Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο δάσκαλος...

Δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν από το υπουργείο. Πήρες πτυχίο, άρα έχεις τις βασικές γνώσεις. Έδωσες ΑΣΕΠ και πέρασες, άρα, έχεις ξαναεξεταστεί σε γνώσεις και παιδαγωγικά θέματα. Δούλεψες 5 χρόνια ωρομίσθιος για 6.30 ευρώ/ώρα σε χωριά μιάμιση ώρα μακριά από το σπίτι κατοικίας σου (γιατί από το σπίτι σου είσαι δυο τρία νησιά μακριά), άρα, έχεις προϋπηρεσία και κάποια εμπειρία. Έφτασες τα 32 και επιτέλους σου λένε «τώρα είσαι έτοιμος να μπεις σε τάξη». Νιώθεις τυχερός. Άλλες ειδικότητες διορίζονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Φαντάστηκες ότι τελείωσαν τα προβλήματά σου αλλά ΌΧΙ.

Τώρα, αποφάσισαν κάποιοι ότι πρέπει να αξιολογούμαστε πιο συχνά. Κάθε χρόνο για την ακρίβεια. Σκέψεις? Άπειρες. Απορίες? Περισσότερες και από τρίχρονο. Συναισθήματα? Πιο μπερδεμένα και από ενός μελλόνυμφου. Αντίδραση? ??? ???

Και άντε να το δεχτείς. Ίσως τελικά να είναι σημαντικό να γίνει. Ίσως η γνώση της ξένης γλώσσας για παράδειγμα να είναι κάτι σαν τις γνώσεις στους υπολογιστές που όλα αλλάζουν κάθε δύο χρόνια και πρέπει να μαθαίνεις καινούργια software και hardware. Πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι οι γνώσεις και η συμπεριφορά σου μέσα στην τάξη κρατιέται στα αποδεκτά επίπεδα. Ίσως. Είναι πολλοί εκπαιδευτικοί που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Παλιοί και νεώτεροι. Πολλοί είναι υπέρ (κατά βάση άσχετοι με το επάγγελμα) και υποστηρίζουν ότι πρέπει να ξανάρθει ο "επιθεωρητής στο σχολείο για να «βάλει μια τάξη»". Ακούς παντού, «τότε ήταν καλύτερα. Όλοι οι καθηγητές έκαναν τη δουλειά τους. Αχ, δεν ξέρετε εσείς».

Οκ. Εδώ όμως ξεκινάνε όμως οι υποσημειώσεις.

Α. Να μη ξεχνάμε ότι ακόμη και εμείς, οι νεώτερες γενιές εκπαιδευτικών που δεν έχουμε καμία εμπειρία από «επιθεώρηση», όλο και από κάποιο μεγάλο εκπαιδευτικό όμιλο περάσαμε πριν διοριστούμε και γνωρίζουμε τι θα πει να μπει ξαφνικά κάποιος μέσα στο μάθημα για να δει πως και τι λες. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη.

Β. Τα σχολεία και γενικώς το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πήρε την κάτω βόλτα όταν σταμάτησε ο έλεγχος αυτού του τύπου. Οι λόγοι είναι κοινωνικοί, οικονομικοί και κυρίως, πολιτικοί. Αλλά αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα συζήτησης.

Γ. Ποιος θα αξιολογεί? Ποιος ξέρει καλύτερα να αξιολογήσει έναν εκπαιδευτικό από έναν άλλο εκπαιδευτικό –που έχει περάσει όμως από τάξη, όχι να ξέρει την έννοια της διδασκαλίας θεωρητικά και μόνο μέσα από τα βιβλία. Έχουμε μάθει εδώ στην Ελλάδα ότι εάν κάποιος έχει μια θέση, πχ. Σχολικός σύμβουλος, γνωρίζει. Έτσι, γενικά και αορίστως, γνωρίζει. Εδώ γελάμε. Υπάρχουν, ως γνωστόν, πάμπολλες περιπτώσεις συμβούλων που δεν έχουν πατήσει στην τάξη. Υπάρχουν δήθεν συνάδελφοι που έρχονται για να κάνουν σεμινάρια -γιατί έχουν κάποιο υπεύθυνο πόστο- και απλά διαβάζουν το φυλλάδιο μας έχουν μοιράσει, λες και δεν μπορούσαν απλά να το στείλουν. Υπάρχουν άτομα σε υπεύθυνες θέσεις που υποδεικνύουν σε εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν σε σχολείο που δεν έχει πίνακα στην τάξη πώς να κάνουν μάθημα με τη χρήση power point !!!! και το σεμινάριο δεν γίνεται με τη χρήση power point!!!!! Πρώην εκπαιδευτικοί, τώρα σε υπεύθυνες θέσεις του υπουργείου που δεν εμφανίζονται στο πόστο τους! Σε λίγο η συνομιλία με κάποιους θα γίνεται μόνο μέσω skype –εάν μάθουν πως γίνεται αυτό. Ποιος λοιπόν θα με αξιολογήσει? Ποιος θα πάρει αυτήν την υπεύθυνη θέση? Ποιος θα έχει αυτό το καλό πόστο? Στην τελική πόσο το πουλάτε, γιατί με ενδιαφέρει?

