ANGELINA’S 4TH BIRTHDAY (μέρος β’)

Το πάρτι βέβαια έχει ήδη γίνει και πήγε τέλεια!!!!!!!!!!!!

Τι άλλο ετοιμάσαμε όμως? Συνεχίζω…

8. Αφίσα «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΓΕΛΙΝΑ»

Από χαρτόκουτα που την έκοψα με καμπύλες έφτιαξα ένα πολύ μεγάλο μαγικό καθρέφτη και τον έβαψα με τέμπερες. Κολλήσαμε στρασάκια και πετρούλες παντού και στη μέση μια φωτογραφία της Αγγελίνας ντυμένη Χιονάτη βέβαια. Με γκλίτερ έγραψα το χρόνια πολλά.

9. Ταμπελίτσες παντού

Εκτύπωσα φωτογραφία της Αγγελίνας μέσα σε πλαίσιο που έμοιαζε με καθρεφτάκι (12 ανα σελίδα Α4), τα έκοψα και τα κόλλησα σε ξυλάκια και οδοντογλυφίδες. Την ώρα του πάρτι τα κάρφωσα πάνω στα εδέσματα. Μερικές φωτογραφίες της τις εκτύπωσα σε ορθογώνιο και κολλώντας τις άκρες μεταξύ τους τις έκανα δαχτυλίδια για τις τρίχρωμες (μπλε, κίτρινο, κόκκινο) χαρτοπετσέτες.   

10. Μάσκες

Εκτύπωσα μάσκες όλων τω χαρακτήρων του παραμυθιού (μέχρι και του καθρέφτη) και τις κόλλησα πάνω σε αφρώδες χαρτί. Έπειτα τα έκοψα και έδεσα λαστιχάκι για να τις φοράνε και να παίξουν αναπαριστώντας το παραμύθι.

11. Ρίξε τον κρίκο στο μπουκάλι

Ντύσαμε με κίτρινες χαρτοπετσέτες μπουκάλια νερού και τα διακοσμήσαμε με μπλε και κόκκινες κορδέλες. Έπειτα τα κολλήσαμε πάνω σε επίπεδη χαρτόκουτα. Βάψαμε στεφάνια από φελιζόλ με τέμπερα και έτοιμο το παιχνίδι. Έπρεπε να βρουν στόχο (ή απλά να πάνε από πάνω και να τα ρίξουν)    

12. Πινιάτα.

Αγόρασα μια χάρτινη απλή πινιάτα και την έντυσα με τα χρώματα της Χιονάτης. Κίτρινη και μπλε χαρτοπετσέτα (ντεκουπάζ) και κόκκινη κορδέλα. Μέσα έβαλα - ελαφριά και ακίνδυνα εάν έπεφταν στ κεφάλι-  παιχνίδια, ντουντούκες και ζαχαρωτά.

13. Παλάτι

Τι σόι πριγκίπισσα είναι η χιονάτη εάν δεν έχει παλάτι? Έτσι πήραμε για βάση –κλασικά- μια χαρτόκουτα και κρατήσαμε μόνο τις δυο πλευρές. Η μία ήταν το πάτωμα που το βάψαμε κεραμιδί και κάναμε ένα μπλε διάδρομο που οδηγούσε στον τοίχο ο οποίος ήταν βαμμένος κίτρινο και μπλε. Πάνω στον «τοίχο» κολλήσαμε τη φωτογραφία της Αγγελίνας που και καλά κάθεται στον θρόνο της. Με δύο μεγάλα ρολά από χαρτί κουζίνας βαμμένα κόκκινα κάναμε τους πυργίσκους. Με ρολά από χαρτί υγείας κάναμε το υπόλοιπο γύρω γύρω. Μέσα από τα ρολά έβγαιναν κίτρινες και μπλέ χαρτοπετσέτες (για διακόσμηση, όχι για να σκουπιστούμε). Η πόρτα του παλατιού έγινε με ξύλα καλλιτεχνίας βαμμένα καφέ και πάνω κολλήσαμε ένα κόκκινο φιόγκο φτιαγμένο από πηλό. Μέσα στο παλάτι βάλαμε ποτηράκια με γλειφιτζούρια.   

14. Τούρτα

Μινιατούρες Χιονάτη και νάνοι, λουλούδια, και πεταλούδες από ζαχαρόπαστα.

15.  Τέλος, γεμίσαμε τον χώρο με μπαλόνια στα τρία χρώματα του πάρτι, ετοιμάσαμε τα δωράκια που ήταν χάρτινες σακούλες γεμάτες γλυκά και το παραμύθι της Χιονάτης και φορέσαμε στέμματα «Happy Birthday» στα παιδάκια αντί για καπελάκια γιατί όλα είναι πριγκίπισσες και πρίγκιπες.  

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΓΕΛΙΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ANGELINA'S 4th BIRTHDAY PARTY (μέρος α')

