Σήμερα πήρα την απόφαση να γράψω για μένα παρόλο που από ότι έχω καταλάβει στον 1 ½ χρόνο που «άνοιξα» το δικό μου blog αυτό παραβαίνει κάποιους άγραφους κανόνες. Συνήθως κάτι τέτοιες αναρτήσεις αρχίζουν με την φράση «με κάλεσε» ο τάδε ή ο δείνα «να γράψω…». Οπότε, εάν μέσω του blog μας φανερώνεται ο χαρακτήρας μας, μπορείτε άνετα να πείτε ότι εγώ είμαι κάποια που δυσκολεύεται να ακολουθήσει κανόνες.
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο άρχισα να γράφω, απίστευτα διστακτικά και ντροπαλά θα έλεγα, ήταν γιατί απλά είχα χρόνο. Άφθονο. Κενό, που έπρεπε με κάτι να γεμίσω για να μη γκρινιάζω και για να μη φτάσω στο σημείο να αρχίσω …το κέντημα. Ανάμεσα σε αγνώστους σε ένα μικρό μέρος, δεν κάνανε και ουρά οι φίλοι έξω από το σπίτι. Μόνοι μας με τον Αλεξ, το ρίξαμε στο διάβασμα. Τάβλι δεν παίζει μαζί μου γιατί λέει δεν είμαι αρκετά καλή και δεν έχει νόημα. Χαρτιά δεν παίζει, υποψιάζομαι γιατί είμαι αρκετά καλή και δεν του αρέσει να χάνει. Έπρεπε λοιπόν να βρω και γω κάτι να κάνω. Ένα χόμπι.
Παίρνοντας την απόφαση να γράψω έπρεπε αρχικά να διαλέξω το «όνομα». Καθώς είμαι άνθρωπος που τα πάντα γύρω μου τα θέλω οικεία το βάφτισα Angelina. Είναι ένα από τα γυναικεία ονόματα που μου αρέσουν (μετά το Αλεξάνδρα και το Κωνσταντίνα) και κάποια στιγμή στο μέλλον όταν κάνω την πανέμορφη, πανέξυπνη και γλυκύτατη κόρη μου ευελπιστώ ότι δεν θα επέμβουν γονείς, λοιποί συγγενείς και παπάδες (γιατί είναι ξενικό και ποτέ δεν ξέρεις) και θα την βαφτίσουμε έτσι.
Η φράση του Saint Augustine που ακολουθεί, “The world is a book, and those who do not travel read only one page,” είναι μια άποψη που συμμερίζομαι απόλυτα και προσπαθώ να την έχω συχνά στο νου και ζω «διαβάζοντας» όσες πιο πολλές «σελίδες» μπορώ.
Επόμενο βήμα ήταν να διαλέξω το ύφος και το χαρακτήρα του blog μου. Ήξερα ότι δεν θα έγραφα για θεωρίες συνωμοσίας, για πολιτική και για αθλητικά. Θα έγραφα όμως για προσωπικές ιστορίες και εμπειρίες ή για γενικά, επίκαιρα, κοινωνικά θέματα? Η απάντηση δόθηκε από μόνη της μόλις έγραψα την πρώτη μου ανάρτηση. Το blog μου είναι το ημερολόγιό μου. Γράφω για θέματα που με ενδιαφέρουν προσωπικά ως άνθρωπο, γυναίκα, πολίτη και καθηγήτρια. Ότι μου φαίνεται σημαντικό, αστείο ή τραγικό. Ότι μου συμβαίνει και θα ήθελα να το μοιραστώ με γνωστούς και αγνώστους. Πολλοί ίσως να πιστεύουν ότι δίνω πληροφορίες πολύ προσωπικές. Το γεγονός είναι ότι οι αναρτήσεις μου τείνουν να έχουν αυτό το χαρακτήρα αλλά οι πληροφορίες που προσφέρονται περνάνε από «έλεγχο». Γράφοντας κάτι έχω στο μυαλό μου ότι θα τα διαβάσουν οι φίλοι μου, που με γνωρίζουν ούτως ή άλλως και αυτοί που είναι bloggoφίλοι μου, οπότε θα έπρεπε ίσως να με γνωρίσουν. Για μένα το blog είναι ένας κυβερνοχώρος που σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους και να μάθεις πως σκέφτονται οι συνάνθρωποί σου για πάσης φύσεως θέματα. Από τα προβλήματα της γειτονιάς, (τελικά θα γίνει κάτι με το ρημάδι το Ξενία?), της χώρας (ελπίδα καμία), μέχρι ολόκληρου του πλανήτη (κλασικά περιβαλλοντικά θέματα θερμοκηπίου). Από την αστεία ιστορία της γιαγιάς μας (που έχω άφθονες) μέχρι επιστημονικές έρευνες (είναι καλό να γίνονται γνωστές) και κοινωνικούς προβληματισμούς (ποιος δεν έχει?).