Δ. Ακούστηκαν πολλά για τα κριτήρια αξιολόγησης. Ένα από αυτά είναι η συμμετοχή των παιδιών στην τάξη. Άλλο η απόδοση στο μάθημα. Η τελική επίτευξη στόχου. Οι απουσίες παιδιών στο μάθημα. Ας γελάσω. Θα ισχύει το ίδιο σε όλη την Ελλάδα? Γιατί ο μαθητής ο δικός μου, ξυπνάει στις 6 στο χωριό και στις 8.10 φτάνει στο σχολείο. Σχολάει και πάει φροντιστήριο –πανελλαδικό εθιμοτυπικό προετοιμασίας για τις εξετάσεις- γιατί δεν προλαβαίνει να επιστρέψει σπίτι. Επιστρέφει αργά στο σπίτι και έχει περίπου δυο ώρες να διαβάσει, να φάει, να ξεκουραστεί και φτου ξανά και από την αρχή. Φαντάζομαι, έτσι περίπου ζει και ο μέσος μαθητής στην Καλαμαριά και στη Γλυφάδα, ε?

Ε. Όταν μιλάμε για επίτευξη στόχων, τι ακριβώς εννοούμε? Την επιτυχία στις πανελλαδικές? Με βάση τις προηγούμενες δηλαδή ίσες ευκαιρίες που δίνονται στα παιδιά? Και πως περιμένεις να γράψουν καλά στις πανελλαδικές στο μάθημα επιλογής της ξένης γλώσσας ή στο σχέδιο όταν δεν μας δίνεις την άδεια να το διδάξουμε?

ΣΤ. Πως θα καταλάβει κάποιος ότι εγώ κάνω τη δουλειά μου καλά όταν οι μαθητές δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν μάθημα όπως πρέπει στην ξένη γλώσσα και να πάρουν το δίπλωμα μέσα από το σχολείο –ενώ κάνουν αγγλικά επί δέκα χρόνια και θα έπρεπε να έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο? Θα δείξουν το πτυχίο που πήραν πληρώνοντας χρόνια ολόκληρα το φροντιστήριο?

Ζ. Κριτήριο είναι επίσης οι πρωτοβουλίες που παίρνει ο εκπαιδευτικός. Δηλαδή? Η συμμετοχή στις εκδρομές –που δεν θα πληρωθείς – να αναλαμβάνεις πολιτιστικά προγράμματα –που δεν μπορείς γιατί δεν σου δίνουν μία οπότε πρέπει να πληρώσεις εσύ τα πάντα - ή θεωρείται πρωτοβουλία το να είμαι υπεύθυνη να κατεβάσω το διακόπτη σε περίπτωση σεισμού και πυρκαγιάς –τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει-? Διευκρίνιση?

Η. Κριτήριο λένε, θα είναι και η συμπεριφορά και η σχέση με τους συναδέλφους και το ομαδικό πνεύμα κτλ. Φοβερό! Και αυτό φαντάζομαι θα το κρίνει ο σύλλογος ή κάποιος άλλος από το σχολείο. Τα παιδία παίζει δηλαδή.

Όλα αυτά μου θυμίζουν το θεϊκό του Αρκά, «Δημοκρατία είναι τέσσερις λύκοι και ένα πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό». Γιατί έχω την εντύπωση πως ότι και να κάνω εγώ θα βγω χαμένη?

Γνωρίζω ότι τίποτα από όσα έγραψα δεν είναι πρωτότυπο. Ξέρω ότι πολλοί τα έχουμε σκεφτεί. Απλά, ήθελα να τα καταγράψω για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Ή αυτό ή βουτιά στο Ικάριο.