Η γλυκιά μου κορούλα στις 27 Μαρτίου θα κλείσει τα 4. Επειδή τα γενέθλιά της είναι κάθε χρόνο λίγο μετά τις απόκριες -αλλά ποτέ μέσα στις απόκριες- από την πρώτη χρονιά είχα την ιδέα κάθε φορά το θέμα για το πάρτι της να είναι βασισμένο στη στολή που φόρεσε κατά τις απόκριες.
Την πρώτη χρονιά ντύθηκε φραουλίτσα. Το πάρτι είχε θέμα την φραουλίτσα. Την δεύτερη, πασχαλίτσα. Την τρίτη κοκκινοσκουφίτσα. Φέτος η μικρή διάλεξε μόνη της την πριγκίπισσα που λατρεύει. Είναι όμορφη, πρωταγωνιστεί σε παραμύθι -που το ξέρει απ' έξω και ανακατωτά- με πολλά υπέροχα πλάσματα και -όπως όλα- τελειώνει με το φιλί του πανέμορφου ιππότη της. Χιονάτη!
Όπως κάθε χρόνο,έτσι και φέτος άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο ίντερνετ για ιδέες.
Καταρχήν αγοράσαμε τη στολή και οτιδήποτε κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλείο με την Χιονάτη. Παραμύθια, παζλ, αυτοκόλλητα κτλ. Έπειτα φρόντισα να τη βγάλω άπειρες φωτογραφίες με τη στολή για να έχουμε αρκετό υλικό να διαλέξουμε. Κλέβοντας ιδέες από το ίντερνετ άνοιξα στον υπολογιστή φάκελο και αποθήκευα ιδέες για στολισμό, γλυκά, παιχνίδια και κατασκευές για το πάρτι μας. Ξεκινώ λοιπόν να παρουσιάζω ένα ένα όσα είναι έτοιμα...
1. Βιβλίο ζωγραφικής
Κατέβασα όσες printable ζωγραφιές βρήκα στο ίντερνετ και τις φωτοτύπησα σε αρκετά αντίγραφα για να έχουν όλα τα παιδάκια. Έπειτα, έφτιαξα ένα εξώφυλλο και οπισθόφυλλο με χρωματιστά χαρτιά (στα χρώματα της Χιονάτης), κόκκινη κορδέλα και χρυσόσκονη. "Έδεσα" τα βιβλία και έτρεξα να αγοράσω μαρκαδόρους.  

2. Σαπουνόφουσκες.
Όλα τα παιδιά -όλων των ηλικιών- αγαπάνε αυτό το παιχνίδι. Βρήκα λοιπόν μπουκαλάκια με τις πριγκίπισσες και θα τα μοιράσουμε στα παιδάκια.

 3. Καθρεφτάκια.
Βασικό στοιχείο του παραμυθιού που δεν μπορούσα να παραβλέψω. Η κάθε μία πριγκίπισσα καλεσμένη στο πάρτι θα έχει το δικό της μαγικό καθρεφτάκι που θα γράφει το όνομά της. Για "καθρέφτη" τα έβαψα με χρυσό ή ασημί σπρέι και τα στολίσαμε με πετρούλες, χρυσόσκονη και κορδέλες.

 4. Καθρέφτης μαγικός
Έβαψα το πλαίσιο με χρυσό σπρέι και κόλλησα ξυλάκια χειροτεχνίας και πολλές πετρούλες. Έτσι, θα μπορούμε όλοι να βγούμε φωτογραφία στο μαγικό καθρέφτη.

   5. Μουσικά ...μήλα.
Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο του παραμυθιού είναι τα μήλα. Έτσι και εμείς θα παίξουμε αντί για μουσικές καρέκλες, μουσικά μήλα. (κλεμμένη ιδέα). Φτιάξαμε με χαρτόνι μεγάλα μήλα, περίπου 30εκ. και τα πλαστικοποίησα. Θα τα κολλήσουμε στο πάτωμα και θα παίξουμε το παιχνίδι.

6. Βρες το δηλητηριασμένο μήλο και σώσε τη Χιονάτη.

Μια ακόμη ιδέα παιχνιδιού που δανείστηκα αλλά έκανα παραλλαγές. Φτιάξαμε με πηλό μηλαράκια και τα βάψαμε όλα κόκκινα πέρα από 2-3 πράσινα. Θα τα βάλουμε σε καλαθάκια και θα τραβάνε τα μικρά -χωρίς να βλέπουν- μήλα μέχρι να βρουν το δηλητηριασμένο μήλο -το πράσινο - για να μη το φάει η Χιονάτη. 

7. Φτιάξε το τεράστιο παζλ της Χιονάτης.

Βρήκα μεγάλες φωτογραφίες της Χιονάτης με τους νάνους και τον πρίγκιπα, διάλεξα μια και "κόλλησα" από πάνω τις γραμμές που θα κοπεί το παζλ σε κομμάτια. Μετά την εκτύπωση τα κομμάτια θα ντυθούν με το γνωστό προστατευτικό για βιβλία και έτοιμο το παζλ δαπέδου. 

  Αυτά είναι έτοιμα μέχρι σήμερα. Τα υπόλοιπα θα τα αναρτώ σταδιακά. 

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο δάσκαλος...

Δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν από το υπουργείο. Πήρες πτυχίο, άρα έχεις τις βασικές γνώσεις. Έδωσες ΑΣΕΠ και πέρασες, άρα, έχεις ξαναεξεταστεί σε γνώσεις και παιδαγωγικά θέματα. Δούλεψες 5 χρόνια ωρομίσθιος για 6.30 ευρώ/ώρα σε χωριά μιάμιση ώρα μακριά από το σπίτι κατοικίας σου (γιατί από το σπίτι σου είσαι δυο τρία νησιά μακριά), άρα, έχεις προϋπηρεσία και κάποια εμπειρία. Έφτασες τα 32 και επιτέλους σου λένε «τώρα είσαι έτοιμος να μπεις σε τάξη». Νιώθεις τυχερός. Άλλες ειδικότητες διορίζονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Φαντάστηκες ότι τελείωσαν τα προβλήματά σου αλλά ΌΧΙ.

Τώρα, αποφάσισαν κάποιοι ότι πρέπει να αξιολογούμαστε πιο συχνά. Κάθε χρόνο για την ακρίβεια. Σκέψεις? Άπειρες. Απορίες? Περισσότερες και από τρίχρονο. Συναισθήματα? Πιο μπερδεμένα και από ενός μελλόνυμφου. Αντίδραση? ??? ???

