Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο δάσκαλος...

Δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν από το υπουργείο. Πήρες πτυχίο, άρα έχεις τις βασικές γνώσεις. Έδωσες ΑΣΕΠ και πέρασες, άρα, έχεις ξαναεξεταστεί σε γνώσεις και παιδαγωγικά θέματα. Δούλεψες 5 χρόνια ωρομίσθιος για 6.30 ευρώ/ώρα σε χωριά μιάμιση ώρα μακριά από το σπίτι κατοικίας σου (γιατί από το σπίτι σου είσαι δυο τρία νησιά μακριά), άρα, έχεις προϋπηρεσία και κάποια εμπειρία. Έφτασες τα 32 και επιτέλους σου λένε «τώρα είσαι έτοιμος να μπεις σε τάξη». Νιώθεις τυχερός. Άλλες ειδικότητες διορίζονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Φαντάστηκες ότι τελείωσαν τα προβλήματά σου αλλά ΌΧΙ.

Τώρα, αποφάσισαν κάποιοι ότι πρέπει να αξιολογούμαστε πιο συχνά. Κάθε χρόνο για την ακρίβεια. Σκέψεις? Άπειρες. Απορίες? Περισσότερες και από τρίχρονο. Συναισθήματα? Πιο μπερδεμένα και από ενός μελλόνυμφου. Αντίδραση? ??? ???

Και άντε να το δεχτείς. Ίσως τελικά να είναι σημαντικό να γίνει. Ίσως η γνώση της ξένης γλώσσας για παράδειγμα να είναι κάτι σαν τις γνώσεις στους υπολογιστές που όλα αλλάζουν κάθε δύο χρόνια και πρέπει να μαθαίνεις καινούργια software και hardware. Πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι οι γνώσεις και η συμπεριφορά σου μέσα στην τάξη κρατιέται στα αποδεκτά επίπεδα. Ίσως. Είναι πολλοί εκπαιδευτικοί που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Παλιοί και νεώτεροι. Πολλοί είναι υπέρ (κατά βάση άσχετοι με το επάγγελμα) και υποστηρίζουν ότι πρέπει να ξανάρθει ο "επιθεωρητής στο σχολείο για να «βάλει μια τάξη»". Ακούς παντού, «τότε ήταν καλύτερα. Όλοι οι καθηγητές έκαναν τη δουλειά τους. Αχ, δεν ξέρετε εσείς».

Οκ. Εδώ όμως ξεκινάνε όμως οι υποσημειώσεις.

Α. Να μη ξεχνάμε ότι ακόμη και εμείς, οι νεώτερες γενιές εκπαιδευτικών που δεν έχουμε καμία εμπειρία από «επιθεώρηση», όλο και από κάποιο μεγάλο εκπαιδευτικό όμιλο περάσαμε πριν διοριστούμε και γνωρίζουμε τι θα πει να μπει ξαφνικά κάποιος μέσα στο μάθημα για να δει πως και τι λες. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη.

Β. Τα σχολεία και γενικώς το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πήρε την κάτω βόλτα όταν σταμάτησε ο έλεγχος αυτού του τύπου. Οι λόγοι είναι κοινωνικοί, οικονομικοί και κυρίως, πολιτικοί. Αλλά αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα συζήτησης.

Γ. Ποιος θα αξιολογεί? Ποιος ξέρει καλύτερα να αξιολογήσει έναν εκπαιδευτικό από έναν άλλο εκπαιδευτικό –που έχει περάσει όμως από τάξη, όχι να ξέρει την έννοια της διδασκαλίας θεωρητικά και μόνο μέσα από τα βιβλία. Έχουμε μάθει εδώ στην Ελλάδα ότι εάν κάποιος έχει μια θέση, πχ. Σχολικός σύμβουλος, γνωρίζει. Έτσι, γενικά και αορίστως, γνωρίζει. Εδώ γελάμε. Υπάρχουν, ως γνωστόν, πάμπολλες περιπτώσεις συμβούλων που δεν έχουν πατήσει στην τάξη. Υπάρχουν δήθεν συνάδελφοι που έρχονται για να κάνουν σεμινάρια -γιατί έχουν κάποιο υπεύθυνο πόστο- και απλά διαβάζουν το φυλλάδιο μας έχουν μοιράσει, λες και δεν μπορούσαν απλά να το στείλουν. Υπάρχουν άτομα σε υπεύθυνες θέσεις που υποδεικνύουν σε εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν σε σχολείο που δεν έχει πίνακα στην τάξη πώς να κάνουν μάθημα με τη χρήση power point !!!! και το σεμινάριο δεν γίνεται με τη χρήση power point!!!!! Πρώην εκπαιδευτικοί, τώρα σε υπεύθυνες θέσεις του υπουργείου που δεν εμφανίζονται στο πόστο τους! Σε λίγο η συνομιλία με κάποιους θα γίνεται μόνο μέσω skype –εάν μάθουν πως γίνεται αυτό. Ποιος λοιπόν θα με αξιολογήσει? Ποιος θα πάρει αυτήν την υπεύθυνη θέση? Ποιος θα έχει αυτό το καλό πόστο? Στην τελική πόσο το πουλάτε, γιατί με ενδιαφέρει?