Μεγαλωμένη σε μεγάλη πόλη είχα συνηθίσει κάθε μέρα να γνωρίζω νέους (όχι πιπίνια, καινούργιους εννοώ) ανθρώπους, έστω και εάν πολλές φορές δεν συνεχιζόταν η γνωριμία. Και πάλι όμως, είχα την ευκαιρία να διαλέξω, να κρίνω, να μάθω. Αυτό μου έλειψε στην αρχή όταν μετακόμισα στο νησί. Οι ευκαιρίες να γνωρίσεις κόσμο και οι επιλογές είναι περιορισμένες. Όχι πλέον. Όποιος τυχαίνει να ενδιαφέρεται για τα θέματα που γράφω, έστω και εάν διαφωνεί μαζί μου, και αφήνει σχόλιο, αυτομάτως γίνεται και γνωστός μου. Τον/ την «διαβάζω» και με «διαβάζει». Μέσα από το blog έχω την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετό κόσμο. Πολλοί είναι ενδιαφέροντες. Αρκετοί είναι από τη Σάμο αλλά παρόλο που είναι γείτονες δεν θα είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω εάν δεν είχαμε blog (καταραμένη αποξένωση). Με κάποιους από αυτούς μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε και από κοντά. Την πρώτη φορά ένιωσα αμήχανα γιατί ανέφεραν πράγματα που διάβασαν στο blog μου και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ένιωθαν ότι με ήξεραν αρκετά καλά? Ήταν έτσι τα πράγματα? Είμαι εγώ αυτή στις αναρτήσεις μου? «Δένει» η φάτσα με τα λόγια? Πως τα βλέπει αυτά κάποιος που έρχεται σε επαφή μαζί μου έχοντας διαβάσει το blog μου? Πως φαίνεται το blog μου σε αυτούς που με γνώριζαν από πριν? Κακά τα ψέματα, όταν δεν έχεις απέναντί σου τον «συνομιλητή», αλλιώς εκφράζεσαι. Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Τις περισσότερες φορές παρατηρώ σε γνωστούς ότι αυτό τους βοηθά να εκφραστούν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Για τους υπόλοιπους…δεν παίρνω όρκο. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Οι περισσότεροι διαλέγουν ένα στυλ γραφής και μια συγκεκριμένη θεματολογία και δεν παρεκκλίνουν. Δημιουργούν διαφορετικό blog εάν θελήσουν να αλλάξουν ύφος. Εγώ τα έχω όλα σε ένα. Από αποδράσεις μέχρι φάρσες μαθητών και από κριτική ταινιών μέχρι την ηλίθια στο γκρουπ στις διακοπές. Με χιούμορ ή συγκίνηση, με σαρκασμό ή αυτοκριτική παραθέτω όσα θέματα με απασχολούν. Παρόλα αυτά δεν έχω την απαίτηση να με γνωρίζει κάποιος που διαβάζει το blog μου, ή και να ενδιαφερθεί να με γνωρίσει. Εξάλλου ο απώτερος σκοπός είναι να ανταλλάξουμε απόψεις. Έχοντας στο νου ότι από τις αναρτήσεις που διαλέγει ο καθένας από μας να γράψει καταλαβαίνεις ελάχιστα ενώ από ένα χαμόγελο που θα δεις γνωρίζοντας κάποιον, πολλά, οι bloggoφίλοι είναι άγνωστοι στη ουσία άνθρωποι. Τα συμπεράσματα που βγάζω για το εάν είναι βαρετοί, συναρπαστικοί, έξυπνοι ή κολλημένοι είναι πάντα με ερωτηματικό. Όσα όμως και αν μου δίνεται η ευκαιρία μέσω του blog να μαθαίνω για τους άλλους τις περισσότερες φορές μου είναι αρκετά (εξάλλου εάν ήθελα να μάθω ποιο στρουμφάκι θα ήσασταν ή ποιο ποτό σας αρέσει θα έμπαινα στο facebook). Δεν είναι όμως καταπληκτικό όταν από ένα όνομα στην οθόνη του pc φτάνεις στο «Χάρηκα πολύ που επιτέλους σε γνωρίζω από κοντά»? Μήπως είμαι πιο παραδοσιακή από ότι νόμιζα τελικά?
Οπότε, «Είμαι η angelina και είμαι blogger(?)»
.jpg)
H angelina προ blog (καθαρός ουρανός...)
Η angelina στο blog. (όχι και πολύ αποκαλυπτική αλλά κάτι καταλαβαίνεις)