Και άντε να το δεχτείς. Ίσως τελικά να είναι σημαντικό να γίνει. Ίσως η γνώση της ξένης γλώσσας για παράδειγμα να είναι κάτι σαν τις γνώσεις στους υπολογιστές που όλα αλλάζουν κάθε δύο χρόνια και πρέπει να μαθαίνεις καινούργια software και hardware. Πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι οι γνώσεις και η συμπεριφορά σου μέσα στην τάξη κρατιέται στα αποδεκτά επίπεδα. Ίσως. Είναι πολλοί εκπαιδευτικοί που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Παλιοί και νεώτεροι. Πολλοί είναι υπέρ (κατά βάση άσχετοι με το επάγγελμα) και υποστηρίζουν ότι πρέπει να ξανάρθει ο "επιθεωρητής στο σχολείο για να «βάλει μια τάξη»". Ακούς παντού, «τότε ήταν καλύτερα. Όλοι οι καθηγητές έκαναν τη δουλειά τους. Αχ, δεν ξέρετε εσείς».

Οκ. Εδώ όμως ξεκινάνε όμως οι υποσημειώσεις.

Α. Να μη ξεχνάμε ότι ακόμη και εμείς, οι νεώτερες γενιές εκπαιδευτικών που δεν έχουμε καμία εμπειρία από «επιθεώρηση», όλο και από κάποιο μεγάλο εκπαιδευτικό όμιλο περάσαμε πριν διοριστούμε και γνωρίζουμε τι θα πει να μπει ξαφνικά κάποιος μέσα στο μάθημα για να δει πως και τι λες. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη.

Β. Τα σχολεία και γενικώς το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πήρε την κάτω βόλτα όταν σταμάτησε ο έλεγχος αυτού του τύπου. Οι λόγοι είναι κοινωνικοί, οικονομικοί και κυρίως, πολιτικοί. Αλλά αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα συζήτησης.

Γ. Ποιος θα αξιολογεί? Ποιος ξέρει καλύτερα να αξιολογήσει έναν εκπαιδευτικό από έναν άλλο εκπαιδευτικό –που έχει περάσει όμως από τάξη, όχι να ξέρει την έννοια της διδασκαλίας θεωρητικά και μόνο μέσα από τα βιβλία. Έχουμε μάθει εδώ στην Ελλάδα ότι εάν κάποιος έχει μια θέση, πχ. Σχολικός σύμβουλος, γνωρίζει. Έτσι, γενικά και αορίστως, γνωρίζει. Εδώ γελάμε. Υπάρχουν, ως γνωστόν, πάμπολλες περιπτώσεις συμβούλων που δεν έχουν πατήσει στην τάξη. Υπάρχουν δήθεν συνάδελφοι που έρχονται για να κάνουν σεμινάρια -γιατί έχουν κάποιο υπεύθυνο πόστο- και απλά διαβάζουν το φυλλάδιο μας έχουν μοιράσει, λες και δεν μπορούσαν απλά να το στείλουν. Υπάρχουν άτομα σε υπεύθυνες θέσεις που υποδεικνύουν σε εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν σε σχολείο που δεν έχει πίνακα στην τάξη πώς να κάνουν μάθημα με τη χρήση power point !!!! και το σεμινάριο δεν γίνεται με τη χρήση power point!!!!! Πρώην εκπαιδευτικοί, τώρα σε υπεύθυνες θέσεις του υπουργείου που δεν εμφανίζονται στο πόστο τους! Σε λίγο η συνομιλία με κάποιους θα γίνεται μόνο μέσω skype –εάν μάθουν πως γίνεται αυτό. Ποιος λοιπόν θα με αξιολογήσει? Ποιος θα πάρει αυτήν την υπεύθυνη θέση? Ποιος θα έχει αυτό το καλό πόστο? Στην τελική πόσο το πουλάτε, γιατί με ενδιαφέρει?

Δ. Ακούστηκαν πολλά για τα κριτήρια αξιολόγησης. Ένα από αυτά είναι η συμμετοχή των παιδιών στην τάξη. Άλλο η απόδοση στο μάθημα. Η τελική επίτευξη στόχου. Οι απουσίες παιδιών στο μάθημα. Ας γελάσω. Θα ισχύει το ίδιο σε όλη την Ελλάδα? Γιατί ο μαθητής ο δικός μου, ξυπνάει στις 6 στο χωριό και στις 8.10 φτάνει στο σχολείο. Σχολάει και πάει φροντιστήριο –πανελλαδικό εθιμοτυπικό προετοιμασίας για τις εξετάσεις- γιατί δεν προλαβαίνει να επιστρέψει σπίτι. Επιστρέφει αργά στο σπίτι και έχει περίπου δυο ώρες να διαβάσει, να φάει, να ξεκουραστεί και φτου ξανά και από την αρχή. Φαντάζομαι, έτσι περίπου ζει και ο μέσος μαθητής στην Καλαμαριά και στη Γλυφάδα, ε?

Ε. Όταν μιλάμε για επίτευξη στόχων, τι ακριβώς εννοούμε? Την επιτυχία στις πανελλαδικές? Με βάση τις προηγούμενες δηλαδή ίσες ευκαιρίες που δίνονται στα παιδιά? Και πως περιμένεις να γράψουν καλά στις πανελλαδικές στο μάθημα επιλογής της ξένης γλώσσας ή στο σχέδιο όταν δεν μας δίνεις την άδεια να το διδάξουμε?

ΣΤ. Πως θα καταλάβει κάποιος ότι εγώ κάνω τη δουλειά μου καλά όταν οι μαθητές δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν μάθημα όπως πρέπει στην ξένη γλώσσα και να πάρουν το δίπλωμα μέσα από το σχολείο –ενώ κάνουν αγγλικά επί δέκα χρόνια και θα έπρεπε να έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο? Θα δείξουν το πτυχίο που πήραν πληρώνοντας χρόνια ολόκληρα το φροντιστήριο?