Ελληνική μουσική… στα καλύτερά της

Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο θέμα ελληνική μουσική και, ναι, ντρέπομαι που το λέω, πάντα υπερασπιζόμουν την ελληνική ποπ. Δεν πάνε να κλέβουν μουσική και να κοτσάρουν πάνω στίχους στα ελληνικά, δεν με πειράζει. Ρουβάς, Βανδή, Μαρτάκης, Παπαρίζου κτλ. εμένα μου αρέσουν. Είναι ευχάριστα, με ρυθμό, ευκολοφάγωτα και ευκολοχώνευτα. Για να μη παρεξηγηθώ, απλά, μου αρέσει και αυτή η μουσική. Το κλασικό μου επιχείρημα ήταν ότι οι στίχοι δεν είναι χειρότεροι από τα ποπ τραγούδια του εξωτερικού, πχ, το αξέχαστο I should be so lucky !!!! Αυτή τη στιγμή όμως, μετά από το κορυφαίο κομμάτι των Καρβέλα – Βίσση… τα παρατάω. Ας τους υπερασπιστεί κανένας άλλος.

Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου

(αυτό το κλισέ πάλι που όλες οι γυναίκες τρελαίνονται για ιδρωμένα κορμιά που

μυρίζουν αντρίλα και όχι axe ποτέ δεν το κατάλαβα !!!???)

Τα σχισμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου

(Ναι. Θα πω και εγώ την αλήθεια. Τον ερωτεύτηκα όταν είδα ότι δεν πετάει ποτέ τα αποτσίγαρα του)

η σκόνη στα παπούτσια που φοράς

(ειδικά όταν δεν τα βγάζει πριν μπει στο φρεσκοσφουγγαρισμένο σαλόνι…)

τα κομμένα νύχια που πετάς

( φτάσαμε και στα kinky!)

η λάμψη των ματιών σου

(αυτό το καταλαβαίνω… πάμε παρακάτω)

το σουσάμι απ' το κουλούρι

στις σχισμούλες των δοντιών σου

(Ο Χριστός κι η μάνα του!)

Σε αυτές τις "φήμες"

απαντάμε ...

Δεν ξεπουλάμε την Εθνική μας περιουσία με δόσεις.

Ντούκου άμα θέλετε,το συζητάμε.

(γιατί πολύ απλά, ο Έλληνας μυαλό δε βάζει και έτσι οι ατάκες κωμικών προ εικοσαετίας, ισχύουν ακόμη)

"Δεν ξεπουλάμε εμείς την Εθνική μας κληρονομιά με δόσεις. Ντούκου άμα θέλετε, το συζητάμε." - Xάρρυ Kλυνν

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΗΡΕ Ο ΝΩΕ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

Βρέχει και σήμερα. Από τη βαρεμάρα με έχει πιάσει απίστευτος εκνευρισμός. Πως αλλάζουν τα πράγματα. Κάποτε τρελαινόμουνα για τη βροχή. Έβγαινα έξω και δε με ένοιαζε εάν δεν είχα ομπρέλα. Το χαιρόμουνα πραγματικά. Σήκωνα το κεφάλι και άφηνα τη βροχή να πέφτει στο πρόσωπό μου. Έβλεπα τον κόσμο να τρέχει και σκεφτόμουν ότι είναι υπερβολικοί. Τι θα πάθουν με το νερό? Γυρνούσα στο σπίτι και δεν με έπιανε πανικός να βγάλω τα βρεγμένα ρούχα από πάνω μου (έπιανε τη μαμά μου βέβαια). Γελούσα με τη γιαγιά μου που φώναζε να μη βραχούν τα πόδια μου γιατί θα «πάθουν τα γυναικολογικά» μου. Φοιτήτρια όλοι απορούσαν πως μου άρεσε στην Αγγλία. «Πω, πω, χάλια στο Λονδίνο, ε? Βρέχει όλη μέρα» Σιγά το πρόβλημα! Μου άρεσε αυτή η μελαγχολία που μου προκαλούσε η συννεφιά και η βροχή. Έφτιαχνα μια κανάτα γαλλικό καφέ και έβλεπα τη βροχή από το παράθυρο και σκεφτόμουν διάφορα. Το μέλλον, τη ζωή μου, το σπίτι μου. Διάβαζα δίπλα στο παράθυρο ακούγοντας τη βροχή. (Μελό, ξεμελό, εγώ αυτό έκανα). Όποτε είχα παρέα ξεκινούσαμε συζητήσεις που ήταν σχετικά σοβαρές και βγάζαμε μέσα από αναμνήσεις τα εσώψυχά μας στη φόρα. Η βροχή ποτέ δεν μου χαλούσε τα σχέδια. Δεν ήταν πρόβλημα. Ποτέ δεν απαντούσα ότι δεν μπορώ να πάω κάπου ή να κάνω κάτι εξαιτίας της βροχής. Θα ήταν ανήκουστο. Όχι ότι δεν μου άρεσε ο ήλιος. Μην είμαστε υπερβολικοί. Απλά η βροχή δεν ήταν πρόβλημα. Τα πράγματα όμως άλλαξαν.

