννοώ βέβαια σε μπουζούκια. Κατάφερε να ζει μια σχετικά άνετη ζωή και να σπουδάσει δύο παιδιά στην Αγγλία.
Πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε κάποια στιγμή στο... "Κουράστηκα. Θέλω να σταματήσω να δουλεύω." Καιρός ήταν. Ανησυχήσαμε λίγο. Ειδικά όταν ακούσαμε το περιβόητο "Μήπως να κρατήσω την επιχείρηση μέχρι τα εγγόνια μου τελειώσουν το σχολείο?" Φοβήθηκε την ανεργία ο καημένος.
Ευτυχώς πήρε την απόφαση να μη περιμένει τα εγγόνια. Στις 2 Δεκέμβρη μεταβίβασε το φορτηγάκι και στις 15 θα πουλήσει την επιχείρηση. Από αυτό τον Δεκέμβρη θα είναι επίσημα συνταξιούχος. Ο άνθρωπος που από πολύ μικρός έμαθε στη δουλειά δεν θα έχει τι να κάνει. Θα παίζει τάβλι και χαρτιά, θα ασχολείται με τον κήπο στο σπίτι στο χωριό και θα λιάζεται στη Σάμο το καλοκαίρι. (Το καλό που του θέλω). Λατρεύει την εκπομπή του Bob Ross και λέει πως θα αρχίσει τη ζωγραφική. Λοιπόν, τι λέτε, να του πάρω του ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΜΟΥ τα σύνεργα?

Μπαμπά, με όλη μου την καρδιά σου εύχομαι να χαρείς όσο γίνεται αυτό το δεύτερο κομμάτι της ζωής σου. Το ξεκούραστο κομμάτι. Αυτό που πρέπει να σου προσφέρει όλα όσα η προσπάθεια σου να μη μου λείψει τίποτα σου στέρησε. Να ζωγραφίσεις όσα βουνά και λιμνούλες θέλεις και να φτιάξεις τον πιο όμορφο κήπο στο σπίτι μας στο χωριό, να δεις όλα τα μέρη που πάντα ήθελες να δεις, να ασχοληθείς με τα εγγόνια σου (που πλέον αυτά είναι η μεγάλη σου αγάπη) και όλα αυτά βέβαια με υγεία και το ίδιο πάντα τρανταχτό γέλιο. Σου αξίζει!!!

ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ!!!

Τα λατρεύω. Αυτό είναι μια καταγραφή εφτά αληθειών που αφορούν εμένα.
Με κάλεσε ο Αλέξανδρος (Παραμεθόριος), με πίεσε, με παρακάλεσε, έπεσε στα πόδια μου και …ναι, θα το πω, ένα δάκρυ έτρεξε στο αριστερό μάγουλό του. Τι να πω για αυτό το παιδί? Έπαιξε το παιχνιδάκι, έγραψε τις 7 αλήθειες του (κάτι το οποίο μπορώ να το επιβεβαιώσω - όντως αλήθειες είναι) και δεν συνέχισε το παιχνίδι. Απαράδεκτος. Αναγκάστηκα να του κάνω παράπονα online για να με καλέσει και ... να 'με τώρα! θα γράψω λοιπόν επτά μικρές αλήθειες για μένα και περιμένω τις δικές σας. Σε σένα μιλάω tsortzino. Μη κάνεις πως δεν ακούς mpalo. Κορίτσια, Ηδύλη και Αθηνά και οι υπόλοιποι, για να μάθουμε μερικά πραγματάκια να γνωριστούμε καλύτερα...
Ξεκινάω λοιπόν.
1. Απεχθάνομαι την κριτική. Πάσης φύσεως. Σοβαρά μιλάω. Ειδικά όταν όντως έχω κάνει κάτι στραβά και ενώ καταλαβαίνει ο άλλος οτι έχω την υποψία οτι έκανα βλακεία μου την λέει...το χειρότερό μου. Είναι ανάγκη να μου το πεις? Δεν το βλέπω? Δηλαδή πόσο καλύτερα νομίζεις οτι θα με κάνεις να νιώσω ή πόσο πιο γρήγορα θα το παραδεχτώ ότι έκανα λάθος εάν είμαι εκνευρισμένη?
2. Έχω διαβάσει αρκετά (όχι τόσα όσα θα ήθελα) βιβλία. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου να διαβάσω όσα θεωρούσα απαραίτητα και ένιωθα μειονεκτικά όταν άλλοι είχαν διαβάσει κάτι ενώ εγώ όχι. Εξάλλου λογοτεχνία σπούδασα. Πλέον, διαβάζω Κάθυ Κέλι και ναι… θα το παραδεχτώ έχω όλα της Μανανεδάκη. Μπορεί οι αγαπημένες μου να είναι η Συρρή-Στεφανίδου και η Μπουλουβάλα Αναγνώστου αλλά διαβάζω και …κόμικς. Γερνάω και τα χάνω ή απλά είμαι κουρασμένη και διαλέγω κάτι ευκολοδιάβαστο για τις ώρες που είμαι κάτω από μια ξαπλώστρα και με καίει ο ήλιος? Μπορεί και τα δύο μαζί. Θα δείξει.
3. Έχω τρέλα (μιλάμε για μεγάλο κόλλημα) με τον Αρκά (τα έχω όλα και τα διαβάζω τουλάχιστο μια φορά το τρίμηνο), τα Φιλαράκια (την Αμερικάνικη σειρά – πρέπει να την έχω δει πάνω από 50 φορές ολόκληρη) και τις ελληνικές ταινίες των Παπαγιανόπουλου-Καρέζη (ο συνδυασμός με ξετρελαίνει).
4. Λατρεύω τις μουντές μέρες του χειμώνα που βρέχει έξω και εγώ είμαι κλεισμένη μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού μου με μια καφετιέρα γεμάτη ζεστό καφέ –κατά προτίμηση με άρωμα φουντούκι – και κάθομαι στο παράθυρο ακούγοντας/βλέποντας τη βροχή να πέφτει και λέμε ιστορίες ή/και βγάζουμε τα εσώψυχα μας με δικούς μου ανθρώπους.
5. Όλοι πιστεύουν ότι επειδή μιλάω πολύ και λέω συχνά προσωπικές ιστορίες ότι αποκαλύπτω πολλά. Λάθος. Αποκαλύπτω ότι δεν με ενδιαφέρει να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Τα κατά-τη-δική-μου-γνώμη σημαντικά τα έχω πει μόνο σε λίγους και καλούς.
6. Δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ α. το λάπτοπ μου, β. το κινητό μου γ. τη κάρτα τραπέζης μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς πιστεύω ότι είμαι ξεκομμένη από τον κόσμο εάν δεν μπω στο ίντερνετ, εάν δεν έχω το τηλέφωνο μου πιστεύω ότι θα συμβεί κάτι μοναδικό, απίστευτο, σημαντικό και δεν θα το μάθω και τέλος, συχνά δεν έχω χρήματα επάνω μου και δυστυχώς είμαι καταναλωτικό ζώο και όλο και κάτι θα αγοράσω βγαίνοντας έξω.
7. Last but not least, λατρεύω τις γάτες. Σιγά το μυστικό θα μου πείτε αλλά το να βλέπω τα μικρά τσαχπίνικα ματάκια τους και να τα ακούω να γουργουρίζουν όταν τα χαϊδεύω πιστεύω οτι είναι μοναδικό. Ξέρω οτι "οι γάτες δεν έχουν ιδιοτροπίες φτάνει να θυμάστε οτι τους αρέσει να τους σερβίρετε το γάλα τους στο ρηχό πιατάκι με τα τριαντάφυλλα και το ψάρι τους στο μπλε πιάτο, απο το οποίο το παίρνουν και το τρώνε μακριά, στο πάτωμα" (Αρθουρ Μπριτζες) αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς αυτά τα εγωιστικά μικρά ζωάκια.
Αυτή είμαι εγώ λοιπόν. Στην αρχή μπόρεσα να σκεφτώ μόνο 3 αλήθειες αλλά τώρα …θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα. Πολυλογού είμαι τελικά. Sorry. Your turn now. Περιμένω οκ?