Ζ. Κριτήριο είναι επίσης οι πρωτοβουλίες που παίρνει ο εκπαιδευτικός. Δηλαδή? Η συμμετοχή στις εκδρομές –που δεν θα πληρωθείς – να αναλαμβάνεις πολιτιστικά προγράμματα –που δεν μπορείς γιατί δεν σου δίνουν μία οπότε πρέπει να πληρώσεις εσύ τα πάντα - ή θεωρείται πρωτοβουλία το να είμαι υπεύθυνη να κατεβάσω το διακόπτη σε περίπτωση σεισμού και πυρκαγιάς –τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει-? Διευκρίνιση?

Η. Κριτήριο λένε, θα είναι και η συμπεριφορά και η σχέση με τους συναδέλφους και το ομαδικό πνεύμα κτλ. Φοβερό! Και αυτό φαντάζομαι θα το κρίνει ο σύλλογος ή κάποιος άλλος από το σχολείο. Τα παιδία παίζει δηλαδή.

Όλα αυτά μου θυμίζουν το θεϊκό του Αρκά, «Δημοκρατία είναι τέσσερις λύκοι και ένα πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό». Γιατί έχω την εντύπωση πως ότι και να κάνω εγώ θα βγω χαμένη?

Γνωρίζω ότι τίποτα από όσα έγραψα δεν είναι πρωτότυπο. Ξέρω ότι πολλοί τα έχουμε σκεφτεί. Απλά, ήθελα να τα καταγράψω για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Ή αυτό ή βουτιά στο Ικάριο.

NOW AND THEN

Τον τελευταίο καιρό τα κανάλια της nova με τα κινούμενα σχέδια έχουν γίνει τα αγαπημένα μου. Όποτε έχει Scooby Doo ξέρω πως έχω τουλάχιστον 15 λεπτά στη διάθεσή μου για να κάνω ότι θέλω (τσιγάρο, καφέ, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα κτλ). Εάν σας φαίνεται λίγο, δεν έχετε παιδιά.

Κάποιες ώρες όμως τελειώνουν τα παλιά καλά –tom and jerry, roger rabbit, the Flintstones – και βάζουν τα πιο μοντέρνα παιδικά. Αυτά έχουν διάστημα, μάχες, μαγικά ρολόγια, μεταλλαγμένα σκατουλάκια – και αλλάζω κανάλι. Είναι δυνατόν να μεγαλώσει η μικρή φυσιολογικά βλέποντας φωτιές να βγαίνουν από τα χέρια των κατά τα άλλα γλυκύτατων αρκούδων? Αποκλείεται…. έλεγα.

Σήμερα διάβασα στο facebook (καλά ε, αυτό και αν μπήκε για τα καλά στη ζωή μας) κάτι σχετικό και άρχισα να αμφιβάλλω. Τα κινούμενα σχέδια, τα παραμύθια και τα παιχνίδια με τα οποία μεγαλώσαμε είναι όντως καλύτερα?

Βλέπαμε Ταρζάν. Ένα τύπο που τριγυρνούσε γυμνός και πηδούσε από κλαδί σε κλαδί. Ο μπάτμαν οδηγούσε ένα αυτοκίνητο με 320km/h. Ο Popeye κάπνιζε πίπα και ήταν γεμάτος τατουάζ. Να μη ξεκινήσω με την Olive που δεν ήξερε τι της γινόταν και τι μια αγαπούσε τον Popeye και μετά τον Βρούτο.

Η Σταχτοπούτα γυρνούσε χαράματα (not fully dressed) και η Χιονάτη έμενε σε ένα σπίτι με επτά άνδρες. Ο Αλαντίν ήταν κλέφτης. Ο Πινόκιο έλεγε ψέματα και το Pac-man έτρεχε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ηλεκτρονική μουσική, τρώγοντας χαπάκια που τον έκαναν να σπιντάρει… Χμμμ… λέω να αρχίσω να αφήνω τη μικρή να βλέπει Pokémon. Είναι γλυκούλικα, πολεμούν το κακό και συνεχώς εξελίσσονται! Μάλλον θα εξελιχθώ και γω.

Επιστροφή στα παλιά!

Είναι φοβερή η ταχύτητα με την οποία φεύγει ο χρόνος. Πότε ήμουν με την κοιλιά στο στόμα, πότε γέννησα, πότε χρόνισε, πότε τελείωσε η άδεια ανατροφής, σαν χθες. Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο λογικό να μου φαίνεται σαν χθες από τη στιγμή που δεν έχω κοιμηθεί ένα βράδυ από τότε. Η Αγγελίνα μας είναι από εκείνα τα τρισχαριτωμένα παιδάκια που γεννιούνται με τρομερή όρεξη για τη ζωή. Έτσι πήρε την απόφαση να ρουφήξει το κάθε ένα δευτερόλεπτο και προφανώς, ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου.

Όπως και να πέρασε ο καιρός όμως, το θέμα είναι ότι έφτασε η μέρα για να επιστρέψω στη δουλειά. Η ζωή μου θα κάνει αυτή την εβδομάδα τη φιλότιμη προσπάθεια να ξαναμπεί στον παλιό της ρυθμό. Όχι ότι παραπονιέμαι. Είμαι μια από τις ευνοημένες στο θέμα γέννα και άδεια. Και την επαπειλούμενη μου πήρα (σε μένα απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε το ευτυχές γεγονός) και την 9μηνη άδεια ανατροφής. Επίσης, δεν επιστρέφω σε μια δουλειά που θα με κρατάει πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Καθηγήτρια είμαι, όχι ανθρακωρύχος. Όπως και να έχει πάντως, θα ακολουθήσουν «μεγάλες» αλλαγές.