1. Αγόρασα μεγάλη ομπρέλα για να μη μπαίνει η βροχή όταν φυσάει.

2. Δεν μπορώ να βγω έξω γιατί δεν κάνει με το μωρό.

3. Δεν μπορώ να βραχώ και να μην αλλάξω κατευθείαν γιατί είμαι επιρρεπής στην βρογχοπνευμονία.

4. Δεν γελάω πλέον με τη γιαγιά μου μια που διαπίστωσα ότι τα «γυναικολογικά» προβλήματα δεν αστειεύονται.

5. Δεν σηκώνω το κεφάλι να δω τη βροχή γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα είμαι βαμμένη και όποιος έχει δει μάσκαρα να τρέχει και βρεγμένη πούδρα καταλαβαίνει …

6. Εγώ είμαι αυτή που τρέχει για να μη βραχεί.

7. Από την Αγγλία μου έμεινε το πτυχίο, η βρογχοπνευμονία και άπειρες φωτογραφίες του βροχερού Λονδίνου.

8. Γαλλικό καφέ αποφεύγω να κάνω γιατί δεν προλαβαίνω να τον πιω.

9. Δεν διαβάζω δίπλα στο παράθυρο αλλά δίπλα στο καλοριφέρ.

10. Όταν κοιτάω τη βροχή από το παράθυρο ανησυχώ μη «μπάζει» νερό από πουθενά.

11. Οι σκέψεις που κάνω βλέποντας τη βροχή δεν έχουν καμία σχέση με αυτές κάποτε. Το μέλλον που σκέφτομαι είναι το πολύ κοντινό (τι ώρα θα σταματήσει επιτέλους να βγω να πάρω καρότα να κάνω τις φακές? Σε πόση ώρα σχολάει η Νατάσα να μου φέρει τσιγάρα? Άραγε στις 9 που θα αρχίσει η ζωή της άλλης θα χαλάσει πάλι η nova?), το σπίτι μου (να δεις που η υγρασία θα χειροτερέψει και θα πρέπει να αδειάσω τις ντουλάπες…) η ζωή μου (αυτό δεν άλλαξε. Μεγάλωσα είπαμε, όχι ότι παραιτήθηκα από τη ζωή)

12. Εάν τύχει να έχω καμία εξωτερική δουλειά αναθεματίζω την τύχη μου και παίρνω τηλέφωνο ναν έρθει ταξί… εννοείται!

13. Στις προσκλήσεις απαντώ «πώς να έρθω ρε συ με το μωρό?», «άσε, είναι και αυτή η κ…βροχή», «να τα πούμε καλύτερα αύριο που το Poseidon έδειξε ότι μετά τις 3 δε θα βρέχει?»

14. Δεν συζητώ με φίλους για να βγάλω τα εσώψυχά μου αλλά περνώ την ώρα μου παίζοντας cityville και γράφοντας στο blog.

Τι να πεις? Κάποιοι περπατάνε στη βροχή ενώ άλλοι απλά βρέχονται είπε και ο Roger Miller. Στην πρώτη κατηγορία ανήκα κάποτε, τώρα στη δεύτερη.

Η εποχή μας!

Παιδιά και Τεχνολογία
Παίζουν στα δάχτυλα το ποντίκι αλλά δεν ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011 [ 15:01 ]

ΛΟΝΔΙΝΟ

Τα περισσότερα από τα σημερινά παιδιά ξέρουν να χειρίζονται το ποντίκι του υπολογιστή, αλλά τα βρίσκουν σκούρα όταν ανεβαίνουν σε ένα ποδήλατο. Και ενώ οι επτά στους δέκα μπόμπιρες, ηλικίας δύο ως πέντε ετών, ξέρουν να παίζουν παιχνίδια οnline, λιγότεροι από δύο στους δέκα μπορούν να κολυμπήσουν χωρίς βοήθεια. Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα της εταιρείας AVG, που δραστηριοποιείται στην ασφάλεια στο Internet, και αποδεικνύουν ότι τα παραδοσιακά ορόσημα της παιδικής ηλικίας έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακές δεξιότητες.

Οι γονείς βαριούνται ή είναι πολύ απασχολημένοι να βοηθήσουν το βλαστάρι τους να αποκτήσει κάποιες φυσικές δεξιότητες, όπως να μάθει ποδήλατο ή να μάθει να δένει μόνο του τα κορδόνια του παπουτσιού του – και προτιμούν να τα «παρατάνε» για ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ετσι τα μικρά παιδιά, αντί να αποκτούν εμπειρίες από τον πραγματικό κόσμο, αντιγράφουν τις συνήθειες των μεγάλων και γίνονται εξπέρ σε δραστηριότητες που προορίζονται για μεγαλύτερα παιδιά.

Οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι όλο και περισσότεροι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση αντί να τους μιλούν ή να διαβάζουν βιβλία μαζί τους, γιατί θεωρούν ότι αυτό είναι δουλειά του σχολείου και κανενός άλλου. Η ειδική στην ανάπτυξη των παιδιών Σου Πάλμερ δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» ότι, με το να αφήνουμε τα παιδιά να βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από την εικονική πραγματικότητα, καθυστερούμε τη φυσική και πνευματική ανάπτυξή τους. «Συνηθίζουν στη γρήγορη ανταμοιβή που προσφέρει η τεχνολογία και δεν μαθαίνουν να επενδύουν στη συναισθηματική προσπάθεια που είναι απαραίτητη για τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις», τονίζει και προσθέτει: «Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν σωστά είναι αληθινό παιχνίδι με πραγματικούς ανθρώπους».

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, που έγινε σε δείγμα 2.200 ατόμων σε 11 χώρες, το 23% των παιδιών ηλικίας δύο ως πέντε ετών είναι σε θέση να κάνει μια κλήση από κινητό τηλέφωνο και το 25% μπορεί να σερφάρει στο Internet. Το ένα στα πέντε ξέρει πως λειτουργούν τα έξυπνα κινητά ή ακόμα και τα iPad. Τα δύο τρίτα ξέρουν να ανοίξουν έναν υπολογιστή και το 73% ξέρει να χειρίζεται το ποντίκι.

Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική με την απλή καθημερινότητα. Μόνο το 48% των παιδιών γνωρίζει τη διεύθυνση του σπιτιού του και μόνο το ένα τρίτο ξέρει να γράφει το όνομά του. Μόνο το 11% ξέρει να δένει τα κορδόνια του! Ο εκπρόσωπος της AVG Τόνι Ανσκομπ έβαλε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση: «Ολο και περισσότεροι γονείς θεωρούν τους υπολογιστές και τις ηλεκτρονικές συσκευές σαν μπέιμπι σίτερ», δήλωσε.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=379336&dt=20/01/2011#ixzz1BfXT8y2P

ΜΑΜΑ, ΕΔΩ ΜΕΝΩ!!!

Κάτι μέρες σαν και αυτές φοβάμαι γιατί δεν είμαι και πολύ καλή στα μακροβούτια. Βγαίνω από το σπίτι και πάντα χαιρετώ τον άντρα μου λέγοντας "εάν δεις οτι δεν έρχομαι, να πεις στη μικρή οτι την λατρεύω και να φροντίσεις να σπουδάσει".

Ντροπή μας! Ας γίνει επιτέλους κάτι πριν χρειαστεί να απαντώ σε ερωτήσεις του στυλ "μαμά, αφού έχουμε θάλασσα στο μπαλκόνι γιατί δεν κάνουμε μπάνιο εδώ και πηγαίνουμε στην Τσαμαδού που έχει ανηφόρα?"

Γνώση και θρησκεία

16/10/2010 - 14:53

Γράφει η Αννα Φραγκουδάκη

Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε η είδηση ότι η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να μελετήσει σχολικά βιβλία για να κρίνει την καταλληλότητά τους. Βεβαίως στην Εκκλησία ανήκει το κατάλληλο περιεχόμενο της θρησκευτικής διαπαιδαγώγησης. Η Ιερά Σύνοδος όμως δεν αναφέρθηκε στα βιβλία των Θρησκευτικών αλλά και άλλων μαθημάτων.

Τεράστιο το ερωτηματικό. Πώς είναι δυνατό να υπάρξει κρίση για την ορθότητα ή όχι της όποιας γνώσης για οποιοδήποτε επιστημονικό αντικείμενο, με γνώμονα τους κανόνες του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος και τη θρησκευτική αλήθεια;

#Η γνώση γενικά στηρίζεται στον ορθολογισμό, πηγάζει από την έρευνα και προχωρεί με φάρο την αμφιβολία. Σε κάθε βήμα αμφισβητεί την ήδη κατακτημένη γνώση, για να προχωρήσει στην καινούργια, πορεία που δεν έχει τέλος. Η θρησκεία αντίθετα έχει μοναδικό θεμέλιο την πίστη. Η Εκκλησία μεταδίδει τον θείο λόγο, άρα παραμερίζει τη λογική και διδάσκει την αλήθεια. Η αναρώτηση για την αλήθεια είναι βλασφημία και η αμφιβολία αμάρτημα. Πώς είναι ποτέ δυνατό να κρίνει ο οφθαλμός της εκκλησίας την «ορθότητα» της γνώσης; Πώς θα κρίνει το προϊόν του ορθολογισμού και της αμφιβολίας ο μεταδότης της πίστης και εκφραστής της θείας αλήθειας;