Με τι να ασχοληθώ?

Έχουμε πάρα πολλά θέματα στην επικαιρότητα. Οι φυλακισμένοι, οι παππάδες και τα χρήματα, οι παππάδες και το μάθημα των θρησκευτικών.. με το μόνο που δεν ασχολούνται οι παππάδες είναι με τους φυλακισμένους. Περίεργο δεν είναι? Ποια είπαμε πως είναι η …αρμοδιότητα τους? Έχουμε μπερδέψει λίγο τους ρόλους. Τέλος πάντων. Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με αυτά τα σοβαρά θέματα. Άλλη μέρα. Εξάλλου σε όποιο μπλογκ και να μπήκα για αυτά διάβασα. Ας ασχοληθώ λοιπόν με κάτι διαφορετικό. Τζέρεμι Κλάρκσον, κυρίες και κύριοι. Ένα όνομα, μια ιστορία.
Όλοι όσοι με γνωρίζου ξέρουν ότι μόνο εθνικίστρια δεν είμαι. Συχνά με κατηγορούν για αντι-πατριώτισσα κιόλας. Δίνω δικαιώματα βέβαια. Δεν με ενδιαφέρει εάν οι αλβανοί μαθητές θα σηκώσουν τη σημαία μας, πιστεύω ότι δεν ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου (πολλές άλλες χώρες έχουν τρομερή φυσική ομορφιά. Η δική μας είναι ευτυχώς μια απο αυτές), πιστεύω ότι οι νεοέλληνες δεν έχουν κάνει κάτι για να αξίζουν να λένε ότι είναι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αρνούμαι να συνδέσω την Σουηδία με τις αυτοκτονίες αντί με την σαφώς καλύτερη ποιότητα ζωής, κτλ, κτλ.

Αρνούμαι όμως ότι η Ελλάδα είναι τουαλέτα, οι Ελληνίδες έχουν μουστάκι, οι τσολιάδες είναι γκέι και οι Έλληνες περιμένουν τις όμορφες Αγγλίδες κάθε καλοκαίρι για να πάνε επιτέλους με πραγματική γυναίκα. Συγγνώμη!!!!
Δεν έκανα ποτέ αποτρίχωση στο μουστάκι. Η Ελλάδα είναι μια από τις όμορφες χώρες. Οι Εύζωνοι φοράνε στολή και συνήθως είναι (πέρα από το όταν παίζει το μέσον) οι πιο λεβέντες άντρες μας. Οι αγγλίδες εξόν κάποιων ελάχιστων περιπτώσεων είναι για τα μπάζα. (5 χρόνια στο Λονδίνο-Μπράιτον-Γκριμσμπι πιστεύω είναι αρκετά για να έχω το δικαίωμα να κρίνω). Οι έλληνες δεν περιμένουν να έρθει το γκρουπ για να πάνε με γυναίκα. Περιμένουν τις τουρίστριες για να τους «προσφέρουν» υπηρεσίες. (τώρα θα είναι ταβερνιάρης για να φάνε, θα είναι μπάρμαν για να πιούνε, θα είναι άντρας για να ξε-χαρμανιάσουν…ότι χρειάζεται).
Η απάντησή μου στον κύριο Κλάρκσον (που απλά επειδή βαριέμαι του απαντώ και όχι γιατί με νοιάζει η άποψη του. Ευτυχώς είμαι λίγο πιο σκληροτράχηλη σε αυτά) είναι οι παρακάτω φωτο….

ΟΜΟΡΦΗ ΑΓΓΛΙΔΑ ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΤΑΚΙ

ΟΜΟΡΦΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΤΑ ΠΙΝΟΥΝ

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΦΟΥΣΤΑ" ΤΟΥ?

ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ...ΜΗ-ΑΝΤΡΑΣ? Ε? Ε? Ε?

ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ

Α. Ο μικρός μας μεγάλωσε. Τα πρώτα του γενέθλια είχε στις 2 Νοεμβρίου. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος με απίστευτο γέλιο (όλη την ώρα γελάει) αλλά και κλάμα (τα βγάλαμε τα δοντάκια μας, επιτέλους). Εβαλε λοιπόν τα καλά του, βάλαμε κι εμείς τα δικά μας (σιγά που δε θα ήμουνα και εγώ εκεί, νονά και θεία μαζί) και σβήσαμε το κεράκι.
Ο παίδαρος που τον κρατάει αγκαλιά είναι ο μεγάλος αδερφός που επίσης μεγαλώνει γρήγορα (φτάσαμε τα 6), ομορφαίνει (συμφωνούμε όλοι, έτσι?) μορφώνεται (1η Δημοτικού, αγγλικά και μουσική, παρακαλώ) γυμνάζεται (3 φορές την εβδομάδα προπόνηση ποδόσφαιρο) και το κυριότερο ....αγαπάει όλο τον κόσμο.
Φοβερά παιδάκια. Καμία σχέση με την αδερφή μου (μεταξύ μας).

Β. Είπα να κάνω καμιά ζωγραφιά μια που κάθε μεσημέρι βλέπω το Bob Ross και ζήλεψα. Αυτή είναι η τρίτη βέβαια. Οι δύο πρώτες είναι όχι απλά χάλια, είναι.......πολύ χάλια. Για αυτή όμως είμαι λίγο περήφανη. Φαίνεται τουλάχιστο οτι είναι λουλούδια. Δε φαίνεται? Ε????????

ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ - ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ - ΤΑ ΑΝΑΡΤΩ

ΓΚΌΛΦΩ FOREVER

Έχω τρεχάματα με διάφορα project που έχω αναλάβει (ή συμμετέχω) φέτος. Το πρώτο σας το ανέφερα (COMENIUS-Ισπανοί) το δεύτερο που με απασχολεί αυτές τις μέρες -και τις επόμενες και τις μεθεπόμενες γιατί έχω αποφασίσει να πάει πάρα πάρα πολύ καλά- είναι η θεατρικά ομάδα του Γενικού Λυκείου Σάμου. Φέτος θα ανεβάσουμε την περίφημη (για μένα) παρωδία του Ντίνου Σπυρόπουλου ΓΚΟΛΦΩ FOREVER. Είναι παρωδία, έχει μουσική καταπληκτική και χορό, γέλιο και πανέξυπνες ατάκες. Τα παιδιά έχουν τρελαθεί. Οι ιδέες που κατεβάζουν και ο τρόπος που συμμετέχουν είναι πραγματικά συγκινητικός. (Α, όλα κι όλα, μπορεί να κάνουμε καταλήψεις για ψύλλου πήδημα (γιατί για μένα τα αιτήματα ήταν αστεία) αλλά στο θέατρο τα δίνουν όλα).

Έχουμε κάποια παιδιά που είναι μοναδικοί για τους ρόλους και θα ανεβάσουν την παράσταση, μουσικούς που γράφουν ή παίζουν την μουσική και παιδιά που ήδη ασχολούνται με τα σκηνικά Το μόνο που μας λείπει είναι παιδιά που ΔΕΝ έχουν το ψώνιο να ανέβουν στη σκηνή και θα βοηθήσουν στα φώτα και τον ήχο αλλά κάτι θα κάνουμε και για αυτό.

Ελπίζουμε όλα να πάνε καλά και να ταξιδέψουμε και μέχρι την Αθήνα για τον τελικό.

ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ....

COMENIUS 2008-9

Πάντα υπάρχει λόγος που εξαφανίζομαι. Αυτή τη φορά ήταν οι Ισπανοί. Ήρθαν 12 μαθητές και 3 καθηγητές από ένα σχολείο του Τολέδο της Ισπανίας για 14 ημέρες και τους φιλοξένησαν μαθητές του Πυθαγόρειου Γενικού Λυκείου Σάμου. Τρεις καθηγήτριες (μια από αυτές και εγώ) είμαστε υπεύθυνες για το πρόγραμμα.

12 ημέρες (από 15-10 μέχρι 27-10) πεθάναμε στο ξενύχτι και την κούραση. γυρίσαμε όλο το νησί. Ηραίο, Πυθαγόρειο, Καρλόβασι, Βουρλιώτες, μουσεία, εκκλησίες κτλ, κτλ. Τα παιδιά (και οι καθηγητές τους) βέβαια έδειξαν να πέρασαν καλά. Το πρόγραμμα ξεκινά από την επόμενη βδομάδα. Η δική μας επίσκεψη στην Ισπανία θα γίνει μάλλον τον Σεπτέμβριο του 2009.

Το θέμα του προγράμματος είναι η μετανάστευση και πώς επηρεάζει την το εκπαιδευτικό σύστημα.

Γενικά σχόλια:

• Ισπανοί - Έλληνες όσον αφορά τη γνώση της Αγγλικής Γλώσσας 0-1
• Ισπανοί - Έλληνες όσον αφορά την κατανάλωση αλκοόλ 1-0
• Ισπανοί - Έλληνες όσον αφορά το κέφι 1 - 1
  

ΜΑΧΗ ΟΞΦΟΡΔΗΣ - ΔΟΑΤΑΠ (Η ΑΠΛΑ, ΜΠΑΧΑΛΟ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΖΟΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ)

Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις πτυχιούχων μεγάλων πανεπιστημίων της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής οι οποίοι περιμένουν επί χρόνια την αναγνώριση των πτυχίων τους. Η περίπτωση του πτυχιούχου της Οξφόρδης που ζει τα τελευταία χρόνια τη γραφειοκρατική παράνοια των υπηρεσιών του ΔΟΑΤΑΠ αποτελεί μόνο την «κορυφή του παγόβουνου». Οπως έγραψε «Το Βήμα της Κυριακής» την περασμένη εβδομάδα, το πτυχίο του νεαρού δεν αναγνωρίστηκε επειδή δεν είχε διδαχτεί στην Οξφόρδη μαθήματα Κληρονομικού Δικαίου, οπότε δεν υπήρχε πλήρης αντιστοίχηση με τα μαθήματα τα οποία διδάσκονται οι έλληνες φοιτητές των Νομικών Σχολών της χώρας. Ο νεαρός έλαβε την εντολή να γραφτεί στο έκτο εξάμηνο της Νομικής Σχολής ελληνικού πανεπιστημίου όπου θα έπρεπε να ολοκληρώσει τρία εξάμηνα σπουδών. Οταν έκανε αίτηση επανάκρισης της αίτησής του η «ποινή» μειώθηκε στα δύο εξάμηνα.
* Τι αποφάσισε ο ΔΟΑΤΑΠ
Οπως φαίνεται, όμως, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης έχει με τον ΔΟΑΤΑΠ... προηγούμενα. Το ρεπορτάζ αποκαλύπτει ότι η παραπάνω περίπτωση δεν αποτελεί τη μοναδική εκκρεμότητα του οργανισμού. Νεαρή πτυχιούχος της Νομικής Σχολής της Οξφόρδης ζήτησε πριν από τρία χρόνια αναγνώριση του πτυχίου της και πήρε την απάντηση ότι τα μαθήματα που διδάχτηκε «δεν καλύπτουν ούτε τις ελάχιστες απαιτήσεις των ελληνικών Νομικών Σχολών». Γιατί; Διότι το πτυχίο της έγραφε ότι κατέχει Bachelor of Arts στη Νομολογία (σε ελεύθερη μετάφραση «Πτυχίο Νομικών Τεχνών») αντί του Bachelor of Laws («Πτυχίο Νομικής»), με συνέπεια να θεωρηθεί ότι ο συγκεκριμένος τίτλος δεν μπορεί να αναγνωρισθεί ως ισότιμος με τους τίτλους σπουδών των Τμημάτων Νομικής της Ελλάδας. Οι εκπρόσωποι του οργανισμού έβγαλαν το συμπέρασμα ότι «ο κύκλος των μαθημάτων που διδάχθηκε δεν ανήκε σε πρόγραμμα σπουδών Νομικής αλλά σε πρόγραμμα Νομολογίας το οποίο είχε μεν νομικά μαθήματα αλλά δεν αποτελείτο από το σύνολο των νομικών μαθημάτων τα οποία διδάσκονται σε μια αντίστοιχη σχολή». Οπως εξήγησε, ωστόσο, στα μέλη του ΔΟΑΤΑΠ λίγους μήνες αργότερα ο πρόεδρος του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης καθηγητής κ. Γιούαν Μακ Κέντρικ, στο ιστορικό ίδρυμα της Μ. Βρετανίας χρησιμοποιούν διαφορετικούς τίτλους για τη Νομική Σχολή διότι απλώς τη θεωρούν «τέχνη». Το πρόγραμμα σπουδών, όμως, παραμένει το ίδιο. Οπως και η «αξία» των πτυχίων της. «Το Βachelοr of Arts (ΒΑ) στη Νομολογία (ονομάζεται έτσι για ιστορικούς λόγους) είναι αντίστοιχο του Bachelor Νομικής (LLB) το οποίο δίνει οποιοδήποτε άλλο βρετανικό πανεπιστήμιο» αναφέρει στην επιστολή του ο κ. Κέντρικ. «Είναι επαρκές πτυχίο Νομικής που απαλλάσσει τους αποφοίτους από το πρώτο στάδιο της επαγγελματικής άσκησης για να γίνουν δικηγόροι ή για να εργαστούν στο Ανώτατο Δικαστήριο στην Αγγλία και στην Ουαλλία. Οι φοιτητές οι οποίοι ολοκληρώνουν με επιτυχία το πτυχίο αυτό στη Νομολογία αναγνωρίζονται από τη Νομική Εταιρεία της Αγγλίας και της Ουαλλίας και το Γενικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου της Αγγλίας και της Ουαλλίας ως κατέχοντες τις απαιτήσεις του ακαδημαϊκού επιπέδου της άσκησης που απαιτείται για την είσοδό τους στο νομικό επάγγελμα» συνεχίζει. Και καταλήγει με το γνωστό φλεγματικό ύφος των Βρετανών στη φράση: «Πιστεύω ότι τα παραπάνω διευκρινίζουν κάθε ασάφεια σχετικά με τη φύση του πτυχίου Νομικής της συγκεκριμένης φοιτήτριάς μας στην Οξφόρδη».
Τα παραπάνω οι υπεύθυνοι του ΔΟΑΤΑΠ φαίνεται ότι δεν τα είχαν υπολογίσει. Ετσι, χρησιμοποιώντας τελικά την αιτιολογία περί ανεπαρκούς τριετούς πρώτου κύκλου σπουδών της πτυχιούχου (στη Μ. Βρετανία ο πρώτος κύκλος σπουδών είναι τριετής, ενώ στην Ελλάδα τετραετής) την κατέταξαν στο έβδομο εξάμηνο της Νομικής Σχολής Αθηνών. Η ίδια δεν έμεινε στην Ελλάδα, αλλά σήμερα εργάζεται σε μεγάλη νομική φίρμα της Ν. Υόρκης. Ωστόσο, είχε ζητήσει να αναγνωριστεί ο μεταπτυχιακός της τίτλος ως το - περίφημο - τέταρτο έτος της Νομικής Σχολής των ελληνικών ΑΕΙ.
Πάντως, όπως δηλώνουν νομικοί, η γραφειοκρατική τρέλα έχει και στη χώρα μας τα όριά της. Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα σε εξαιρετικές περιπτώσεις να αναγνωρίζονται απευθείας πτυχία ως ισότιμα με εκείνα των κρατικών ΑΕΙ. Το θέμα αποκτάει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αντιπαραθέσει κάποιος τη δυσκαμψία των εισηγητών του ΔΟΑΤΑΠ να αναγνωρίσουν πτυχία του κύρους της Οξφόρδης με την εικόνα που θα διαμορφωθεί όταν θα αναγνωριστούν τα ιδιωτικά κολέγια τα οποία αποτελούν παραρτήματα πανεπιστημίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη χώρα μας.
* Τι απαντά ο κ. Νάκος
Την άποψή του για το θέμα εκφράζει ο ομότιμος καθηγητής της Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώην αντιπρόεδρος του ΔΙΚΑΤΣΑ πρώτα και του ΔΟΑΤΑΠ στη συνέχεια (μετά τη μετονομασία του οργανισμού) κ. Γ. Νάκος. Ο κ. Γ. Νάκος κάνει λόγο για «ανακριβείς κρίσεις» σε βάρος των νομικών επιτροπών του οργανισμού. Αναφέρει ότι το ΔΙΚΑΤΣΑ πρώτα και ο ΔΟΑΤΑΠ στη συνέχεια «αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθή ένταξη των πτυχιούχων Τμημάτων ΑΕΙ της αλλοδαπής στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα των ελληνικών ΑΕΙ που σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία επιτάσσει την αντιστοίχηση των αλλοδαπών τίτλων με τους απονεμόμενους (καλώς ή κακώς) τίτλους σπουδών των ελληνικών ΑΕΙ και ιδιαίτερα με τα αντίστοιχα προγράμματα σπουδών των Τμημάτων των ελληνικών ΑΕΙ». Σχετικά με την «ταρίφα» μαθημάτων που χρεώνονται στους πτυχιούχους Νομικής του εξωτερικού, στην οποία είχε αναφερθεί ο πρώην πρόεδρος του ΔΟΑΤΑΠ κ. Γ. Λεοντάρης, ο κ. Νάκος δηλώνει ότι «ο ίδιος ως πρόεδρος, μετά την κατάργηση της κατατάξεως των υποψηφίων σε συγκεκριμένα έτη σπουδών των Νομικών Σχολών της χώρας, ύστερα από επίμονες παραινέσεις του υπουργείου Παιδείας, εισηγήθηκε και λήφθηκε απόφαση του ΔΣ για τον προσδιορισμό συγκεκριμένων μαθημάτων για όλους τους κλάδους των υπό αναγνώριση επιστημών, έτσι ώστε οι υποψήφιοι να γνωρίζουν τα προσδιοριζόμενα για την αναγνώριση του τίτλου τους μαθήματα».
Το ΒΗΜΑ, 28/09/2008 , Σελ.: A49Κωδικός άρθρου: B15473A491ID: 297264