Δ. Ακούστηκαν πολλά για τα κριτήρια αξιολόγησης. Ένα από αυτά είναι η συμμετοχή των παιδιών στην τάξη. Άλλο η απόδοση στο μάθημα. Η τελική επίτευξη στόχου. Οι απουσίες παιδιών στο μάθημα. Ας γελάσω. Θα ισχύει το ίδιο σε όλη την Ελλάδα? Γιατί ο μαθητής ο δικός μου, ξυπνάει στις 6 στο χωριό και στις 8.10 φτάνει στο σχολείο. Σχολάει και πάει φροντιστήριο –πανελλαδικό εθιμοτυπικό προετοιμασίας για τις εξετάσεις- γιατί δεν προλαβαίνει να επιστρέψει σπίτι. Επιστρέφει αργά στο σπίτι και έχει περίπου δυο ώρες να διαβάσει, να φάει, να ξεκουραστεί και φτου ξανά και από την αρχή. Φαντάζομαι, έτσι περίπου ζει και ο μέσος μαθητής στην Καλαμαριά και στη Γλυφάδα, ε?

Ε. Όταν μιλάμε για επίτευξη στόχων, τι ακριβώς εννοούμε? Την επιτυχία στις πανελλαδικές? Με βάση τις προηγούμενες δηλαδή ίσες ευκαιρίες που δίνονται στα παιδιά? Και πως περιμένεις να γράψουν καλά στις πανελλαδικές στο μάθημα επιλογής της ξένης γλώσσας ή στο σχέδιο όταν δεν μας δίνεις την άδεια να το διδάξουμε?

ΣΤ. Πως θα καταλάβει κάποιος ότι εγώ κάνω τη δουλειά μου καλά όταν οι μαθητές δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν μάθημα όπως πρέπει στην ξένη γλώσσα και να πάρουν το δίπλωμα μέσα από το σχολείο –ενώ κάνουν αγγλικά επί δέκα χρόνια και θα έπρεπε να έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο? Θα δείξουν το πτυχίο που πήραν πληρώνοντας χρόνια ολόκληρα το φροντιστήριο?

Ζ. Κριτήριο είναι επίσης οι πρωτοβουλίες που παίρνει ο εκπαιδευτικός. Δηλαδή? Η συμμετοχή στις εκδρομές –που δεν θα πληρωθείς – να αναλαμβάνεις πολιτιστικά προγράμματα –που δεν μπορείς γιατί δεν σου δίνουν μία οπότε πρέπει να πληρώσεις εσύ τα πάντα - ή θεωρείται πρωτοβουλία το να είμαι υπεύθυνη να κατεβάσω το διακόπτη σε περίπτωση σεισμού και πυρκαγιάς –τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει-? Διευκρίνιση?

Η. Κριτήριο λένε, θα είναι και η συμπεριφορά και η σχέση με τους συναδέλφους και το ομαδικό πνεύμα κτλ. Φοβερό! Και αυτό φαντάζομαι θα το κρίνει ο σύλλογος ή κάποιος άλλος από το σχολείο. Τα παιδία παίζει δηλαδή.

Όλα αυτά μου θυμίζουν το θεϊκό του Αρκά, «Δημοκρατία είναι τέσσερις λύκοι και ένα πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό». Γιατί έχω την εντύπωση πως ότι και να κάνω εγώ θα βγω χαμένη?

Γνωρίζω ότι τίποτα από όσα έγραψα δεν είναι πρωτότυπο. Ξέρω ότι πολλοί τα έχουμε σκεφτεί. Απλά, ήθελα να τα καταγράψω για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Ή αυτό ή βουτιά στο Ικάριο.