#Το θέμα δεν είναι αν «πρέπει» ή όχι να κρίνει η Εκκλησία τα προϊόντα της γνώσης που διδάσκει το σχολείο. Δεν είναι αντικειμενικά δυνατό να τα κρίνει, εφόσον ως Εκκλησία θα έχει οπωσδήποτε κριτήριο την πίστη και γνώμονα τους κανόνες του δόγματος. Πώς είναι νοητό με κριτήριο την πίστη να πάρει μέρος στον κοινωνικό διάλογο για την ορθότητα και την αποδειξιμότητα των προϊόντων επιστημονικής έρευνας;

#Εξ ορισμού ανορθολογικός, εκ των κανόνων του αποτρεπτικός της έρευνας και με αποστολή το κήρυγμα της αλήθειας, ο λόγος της εκκλησίας αρνείται τη λογική και την αμφιβολία. Η ίδια άλλωστε η υπέρτατη αλήθεια αποκλείει τον λογικό της χειρισμό. Αρα η εκκλησία και η επιστήμη βαδίζουν δρόμους παράλληλους που αντικειμενικά δεν συναντώνται. Ο λόγος της εκκλησίας και εκείνος της επιστήμης είναι δύο παράλληλες στην ανθρώπινη ιστορία ευθείες που δεν μπορούν να συναντηθούν.

από ΤΑ ΝΕΑ ONLINE

Άντε πάλι. Μια από τα ίδια. Εδώ ο κόσμος πάει να τρελαθεί από τα προβλήματα και η Εκκλησία το χαβά της. Θα λογοκρίνουν και τις βασικές αρχές της φυσικής? Μήπως θα ξανα-αφορίσουμε το Δαρβίνο? Θα ξαναγράψουμε την ιστορία για να τονίσουμε τη μεγάλη βοήθεια της Εκκλησίας σε κρίσιμες στιγμές επαναστάσεων μια που άρχισε να αμφισβητείται? Πότε επιτέλους θα τους πει κάποιος ΟΧΙ? Όλα τα λέει η τελευταία φράση του άρθρου: Ο λόγος της εκκλησίας και εκείνος της επιστήμης είναι δύο παράλληλες στην ανθρώπινη ιστορία ευθείες που δεν μπορούν να συναντηθούν. Ας το εμπεδώσουν!!!

Τυχαίο? Δεν νομίζω!

30 χρόνια στα ελληνικά σχολεία -μαθήτρια και καθηγήτρια έχουν αλλάξει πολλά αλλά ένα μένει αναλλοίωτο, οι μαθητές μας έχουν φαντασία....

Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟΣ

Μετά τη συνέντευξη που διάβασα στο schooligans πήρα κάποιες αποφάσεις. Πρώτα από όλα θα κάνω αίτηση για μετάθεση στο εξωτερικό. Θα πλένω πιάτα. Θα γίνω γκαρσόνα. Θα γίνω ηθοποιός, κάτι. Πλέον ξέρω οτι δεν έχει ελπίδες να αλλάξει τίποτα στην κακόμοιρη την εκπαίδευση. Οταν άνθρωποι σαν τον Πάγκαλο έχουν άποψη και (συν)αποφασίζουν για το θέμα της Παιδείας ...Η δεύτερη απόφαση που πήραν είναι όταν με το καλό αποκτήσω δικό μου παιδί να το στείλω από το νηπιαγωγείο εσώκλειστο στην Ελβετία. Πάμε καλά? Ας σχολιάσουμε κομμάτι κομμάτι την περιβόητη συνέντευξη -εννοείται μόνο το κομμάτι για την Παιδεία γιατί την πίκρα του για την χυλόπιτα από τον κ. Σημίτη και το πόσο "μαγκάκι" υπήρξε στο σχολείο του με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν το θεωρείτε στοιχείο δυσαρέσκειας;

Εγώ και το εκπαιδευτικό σύστημα είμαι έτοιμος να πω ότι θέλει αυστηρή κριτική. Θα σας πω ένα περιστατικό. Πήγα τις προάλλες σ’ ένα σχολείο για τα εγκαίνια μιας αίθουσας με κομπιούτερ. Έκανε ο δήμος μια εκδήλωση. Προσέξτε: Νέα Δημοκρατία ο δήμος, Νέα Δημοκρατία η κυβέρνηση –δεν είχα τίποτα να οικειοποιηθώ. Μπαίνω μέσα, ήταν πέντε τύποι, οι οποίοι ήταν… θα ‘λεγα τη λέξη «βρώμικοι».