Απίστευτο; Δεν θα το έλεγα. Εχω και εγώ μια ιστορία να πω. Σπούδασα Αγγλική φιλολογία στην Αγγλία και το ΔΙΚΑΤΣΑ (τότε) :

1. Πέντε μήνες μετά την αίτηση που έκανα δεν είχα καμία απάντηση. Τηλεφωνούσα κάθε μέρα. Κάτι δεν πάει καλά λέω. Οταν μετά απο πολλές ώρες στο περίμενε στο τηλέφωνο τους έπιασα, μου είπαν οτι δεν μπορούν να προ χωρίσουν στην αναγνώριση του τίτλου σπουδών μου γιατί το Πανεπιστήμιο δεν είχε στείλει κάποιο έγγραφο. Ρώτησα ποιο χαρτί έλειπε μπας και κανόνιζα να το στείλουν γρήγορα. ¨Λείπει η λίστα με τα ονόματα των Ελλήνων σπουδαστών του πανεπιστημίου απο το 1980 μέχρι και σήμερα" μου λέει. "Για να αναγνωριστεί το πτυχίο μου πρέπει να έχετε λίστα όλων των ονομάτων?" "Ναί, για να σας .....δούμε γραμμένη μέσα"!!!!!!!! Παίζεις με τα νεύρα μου έτσι? Δεν μπορεί, πλάκα μου κάνετε. "Μπορώ να μάθω γιατί? " "Για να βεβαιωθούμε οτι σπουδάσατε εκεί και όχι αλλού" Να αρχίσω τώρα να σε βρίζω ή θα ακούσω κι άλλα? "Μα σας έχει ήδη στείλει το Πανεπιστήμιο την βεβαίωση που λέει : Η τάδε τελείωσε τις σπουδές της στο δικό μας πανεπιστήμιο τάδε, της πόλης τάδε. ¨Ήταν στα πρώτα έγγραφα" Απάντηση? .........."Άλλο εκείνο"

2. Ασχέτως με το που τελείωσα τις σπουδές μου, το πανεπιστήμιο δεν μπορούσε να είναι καλύτερο απο το αντίστοιχο Ελληνικό και μου έστειλε μια κατάσταση μαθημάτων να δώσω εξετάσεις στο ΑΠΘ. (Δεν ήθελα να καταστρέψω το Master μου και να τους κάνω τη χάρη). Ήρθε η λίστα και είδα με έκπληξη οτι δεν έπρεπε να δώσω μόνο μαθήματα γλωσσολογίας και παιδαγωγικά όπως περίμενα αλλά.... Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού και Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας. !!!!! Ορίστε? Ρώτησα βέβαια γιατί μέσα στην αφέλειά μου πίστευα οτι απλά έγινε κάποιο λάθος. "Πρέπει να φανεί οτι γνωρίζεται καλά την Ελληνική γλώσσα και κάποια απλά για την Ελλάδα" μου απάντησαν. "Για να διδάξω Αγγλικά?" ρωτάω η αδαής. "Ναι, και βέβαια." μου απαντά ελαφρώς ειρωνικά αλλά το προσπερνώ. ¨Μα είμαι Ελληνίδα" λέω (το προσέξατε κι εσεις οτι έχω πολύ υπομονή έτσι?) "Και πως θα το ελέγξουμε εμείς εαν δεν δώσεις το μάθημα?" ......."Το κ..λοχαρτο που γράφει επάνω ΑΠΟΛΥΤΉΡΙΟ ΛΥΚΕΊΟΥ απο το σχολείο της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει στα χαρτιά μου για αυτό το λόγο???????????? Ε?" Εννοείται οτι δεν το είπα βέβαια έτσι αλλά εάν μου συνέβαινε τώρα θα το άκουγε έτσι ακριβώς. Το έφαγα και αυτό και έδωσα τα μαθήματα που παρεμπιπτόντως δεν τα δίνεις εαν σπουδάζεις αγγλική φιλολογία στην Ελλάδα.