Τέρμα πλέον το facebook και το cityville ανά πάσα ώρα και στιγμή, τέρμα τα πολύωρα τηλεφωνήματα πίνοντας καφέ εξ’ αποστάσεως με αδερφή, μαμά και ξαδέρφες, τέρμα το μαλλί κοτσίδα και το άβαφο μάτι, τέρμα στις ατέλειωτες σοβαρές διαφωνίες με τη μικρή πάνω στο τι είναι βρώσιμο και τι όχι, (κουλούρι, μαμ, κουλούρι πεταγμένο για τα πουλάκια στην πλατεία, όχι μαμ) και κυρίως τέρμα η άνετη πυτζαμούλα μου (αυτό η αλήθεια είναι θα μου στοιχίσει περισσότερο από τα άλλα). Δεν παραπονιέμαι που γυρίζω στη δουλειά αλλά, πώς να εξηγήσω ότι έλειπα τόσο καιρό και γύρισα πιο κουρασμένη και πιο νυσταγμένη από ποτέ?

Από Παρασκευή –ξανά- προσαρμογή σε νέα δεδομένα λοιπόν. Άντε, καλή μου αρχή!

Ελληνική μουσική… στα καλύτερά της

Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο θέμα ελληνική μουσική και, ναι, ντρέπομαι που το λέω, πάντα υπερασπιζόμουν την ελληνική ποπ. Δεν πάνε να κλέβουν μουσική και να κοτσάρουν πάνω στίχους στα ελληνικά, δεν με πειράζει. Ρουβάς, Βανδή, Μαρτάκης, Παπαρίζου κτλ. εμένα μου αρέσουν. Είναι ευχάριστα, με ρυθμό, ευκολοφάγωτα και ευκολοχώνευτα. Για να μη παρεξηγηθώ, απλά, μου αρέσει και αυτή η μουσική. Το κλασικό μου επιχείρημα ήταν ότι οι στίχοι δεν είναι χειρότεροι από τα ποπ τραγούδια του εξωτερικού, πχ, το αξέχαστο I should be so lucky !!!! Αυτή τη στιγμή όμως, μετά από το κορυφαίο κομμάτι των Καρβέλα – Βίσση… τα παρατάω. Ας τους υπερασπιστεί κανένας άλλος.

Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου

(αυτό το κλισέ πάλι που όλες οι γυναίκες τρελαίνονται για ιδρωμένα κορμιά που

μυρίζουν αντρίλα και όχι axe ποτέ δεν το κατάλαβα !!!???)

Τα σχισμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου

(Ναι. Θα πω και εγώ την αλήθεια. Τον ερωτεύτηκα όταν είδα ότι δεν πετάει ποτέ τα αποτσίγαρα του)

η σκόνη στα παπούτσια που φοράς

(ειδικά όταν δεν τα βγάζει πριν μπει στο φρεσκοσφουγγαρισμένο σαλόνι…)

τα κομμένα νύχια που πετάς

( φτάσαμε και στα kinky!)

η λάμψη των ματιών σου

(αυτό το καταλαβαίνω… πάμε παρακάτω)

το σουσάμι απ' το κουλούρι

στις σχισμούλες των δοντιών σου

(Ο Χριστός κι η μάνα του!)

Σε αυτές τις "φήμες"

απαντάμε ...

Δεν ξεπουλάμε την Εθνική μας περιουσία με δόσεις.

Ντούκου άμα θέλετε,το συζητάμε.

(γιατί πολύ απλά, ο Έλληνας μυαλό δε βάζει και έτσι οι ατάκες κωμικών προ εικοσαετίας, ισχύουν ακόμη)

"Δεν ξεπουλάμε εμείς την Εθνική μας κληρονομιά με δόσεις. Ντούκου άμα θέλετε, το συζητάμε." - Xάρρυ Kλυνν

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΗΡΕ Ο ΝΩΕ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

Βρέχει και σήμερα. Από τη βαρεμάρα με έχει πιάσει απίστευτος εκνευρισμός. Πως αλλάζουν τα πράγματα. Κάποτε τρελαινόμουνα για τη βροχή. Έβγαινα έξω και δε με ένοιαζε εάν δεν είχα ομπρέλα. Το χαιρόμουνα πραγματικά. Σήκωνα το κεφάλι και άφηνα τη βροχή να πέφτει στο πρόσωπό μου. Έβλεπα τον κόσμο να τρέχει και σκεφτόμουν ότι είναι υπερβολικοί. Τι θα πάθουν με το νερό? Γυρνούσα στο σπίτι και δεν με έπιανε πανικός να βγάλω τα βρεγμένα ρούχα από πάνω μου (έπιανε τη μαμά μου βέβαια). Γελούσα με τη γιαγιά μου που φώναζε να μη βραχούν τα πόδια μου γιατί θα «πάθουν τα γυναικολογικά» μου. Φοιτήτρια όλοι απορούσαν πως μου άρεσε στην Αγγλία. «Πω, πω, χάλια στο Λονδίνο, ε? Βρέχει όλη μέρα» Σιγά το πρόβλημα! Μου άρεσε αυτή η μελαγχολία που μου προκαλούσε η συννεφιά και η βροχή. Έφτιαχνα μια κανάτα γαλλικό καφέ και έβλεπα τη βροχή από το παράθυρο και σκεφτόμουν διάφορα. Το μέλλον, τη ζωή μου, το σπίτι μου. Διάβαζα δίπλα στο παράθυρο ακούγοντας τη βροχή. (Μελό, ξεμελό, εγώ αυτό έκανα). Όποτε είχα παρέα ξεκινούσαμε συζητήσεις που ήταν σχετικά σοβαρές και βγάζαμε μέσα από αναμνήσεις τα εσώψυχά μας στη φόρα. Η βροχή ποτέ δεν μου χαλούσε τα σχέδια. Δεν ήταν πρόβλημα. Ποτέ δεν απαντούσα ότι δεν μπορώ να πάω κάπου ή να κάνω κάτι εξαιτίας της βροχής. Θα ήταν ανήκουστο. Όχι ότι δεν μου άρεσε ο ήλιος. Μην είμαστε υπερβολικοί. Απλά η βροχή δεν ήταν πρόβλημα. Τα πράγματα όμως άλλαξαν.