Μαθητές ή καθηγητές;

Καθηγητές.

Το έχετε ξαναπεί στο παρελθόν ότι πολλοί καθηγητές είναι «αξύριστοι, βαριεστημένοι κι άπλυτοι».

Ναι, το ‘χω πει. Αυτό που σας λέω είναι ένα γεγονός καινούριο. Ήταν λοιπόν αυτοί οι πέντε τύποι σε μια γωνία και με κοιτάγανε. Εγώ είδα τα κομπιούτερ κι έπιασα κουβέντα με κάτι παιδιά. «Τι είναι αυτοί;» ρωτάω τα παιδιά. «Οι καθηγητές μας» μου λένε. Βλέπανε, λοιπόν, αυτοί οι καθηγητές τον βουλευτή της περιοχής να έχει έρθει με επίσημη πρόσκληση στο σχολείο τους και δεν ερχόντουσαν να μου πουν τίποτα. Ούτε ένα «Χαίρετε, να σας δείξουμε τα κομπιούτερ» ή «Μήπως θέλετε να μας ρωτήσετε κάτι;»…

Οι πέντε τύποι, οι "βρώμικοι," ήταν δηλαδή πέντε μορφωμένοι άνθρωποι που ξύπνησαν το πρωί για να πάνε στη δουλειά τους και δεν ξυρίστηκαν -ίσως γιατί το λουκ του επιμελώς ατημέλητου πηγουνιού είναι στη μόδα. Τα ρούχα υποθέτω οτι δεν ήταν κουστούμια μια και δεν βολεύουν και πολύ όταν θέλεις να σκουπίσεις τα κατασπρα από την κιμωλία χέρια σου μετά από 5 ώρες συνεχόμενο μάθημα ενώ στα διαλείμματα δεν βολεύει το σκαρπίνι να παίξεις μπάσκετ με τους μαθητές προσπαθώντας απελπισμένα να τους αποσπάσεις την προσοχή και να μη τρέξουν στις τουαλέτες για τσιγάρο. Αυτοί οι άνθρωποι ξύπνησαν για να πανε στη δουλειά να δουν 350 μαθητές και είδαν έναν "καθαρό" χοντρό που απαιτούσε της προσοχής τους. Εννοείται οτι είχαν βαριεστημένο ύφος. Τους περίμενε ένα δίωρο τουλάχιστο σαχλοσυζητήσεων με ένα άτομο το οποίο εμφανέστατα τους κατατάσσει στην κατηγορία "ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου" και μόνο που καταδέχονται να κάνουν μάθημα, να είναι καθηγητές. Δεν πήγε η Καγιά να κάνει εκπομπή εκεί Όλοι πλυμένοι, ξυρισμένοι και απίστευτα ευδιάθετοι θα ήταν.

Το λέτε ως παράδειγμα αδιαφορίας;

Το λέω ως παράδειγμα κτηνωδίας, έλλειψης στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής και επαγγελματικής ανεπάρκειας. Προφανώς, αυτοί οι άθλιοι καθηγητές ανήκουν σε κάποιο από τα μικρά κομμουνιστικά κόμματα!

Κτηνωδία και έλλειψη κοινωνικής αγωγής που δεν ενδιαφέρθηκαν να του μιλήσουν, να τον ρωτήσουν εαν θέλει κάτι. Να απαντήσουν στις απίστευτα βλακώδεις ερωτήσεις που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις "Τι είναι αυτό?" "Πως δουλεύει?" "Κάθε πότε κάνετε μάθημα εδώ?" Έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής είναι να μη τρέχω να καλημερίσω κάποιον όπως κάνουν οι γιαγιάδες στη λαϊκή της Δευτέρας όταν εμφανίζεται ο Ψωμιάδης προεκλογικά? Και άντε πες, ένα καλημέρα να στο χαρίσουν, "επαγγελματική ανεπάρκεια" επειδή δεν σε χαιρέτησαν? Που πας ρε φίλε.....Ποιος είσαι? Όταν έδινα ΑΣΕΠ για να πάρω αυτή τη θέση δεν με ρώτησε κανένας για αυτή την περίπτωση. Κάτι αγγλικά και παιδαγωγικά ρώτησαν και όταν πέρασα μου είπαν οτι έχω επαγγελματική επάρκεια.