Τα ξαναζώ τώρα που τα γράφω και έφτασε η πίεση στα 25. (Τόσο ήμουν όταν ξεκίνησα την όλη διαδικασία)

SUMMER 2008 (PART 1, PART 2 & PART 3)

Επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη. Έχει αρκετές μέρες βέβαια αλλά…που χρόνος για blogging. Δε μπορώ να πω ότι η προσαρμογή είναι εύκολη. Για μια ακόμη φορά θα μου πάρει πάνω από μήνα. Αρχικά με πιάνει κατάθλιψη. Αργότερα πετώ κακίες και μιλώ για μέρη και άτομα που είδα το καλοκαίρι. Κάποια στιγμή ελπίζω να συνέλθω. Τότε είναι βέβαια που θα αρχίσω τα σχέδια για τα Χριστούγεννα. Χαχα
Αρχίζω σιγά σιγά λοιπόν. Ιούλιο ανέβηκα Θεσσαλονίκη να δω τους δικούς μου. (Θέλω να με πιστέψετε ότι το γεγονός ότι πάλι ανέβηκα καιρό εκπτώσεων ήταν τυχαίο.) Περισσότερο έμεινα τελικά στη Δράμα στο σπίτι στο χωριό. Τρεις γενιές γυναίκες. Χαλαρώσαμε, κοιμηθήκαμε, είπαμε ιστορίες παλιές (γνωστές και μη). Πέρασε έτσι σχεδόν εβδομάδα. Επιστροφή στη Σάμο (κυρίως για ανεφοδιασμό σε ρούχα).
Χίο η επόμενη στάση. Για δέκα μέρες μπάνιο κάθε μέρα σε διαφορετική παραλία και φαγητό σε διαφορετική ταβέρνα. Το βράδυ μπαράκι. Το νησί μπορεί να μη μαζεύει τους τουρίστες της Σαντορίνης αλλά σίγουρα έχει πολύ κόσμο το καλοκαίρι. Πήγα και σε συναυλία. Goran Bregovic. Φανταστικό το θέατρο στα Καρδάμυλα Χίου και ο Γκόραν βέβαια. Χάλκινα πνευστά και τσιγγάνικοι ήχοι και ρυθμοί. Άξιζε. 21 Αυγούστου. Επιτέλους έφτασε η ημέρα. Με το καράβι για Αθήνα. Φτάσαμε πρωί. Κοιμηθήκαμε (κατάστρωμα γαρ) και κάναμε μια βόλτα στο The Mall (ε, να μη το δω και εγώ η καημενούλα;) Η μέρα δε έλεγε να τελειώσει. Ανυπομονούσα να φύγω για το ταξίδι. Εάν δεν πάω σε κάποιο μέρος που δεν έχω ξανα-επισκεφτεί (ακόμη και αν είναι η Πέρα Ραχούλα) δεν έχω την αίσθηση ότι έχω πάει διακοπές. Μου αρέσει ο τουρισμός, τι να κάνω; Άυπνη μέχρι τις δυο τα χαράματα. Έβαλα τα χειμωνιάτικά μου και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Σκανδιναβικές πρωτεύουσες. 9 μέρες.
Τα γενικά της εκδρομής:
Θεωρητικά πήγαμε οργανωμένη εκδρομή για να έχουμε ξεναγό μια και τα Σουηδικά μου δεν είναι τόσο καλά και ο Αλέκος δυσκολεύεται στα Φινλανδικά. Χαχα. Βέβαια εάν ξέραμε ότι τα αγγλικά είναι υπέρ αρκετά για να συνεννοηθείς και ότι με ένα χάρτη όλα είναι εύκολα …θα είχαμε γλυτώσει αρκετά. Τα προαιρετικά ήταν η εκδρομή και η οι προσφορές ήταν τα αυτονόητα. Καλά Αλέξ, μη φωνάζεις. Είχες δίκιο. Την άλλη φορά μόνοι μας.
Όπως σε κάθε τέτοιου είδους εκδρομή πάντα υπάρχουν άτομα για τα οποία δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι πως καταφέρνουν και επιβιώνουν. Είναι πιστεύω η απόδειξη ότι υπάρχει Θεός και βοηθάει τους “αδύναμους”. Οι απορίες αλά Μενεγάκη και τα σχόλια αλά Άντζελα δεν μας έλειψαν. Σαφώς και υπήρχαν και οι κλασικοί Εληναράδες στο γκρουπ οι οποίοι έκαναν τη σύγκριση των σκανδιναβικών χωρών με την Ελλάδα και κατάφερναν να εμφανίζουν την χώρα μας καλύτερη ή απλά έψαχναν να βρουν ελληνικό μαγαζί για να απολαύσουν Ζορμπά και μουσακά. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Λες και ήμασταν μετανάστες δεύτερης γενιάς και όχι τουρίστες για 10 μέρες. Οι πλούσιοι ήταν μια άλλη κατηγορία. Είναι οι τύποι που συγκρίνουν τα μέρη με άλλα μέρη που έχουν επισκεφτεί και φροντίζουν να τονίζουν τις ζουμερές διαφορές όσον αφορά το τι έφαγαν, ψώνισαν ή απλά πόσο ίδιο είναι με τις υπόλοιπες χώρες ρωτώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα εάν τα έχεις επισκεφτεί κι εσύ ή χειρότερα ακόμη θεωρώντας αυτονόητο ότι τα έχεις επισκεφτεί και συ. Όλα αυτά με λεπτομέρειες θα γραφτούν σε άλλο post με τίτλο «τα απίστευτα που άκουσα/ειπώθηκαν πρόσφατα». I promise!
Κοπεγχάγη Μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι.
Τίβολι – παραμύθι - amusement park με διάφορα παιχνίδια, καφετέριες, εστιατόρια, λιμνούλες, συναυλίες και και και….