1. Αγόρασα μεγάλη ομπρέλα για να μη μπαίνει η βροχή όταν φυσάει.

2. Δεν μπορώ να βγω έξω γιατί δεν κάνει με το μωρό.

3. Δεν μπορώ να βραχώ και να μην αλλάξω κατευθείαν γιατί είμαι επιρρεπής στην βρογχοπνευμονία.

4. Δεν γελάω πλέον με τη γιαγιά μου μια που διαπίστωσα ότι τα «γυναικολογικά» προβλήματα δεν αστειεύονται.

5. Δεν σηκώνω το κεφάλι να δω τη βροχή γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι βαμμένη και όποιος έχει δει μάσκαρα να τρέχει και βρεγμένη πούδρα καταλαβαίνει …

6. Εγώ είμαι αυτή που τρέχει για να μη βραχεί.

7. Από την Αγγλία μου έμεινε το πτυχίο, η βρογχοπνευμονία και άπειρες φωτογραφίες του βροχερού Λονδίνου.

8. Γαλλικό καφέ αποφεύγω να κάνω γιατί δεν προλαβαίνω να τον πιω.

9. Δεν διαβάζω δίπλα στο παράθυρο αλλά δίπλα στο καλοριφέρ.

10. Όταν κοιτάω τη βροχή από το παράθυρο ανησυχώ μη «μπάζει» νερό από πουθενά.

11. Οι σκέψεις που κάνω βλέποντας τη βροχή δεν έχουν καμία σχέση με αυτές κάποτε. Το μέλλον που σκέφτομαι είναι το πολύ κοντινό (τι ώρα θα σταματήσει επιτέλους να βγω να πάρω καρότα να κάνω τις φακές? Σε πόση ώρα σχολάει η Νατάσα να μου φέρει τσιγάρα? Άραγε στις 9 που θα αρχίσει η ζωή της άλλης θα χαλάσει πάλι η nova?), το σπίτι μου (να δεις που η υγρασία θα χειροτερέψει και θα πρέπει να αδειάσω τις ντουλάπες…) η ζωή μου (αυτό δεν άλλαξε. Μεγάλωσα είπαμε, όχι ότι παραιτήθηκα από τη ζωή)

12. Εάν τύχει να έχω καμία εξωτερική δουλειά αναθεματίζω την τύχη μου και παίρνω τηλέφωνο ναν έρθει ταξί… εννοείται!

13. Στις προσκλήσεις απαντώ «πώς να έρθω ρε συ με το μωρό?», «άσε, είναι και αυτή η κ…βροχή», «να τα πούμε καλύτερα αύριο που το Poseidon έδειξε ότι μετά τις 3 δε θα βρέχει?»

14. Δεν συζητώ με φίλους για να βγάλω τα εσώψυχά μου αλλά περνώ την ώρα μου παίζοντας cityville και γράφοντας στο blog.

Τι να πεις? Κάποιοι περπατάνε στη βροχή ενώ άλλοι απλά βρέχονται είπε και ο Roger Miller. Στην πρώτη κατηγορία ανήκα κάποτε, τώρα στη δεύτερη.

Η εποχή μας!

Παιδιά και Τεχνολογία
Παίζουν στα δάχτυλα το ποντίκι αλλά δεν ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011 [ 15:01 ]

ΛΟΝΔΙΝΟ

Τα περισσότερα από τα σημερινά παιδιά ξέρουν να χειρίζονται το ποντίκι του υπολογιστή, αλλά τα βρίσκουν σκούρα όταν ανεβαίνουν σε ένα ποδήλατο. Και ενώ οι επτά στους δέκα μπόμπιρες, ηλικίας δύο ως πέντε ετών, ξέρουν να παίζουν παιχνίδια οnline, λιγότεροι από δύο στους δέκα μπορούν να κολυμπήσουν χωρίς βοήθεια. Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα της εταιρείας AVG, που δραστηριοποιείται στην ασφάλεια στο Internet, και αποδεικνύουν ότι τα παραδοσιακά ορόσημα της παιδικής ηλικίας έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακές δεξιότητες.

Οι γονείς βαριούνται ή είναι πολύ απασχολημένοι να βοηθήσουν το βλαστάρι τους να αποκτήσει κάποιες φυσικές δεξιότητες, όπως να μάθει ποδήλατο ή να μάθει να δένει μόνο του τα κορδόνια του παπουτσιού του – και προτιμούν να τα «παρατάνε» για ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ετσι τα μικρά παιδιά, αντί να αποκτούν εμπειρίες από τον πραγματικό κόσμο, αντιγράφουν τις συνήθειες των μεγάλων και γίνονται εξπέρ σε δραστηριότητες που προορίζονται για μεγαλύτερα παιδιά.

Οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι όλο και περισσότεροι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση αντί να τους μιλούν ή να διαβάζουν βιβλία μαζί τους, γιατί θεωρούν ότι αυτό είναι δουλειά του σχολείου και κανενός άλλου. Η ειδική στην ανάπτυξη των παιδιών Σου Πάλμερ δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» ότι, με το να αφήνουμε τα παιδιά να βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από την εικονική πραγματικότητα, καθυστερούμε τη φυσική και πνευματική ανάπτυξή τους. «Συνηθίζουν στη γρήγορη ανταμοιβή που προσφέρει η τεχνολογία και δεν μαθαίνουν να επενδύουν στη συναισθηματική προσπάθεια που είναι απαραίτητη για τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις», τονίζει και προσθέτει: «Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν σωστά είναι αληθινό παιχνίδι με πραγματικούς ανθρώπους».

