Επιστροφή στα παλιά!

Είναι φοβερή η ταχύτητα με την οποία φεύγει ο χρόνος. Πότε ήμουν με την κοιλιά στο στόμα, πότε γέννησα, πότε χρόνισε, πότε τελείωσε η άδεια ανατροφής, σαν χθες. Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο λογικό να μου φαίνεται σαν χθες από τη στιγμή που δεν έχω κοιμηθεί ένα βράδυ από τότε. Η Αγγελίνα μας είναι από εκείνα τα τρισχαριτωμένα παιδάκια που γεννιούνται με τρομερή όρεξη για τη ζωή. Έτσι πήρε την απόφαση να ρουφήξει το κάθε ένα δευτερόλεπτο και προφανώς, ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου.

Όπως και να πέρασε ο καιρός όμως, το θέμα είναι ότι έφτασε η μέρα για να επιστρέψω στη δουλειά. Η ζωή μου θα κάνει αυτή την εβδομάδα τη φιλότιμη προσπάθεια να ξαναμπεί στον παλιό της ρυθμό. Όχι ότι παραπονιέμαι. Είμαι μια από τις ευνοημένες στο θέμα γέννα και άδεια. Και την επαπειλούμενη μου πήρα (σε μένα απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε το ευτυχές γεγονός) και την 9μηνη άδεια ανατροφής. Επίσης, δεν επιστρέφω σε μια δουλειά που θα με κρατάει πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Καθηγήτρια είμαι, όχι ανθρακωρύχος. Όπως και να έχει πάντως, θα ακολουθήσουν «μεγάλες» αλλαγές.

Τέρμα πλέον το facebook και το cityville ανά πάσα ώρα και στιγμή, τέρμα τα πολύωρα τηλεφωνήματα πίνοντας καφέ εξ’ αποστάσεως με αδερφή, μαμά και ξαδέρφες, τέρμα το μαλλί κοτσίδα και το άβαφο μάτι, τέρμα στις ατέλειωτες σοβαρές διαφωνίες με τη μικρή πάνω στο τι είναι βρώσιμο και τι όχι, (κουλούρι, μαμ, κουλούρι πεταγμένο για τα πουλάκια στην πλατεία, όχι μαμ) και κυρίως τέρμα η άνετη πυτζαμούλα μου (αυτό η αλήθεια είναι θα μου στοιχίσει περισσότερο από τα άλλα). Δεν παραπονιέμαι που γυρίζω στη δουλειά αλλά, πώς να εξηγήσω ότι έλειπα τόσο καιρό και γύρισα πιο κουρασμένη και πιο νυσταγμένη από ποτέ?

Από Παρασκευή –ξανά- προσαρμογή σε νέα δεδομένα λοιπόν. Άντε, καλή μου αρχή!