Nyhavn – όνειρο - ένας δρόμος μπροστά στη θάλασσα γεμάτος μπαράκια και εστιατόρια που βρίσκονται σε χρωματιστά διώροφα σπιτάκια.
Stroget – μαγεία – πεζόδρομος που διακόπτεται από τρείς πλατείες γεμάτος μαγαζιά, κόσμο και μουσικούς.
Christiania – 60s – η περιοχή των χίπις.
Όλα αυτά αξίζουν αλλά το βραβείο θα το έδινα στην βόλτα γύρω από την πόλη με τα καραβάκια. (Φανταστική θέα και μοναδική οπτική μιας μικρής αλλά πανέμορφης πόλης) και στους απίστευτα χαμογελαστούς και ευχάριστους ανθρώπους.
Note: Όμορφο άγαλμα η γοργόνα αλλά θέλει προσοχή πατώντας πάνω στα βραχάκια για να την φτάσεις και να βγεις φωτογραφία. Γλιστράνε τα άτιμα.!!! Ε, Αλεξ???
Όσλο Δε μπορώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει άνθρωπος που θα επισκεφτεί το ¨Όσλο και δεν θα του περάσει από το μυαλό να μετακομίσει εκεί. Απίστευτα όμορφος κόσμος. Πώς να μην είναι βέβαια από τη στιγμή που όλοι κυκλοφορούν με ποδήλατα σε μια πανέμορφη πόλη με κήπους και πεζόδρομους, τεράστια πάρκα με δρομάκια για τζόκιν…. Ότι και να πω είναι πολύ λίγο. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Η ακρίβεια βέβαια πάει πακέτο με ¨Όσλο. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τη μεγάλη διαφορά στους μισθούς. Είναι αυτονόητο. Το θέμα όμως είναι ότι εγώ πήγα με το μισθό της φτωχούλας καθηγητριούλας τα βρήκα λίγο σκούρα. Πάνω κάτω 10 ευρώ η μπύρα !!!
Πέρα από το Μέγαρο Μουσικής που είναι ένα κτίριο πολύ ιδιαίτερο δεν έχω να προτείνω τίποτα άλλο. Απλά…..πάτε παντού. Όπου προλαβαίνετε.
Στοκχόλμη Vasa- μουσείο καράβι- καράβι του 17ου αιώνα, ένα μοναδικό κόσμημα τέχνης και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του κόσμου.
Παλιά πόλη- το παλιό κομμάτι της πόλης. Στενά δρομάκια. Όμορφα κτίρια. Παλάτι. Καταπληκτικά μαγαζάκια που πουλάνε τα πάντα. Οι καλύτερες βάφλες του κόσμου (ακόμη και εάν πιστεύετε ότι είμαι υπερβολική…δοκιμάστε!!!).
Για μια μοναδική θέα όλης της πόλης πρέπει να ανέβεις στον πύργο τηλεπικοινωνιών. Κυριαρχεί το πράσινο (πάρκα) και το μπλε (θάλασσα). Ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος…αδύνατο να το περιγράψω.
Ελσίνκι Υπαίθριες αγορές, μουσεία και αξιοθέατα. Όμορφα όλα αυτά αλλά εμένα για ένα πράγμα θα μου μείνει το Ελσίνκι. Φαγητό! Ειδικά στην υπαίθρια αγορά που έχει «καντίνες» που πουλάνε σολομό, παέγια με θαλασσινά κτλ. Ήταν το κάτι άλλο. Επίσης, αυτά που αξίζουν είναι τα παραδοσιακά μαγαζιά που μπορείς να δοκιμάσεις τάρανδο και σουβλάκι από άλγη είναι παραμυθένια. Οι κοπέλες ντυμένες με παραδοσιακή φορεσιά, αντί για πιάτα το φαγητό σε φλοιό δέντρου, διακόσμηση που θυμίζει μεσαίωνα.
31 Αυγούστου. Επιστροφή στην Αθήνα μέσω Βουδαπέστης. Μετά από 4 ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο (αθάνατη Ολυμπιακή) επιστροφή στη Σάμο. Το επόμενο πρωινό άνοιξαν τα σχολεία. Μέσα τα κεφάλια.
Μετά από όλα αυτά που είδα αυτό το καλοκαίρι, μπορεί κανένας ειλικρινά να με κατηγορήσει που δεν ήθελα να επιστρέψω? Ε, ε, ε?????? Μπορεί? Δε δικαιούμαι τώρα και γω κανένα μήνα να συνέλθω και να συνειδητοποιήσω ότι ….τελείωσε? Τέλος το καλοκαίρι. Τέλος τα ταξίδια (για λίγο). Καλό χειμώνα. Καλή σχολικά χρονιά και καλό μας κουράγιο!
NOTE: Ξέρω ότι η περιγραφή της εκδρομής στην Σκανδιναβία είναι λίγο ανορθόδοξη αλλά έγραψα με όσο λιγότερα λόγια μπορούσα το τι εντυπωσίασε εμένα. Δεν έγραψα τουριστικό οδηγό.

ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ - ΓΑΛΑΝΗ

ΟΙ ΦΩΝΑΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ !!!

ΣΑΜΟΣ LIVE 7 / 8 / 2008

ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ !!!

ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ LIVE ΣΑΜΟΣ 2 - 8 - 2008

ΑΡΓΗΣΑ ΑΛΛΑ ΕΓΡΑΨΑ.....

Στοίχοι του Λαζόπουλου.
για το http://autographcollectors.blogspot.com

I told you I'd be back !!!