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, που έγινε σε δείγμα 2.200 ατόμων σε 11 χώρες, το 23% των παιδιών ηλικίας δύο ως πέντε ετών είναι σε θέση να κάνει μια κλήση από κινητό τηλέφωνο και το 25% μπορεί να σερφάρει στο Internet. Το ένα στα πέντε ξέρει πως λειτουργούν τα έξυπνα κινητά ή ακόμα και τα iPad. Τα δύο τρίτα ξέρουν να ανοίξουν έναν υπολογιστή και το 73% ξέρει να χειρίζεται το ποντίκι.

Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική με την απλή καθημερινότητα. Μόνο το 48% των παιδιών γνωρίζει τη διεύθυνση του σπιτιού του και μόνο το ένα τρίτο ξέρει να γράφει το όνομά του. Μόνο το 11% ξέρει να δένει τα κορδόνια του! Ο εκπρόσωπος της AVG Τόνι Ανσκομπ έβαλε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση: «Ολο και περισσότεροι γονείς θεωρούν τους υπολογιστές και τις ηλεκτρονικές συσκευές σαν μπέιμπι σίτερ», δήλωσε.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=379336&dt=20/01/2011#ixzz1BfXT8y2P

ΜΑΜΑ, ΕΔΩ ΜΕΝΩ!!!

Κάτι μέρες σαν και αυτές φοβάμαι γιατί δεν είμαι και πολύ καλή στα μακροβούτια. Βγαίνω από το σπίτι και πάντα χαιρετώ τον άντρα μου λέγοντας "εάν δεις οτι δεν έρχομαι, να πεις στη μικρή οτι την λατρεύω και να φροντίσεις να σπουδάσει".

Ντροπή μας! Ας γίνει επιτέλους κάτι πριν χρειαστεί να απαντώ σε ερωτήσεις του στυλ "μαμά, αφού έχουμε θάλασσα στο μπαλκόνι γιατί δεν κάνουμε μπάνιο εδώ και πηγαίνουμε στην Τσαμαδού που έχει ανηφόρα?"

Γνώση και θρησκεία

16/10/2010 - 14:53

Γράφει η Αννα Φραγκουδάκη

Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε η είδηση ότι η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να μελετήσει σχολικά βιβλία για να κρίνει την καταλληλότητά τους. Βεβαίως στην Εκκλησία ανήκει το κατάλληλο περιεχόμενο της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης. Η Ιερά Σύνοδος όμως δεν αναφέρθηκε στα βιβλία των Θρησκευτικών αλλά και άλλων μαθημάτων.

Τεράστιο το ερωτηματικό. Πώς είναι δυνατό να υπάρξει κρίση για την ορθότητα ή όχι της όποιας γνώσης για οποιοδήποτε επιστημονικό αντικείμενο, με γνώμονα τους κανόνες του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος και τη θρησκευτική αλήθεια;

#Η γνώση γενικά στηρίζεται στον ορθολογισμό, πηγάζει από την έρευνα και προχωρεί με φάρο την αμφιβολία. Σε κάθε βήμα αμφισβητεί την ήδη κατακτημένη γνώση, για να προχωρήσει στην καινούργια, πορεία που δεν έχει τέλος. Η θρησκεία αντίθετα έχει μοναδικό θεμέλιο την πίστη. Η Εκκλησία μεταδίδει τον θείο λόγο, άρα παραμερίζει τη λογική και διδάσκει την αλήθεια. Η αναρώτηση για την αλήθεια είναι βλασφημία και η αμφιβολία αμάρτημα. Πώς είναι ποτέ δυνατό να κρίνει ο οφθαλμός της εκκλησίας την «ορθότητα» της γνώσης; Πώς θα κρίνει το προϊόν του ορθολογισμού και της αμφιβολίας ο μεταδότης της πίστης και εκφραστής της θείας αλήθειας;

#Το θέμα δεν είναι αν «πρέπει» ή όχι να κρίνει η Εκκλησία τα προϊόντα της γνώσης που διδάσκει το σχολείο. Δεν είναι αντικειμενικά δυνατό να τα κρίνει, εφόσον ως Εκκλησία θα έχει οπωσδήποτε κριτήριο την πίστη και γνώμονα τους κανόνες του δόγματος. Πώς είναι νοητό με κριτήριο την πίστη να πάρει μέρος στον κοινωνικό διάλογο για την ορθότητα και την αποδειξιμότητα των προϊόντων επιστημονικής έρευνας;

#Εξ ορισμού ανορθολογικός, εκ των κανόνων του αποτρεπτικός της έρευνας και με αποστολή το κήρυγμα της αλήθειας, ο λόγος της εκκλησίας αρνείται τη λογική και την αμφιβολία. Η ίδια άλλωστε η υπέρτατη αλήθεια αποκλείει τον λογικό της χειρισμό. Αρα η εκκλησία και η επιστήμη βαδίζουν δρόμους παράλληλους που αντικειμενικά δεν συναντώνται. Ο λόγος της εκκλησίας και εκείνος της επιστήμης είναι δύο παράλληλες στην ανθρώπινη ιστορία ευθείες που δεν μπορούν να συναντηθούν.

από ΤΑ ΝΕΑ ONLINE

Άντε πάλι. Μια από τα ίδια. Εδώ ο κόσμος πάει να τρελαθεί από τα προβλήματα και η Εκκλησία το χαβά της. Θα λογοκρίνουν και τις βασικές αρχές της φυσικής? Μήπως θα ξανα-αφορίσουμε το Δαρβίνο? Θα ξαναγράψουμε την ιστορία για να τονίσουμε τη μεγάλη βοήθεια της Εκκλησίας σε κρίσιμες στιγμές επαναστάσεων μια που άρχισε να αμφισβητείται? Πότε επιτέλους θα τους πει κάποιος ΟΧΙ? Όλα τα λέει η τελευταία φράση του άρθρου: Ο λόγος της εκκλησίας και εκείνος της επιστήμης είναι δύο παράλληλες στην ανθρώπινη ιστορία ευθείες που δεν μπορούν να συναντηθούν. Ας το εμπεδώσουν!!!