Χάθηκα. Εξαφανίστηκα. Έχω γίνει χίλια δυο κομμάτια εδώ και δύο μήνες. Παρακολουθούσα κατά διαστήματα την ζωή «γνωστών» μέσα από τα blog τους ή τα σχόλια που άφηναν αλλά δεν είχα καν internet. Φανταστείτε ότι έμαθα από την τηλεόραση τα νέα για την Χίλαρι, τους σεισμούς και την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Αδιανόητο. Ένοιωθα ότι ήμουν στο ερημονήσι με τον Τομ Χάνκς (καλό, 4 αστεράκια, χα). Ευτυχώς, πρόλαβα να δω την ήττα μας στο euro. Τι θα έχανα θεέ μου!!!!!!!
Τι έκανα τόσο καιρό? Εχετε λίγο χρόνο?
Ξεκινάμε με Σύρο. Έφυγα ένα βροχερό Σάββατο με τα αγαπημένα μου παιδάκια της Α’ Λυκείου Σάμου (οι αδυναμίες δεν κρύβονται κι ας λένε μερικοί) για να παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα διαφήμισης του νησιού στο αντίστοιχο λύκειο εκεί και για να επισκεφτούμε το πανεπιστήμιο για ένα άλλο πρόγραμμα ισότητας.

Μια που αυτή η εκδρομή είχε τόσο μεγάλη επιτυχία (εμείς καλά περάσαμε αλλά, όπως γίνεται πάντα, ακούσαμε τα σχολιανά μας -ψέματα και υπερβολές για έκτροπα και ακολασίες) είπα να το επαναλάβω και γι’ αυτό μετά από δύο μόλις μέρες (ακόμη άυπνη δηλαδή και με την φωνή βραχνή σαν της Μπεζεντάκου ένα πράγμα) έφυγα για Κρήτη με την Γ’ Λυκείου για πενθήμερη. Ναι, ναι, μη κοροϊδεύετε, είμαι καλή και με ζητάνε παντού. Τι νομίζεται εσείς?

Επιστροφή στη Σάμο Πέμπτη βράδυ. Παρασκευή πρωί πήρα την ίδια βαλίτσα και πήγα στο αεροδρόμιο ΠΑΛΙ. Φωνή δεν μπορούσα να βγάλω καθόλου πλέον. Ούτε τα χάπια ούτε οι καραμέλες με έσωζαν. (Όχι ! Δεν φώναζα στα παιδιά. Απλά για 6 ημέρες δεν πρέπει να κοιμήθηκα πάνω από 4 ώρες και από ότι μπορώ να θυμηθώ, τις περισσότερες ώρες μιλούσαμε και τραγουδούσαμε. Eπίσης, το μπουγέλο δε νομίζω να βοήθησε).

Ξεκίνησαν οι διακοπές του Πάσχα. Έφυγα λοιπόν για την Θεσσαλονίκη. Τέσσερις μέρες εκεί. Είδα τους γνωστούς και φίλους και έπαιξα με τα ανηψάκια μου. Έλα όμως που Πάσχα κάναμε στο χωριό…Καπνόφυτο, Παρανεστίου, Δράμας. Τρείς ώρες μόνο απόσταση θα μου πείτε αλλά και πάλι...ταξίδι.

Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα φύγαμε για Καβάλα για να πάρουμε το φανταστικό, καταπληκτικό και υπερπολυτελές καράβι Παναγιά (βόηθα) Σουμελά για να πάμε Χίο. Ναι, ναι, σας είπα, με ζητάνε από παντού. Είπα να ολοκληρώσω την τουρνέ και τον κύκλο στο χάρτη της Ελλάδας.

Επιστροφή στο νησί της Σάμου που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε καθώς επέστρεφα σε ένα σπίτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να ζουν άνθρωποι. Είμαι λίγο υπερβολική αλλά πραγματικά η κατάσταση χειροτέρευε μήνα με το μήνα και μέρα με τη μέρα οπότε ανέλαβα δράση. «Αγάπη μου, εάν δεν φύγουμε από αυτό το σπίτι σε μία βδομάδα εγώ θα πάω να μείνω στο ξενοδοχείο –σε σουίτα- και θα πληρώνεις εσύ βέβαια!!!!!» ¨Έτσι, δημοκρατικά και ήρεμα (καλά μη νομίζετε ότι άκουσε την παραπάνω ατάκα και είπε «ναι, κοπέλα μου, ότι θέλεις») ξεκίνησε από την πρώτη μέρα της επιστροφής το ψάξιμο. Το τι είδα και τι άκουσα είναι θέμα για άλλο post.

Τελικά βρήκα σπίτι. Παλιό αλλά καλό και μάλιστα με θέα!!! My dream came true!!! Έτσι, με το που γυρίσαμε, αρχίσαμε το πακετάρισμα και την μετακόμιση. Το internet εννοείται κομμένο. Τηλέφωνο κομμένο. Κρεβάτι…όχι κομμένο αλλά ξεβιδωμένο. Όλα διαλυμένα! Το ίδιο και η μέση μας. Πριν δύο βδομάδες επιτέλους τελείωσε (τα βασικά) το σπίτι και…άρχισαν οι εξετάσεις στο σχολείο!!!! Από επιτήρηση σε επιτήρηση και από διόρθωμα …σε εγκεφαλικό (καλά, τι αγγλικά τους μάθαινα εγώ όλο το χρόνο? Γραμμένο το μάθημα τελείως. Πόσες φορές δηλαδή έπρεπε να πω if + simple present, απόδοση will ????????????) Απαράδεκτοι!!!!! Σήμερα τελείωσαν οι εξετάσεις. Επιτέλους!!!

Δεν έχω τίποτα να κάνω αύριο. Τίποτα! Θα κοιμηθώ μέχρι τις 12 και θα πιω καφέ και θα ξανακοιμηθώ και …τα ίδια από την αρχή. Από σήμερα ξεκίνησα ήδη το googling για το που θα πάμε διακοπές. Ήταν να μην κάνω την αρχή εγώ. Τώρα δεν κάθομαι στον …πισινό μου. Πήρα φόρα.

YOU'VE GOT TO LOVE GREECE!!!!!!!!!!!!!!!!!!