Τυχαίο? Δεν νομίζω!

30 χρόνια στα ελληνικά σχολεία -μαθήτρια και καθηγήτρια έχουν αλλάξει πολλά αλλά ένα μένει αναλλοίωτο, οι μαθητές μας έχουν φαντασία....

Αγγελίνα!

Στις 27 Ιουνίου η πανέμορφη, πανέξυπνη, τσαχπίνα θεά μου κλείνει τον τρίτο της μήνα। Τρεις μήνες την έχω στην αγκαλιά μου –κυριολεκτώ, δεν κάθεται πουθενά αλλού πέρα από τα χέρια μου ή τον μαρσιππο (τρομερή εφεύρεση)- και εννοείται ότι δεν την χορταίνω। Έχει μεγαλώσει και έχει αλλάξει πολύ. Συνεχίζει να είναι ίδια ο μπαμπάς της βέβαια αλλά της το συγχωρώ επειδή είναι κουκλάκι. Παρόλο που την φωνάζω Αλέκο (εξαιτίας της ομοιότητας που λέγαμε με τον μπαμπά της) πήραμε την απόφαση να την ονομάσουμε Αγγελίνα που και μας αρέσει σαν όνομα και είναι και συνδυασμός των ονομάτων των γιαγιάδων της –Αγγελική και Ιουλία. Σε αυτούς τους τρείς μήνες λοιπόν έχει αλλάξει η ζωή μου – κλισέ, ξέρω. Έτσι μου έλεγαν και έτσι το φανταζόμουν ότι θα ήταν… σχεδόν. Μετά από λίγο καιρό με το κοριτσάκι μου όμως έχω διαπιστώσει και εγώ κάποια πράγματα και λέω να αρχίσω να τα καταγράφω.1. Το χαμόγελο της Αγγελίνας αξίζει περισσότερο από το διάσημο χαμόγελο της Joconda.

2. Τζάμπα έχανα τον χρόνο μου να κοιμάμαι. Δεν χρειάζομαι πάνω από τέσσερις ώρες ύπνο την ημέρα. Ακόμη και εάν πέφτω στη μια τα χαράματα, άνετα ξυπνάω στις τρεισήμισι και μετά στις πέντε και είκοσι και μετά στις έξι και τέταρτο και μετά…..

3. Όταν σηκώνεσαι στις 6 το πρωί … έχεις άφθονο χρόνο για να βαρεθείς μέχρι να ξανακοιμηθείς. Έτσι, για να περάσει η ώρα ανάμεσα στα «νταχτιρντι», πρέπει να κάνεις κάτι και δυστυχώς οι επιλογές είναι λίγες. Ή θα κάνεις δουλειές ή θα αλλάζεις διακόσμηση και θα μετακινείς έπιπλα ή θα φυτεύεις καλαμπόκι και θα ταΐζεις τις κοτούλες για να κάνουν αυγά σε καμία φάρμα του internet. Η πιθανότητα να συγκεντρωθώ για να διαβάσω χωρίς να με πάρει ο ύπνος είναι απειροελάχιστη.

4. Τα πράγματα που μπορώ να κάνω στο σκοτάδι και μισοκοιμισμένη είναι ατέλειωτα.

· Μπορώ να υπολογίσω από τον ήχο και μόνο πόσο νερό έχω χύσει στο μπιμπερό και να προσθέσω το ανάλογο γάλα σε σκόνη … στις 5 το πρωί.

· Από τη μυρωδιά καταλαβαίνω σε πιο σημείο πρέπει να σκουπίσω το μικρούλι όταν το αλλάζω και να στοχεύω ρίχνοντας την λερωμένη πάνα στο καλάθι.

· Μπορώ να κοιμάμαι καθισμένη με το μωρό στην αγκαλιά και το μπιμπερό στο χέρι, χωρίς να μου πέσει …ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

5. Για να βγω από το σπίτι δεν χρειάζομαι μισή ώρα για να ετοιμαστώ αλλά μιάμιση. Εγώ έτοιμη σε 20 λεπτά και μετά, άλλαγμα και ντύσιμο μικρής, να βράσω νερό, να ετοιμάσω 2 μπιμπερό με γάλα και χαμομήλι, να γεμίσω την τσάντα της με τα απαραίτητα –πιπίλες, σαλιάρες, πάνες, μαντηλάκια κτλ κτλ - να φορτωθώ όλα αυτά και μετά που βγαίνω από το σπίτι να συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πάρει τα τσιγάρα μου, τα γυαλιά μου ή το κινητό- μια που πλέον βγαίνω χωρίς δική μου τσάντα.

6. Βγαίνοντας έξω κανένας δεν χαιρετά πλέον εμένα αλλά τη μικρή. Άσε που έχει περισσότερους γνωστούς από ότι εγώ προφανώς γιατί μας σταματάνε στο δρόμο άτομα που δεν τα γνωρίζω και αρχίζουν να της μιλάνε. «Τι κοπέλα είσαι εσύ καλέ?» «Που πάει το κορίτσι?» Κάποιοι βέβαια ξεπερνούν και τα όρια και απλώνουν χέρι για να την ζουλίξουν. Αυτοί μυστηριωδώς εξαφανίζονται από το νησί.

7. Το clubbing είναι κάτι που το κάνουν οι νέοι και αφελείς ανύπαντροι φίλοι μας και μάλιστα έχουν το θράσος να το κάνουν στα μπαράκια μπροστά στο σπίτι μας. Εμείς το γλεντάμε σε ταβέρνες, καφετερίες και βόλτες σε φιλικά σπίτια.

Με αυτά και άλλα πολλά λοιπόν περνάει ο καιρός. Νεότερες διαπιστώσεις σε επόμενα post.

MY BABY...MY PRINCESS

Σαββατο, 27 Μαρτίου 2010, 11:20.