Τέλος, το καλό!!!!! Ανακοίνωση Ανακοίνωση...όποιος είναι καθηγητής, έχει χεσμένο τον Πάγκαλο, είναι αξύριστος και δε φορά γραβάτα ανήκει σε κάποιο μικρο κομμουνιστικό κόμμα!!!!! Δεν χρειάζεται να τρέχετε να γραφτείτε στο κόμμα. Δεν χρειάζεται να κατεβείτε σε πορείες και να κρατάτε πανό και σημαίες. Είστε ήδη καταδικασμένοι. Επίσης, όλοι οι κομμουνιστές μάλλον είναι άνθρωποι κατώτεροι και η λέξη είναι κάτι σαν βρισιά. Το είπε αυτό άραγε στη κ. Παπαρήγα ποτέ? Α, ξέχασα, δεν της απευθύνει το λόγο είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξης...ο "ευγενικός" κύριος.

Ε, τώρα βγάζετε μια εμπάθεια…

Ε τι ήταν; Νέα Δημοκρατία; Αποκλείεται.

Άλλο νέο και τούτο. Όλοι οι καθηγητές που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία δεν είναι βρώμικοι, αγενείς και ανεπαρκείς. Αποκλείεται!!!

Δηλαδή πιστεύετε ότι η κακή λειτουργία των ελληνικών σχολείων οφείλεται στο ότι έχουν μπει τα αριστερά κόμματα και στα σχολεία;

Ναι, βέβαια. Αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος. Ο άλλος λόγος είναι η διαφθορά. Ότι δεν κάνεις σωστά το μάθημά σου στο σχολείο και πας και κάνεις ιδιαίτερα στους μαθητές σου. Γι’ αυτά που θα έπρεπε να τους είχες διδάξει μέσα στην τάξη!

Δηλαδή για τα προβλήματα στα σχολεία δεν φταίει κανένας άλλος αλλά η κ. Παναγιώτα και ο κ. Σπύρος που είναι αριστεροί? Τι? Μίλησε για διαφθορά? Μιλάνε οι πολιτικοί για διαφθορά? Διαφθορά είναι όταν ένας άνθρωπος που δε θα κάνει ποτέ απόσβεση των όσων έχει πληρώσει για να φτάσει στο σημείο να διοριστεί και αναγκάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά για να ξεχρεώσει το δάνειο? Αφήστε μας να κάνουμε για ένα χρόνο μάθημα όπως θέλουμε χωρίς τα γραφειοκρατικά και τους χαζοκανόνες και θα δεις εάν θα ξαναχρειαστούν ιδιαίτερα τα παιδιά. Μου κάνει και εντύπωση πως μπορεί κάποιος άνθρωπος να κάνει χάλια δουλειά το πρωί και τέλεια το απόγευμα στα ιδιαίτερα. Το πως με το που έκανα αίτηση σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο με έβαλαν σε "δύσκολη" τάξη επειδή οι σπουδές μου τους το υπέδειξαν και θεωρούσαν οτι είχαν τα προσόντα ενώ με το που διορίστηκα έγινα μια καθηγητριούλα που διδάσκω δευτερεύον μάθημα και μάλιστα ανεπαρκώς, ποτέ δεν το κατάλαβα. Σε τι κοινωνία ζούμε? Άσε που το γεγονός οτι κάποιοι κάνουν ιδιαίτερα δεν σημαίνει οτι όλοι κάνουν ιδιαίτερα. Μη τα γενικεύουμε όλα. Επίσης αυτοί που κάνουν ιδιαίτερα και τα ...παίρνουν, προσφέρουν εργασία και πληρώνονται. Άλλοι απλά τα παίρνουν επειδή έτυχε να έχουν μια συγκεκριμένη θέση ...κάπου. Ούτε αυτά να τα συγχέουμε

Πάντως, αν θεωρείτε αυτά τα δύο ως τα βασικά προβλήματα της παιδείας, μάλλον είστε λίγο έξω από την παιδεία.

Είμαι όμως μέσα στον κόσμο! Εσείς θεωρείτε ότι η παιδεία είναι μικροπροβλήματα θεωρητικού χαρακτήρα. Εγώ θεωρώ ότι η παιδεία πάει να γίνει το πρώτο βιοτικό πρόβλημα των Ελλήνων. Είναι μια τεράστια ιδιωτική δαπάνη σε μια χώρα που υποτίθεται ότι έχει δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Είσαι μέσα στον κόσμο...σου!!! Είναι μια τεράστια ιδιωτική δαπάνη ενώ εσύ μας προσφέρεις την δήθεν δωρεάν παιδεία.

Σ’ αυτό συμφωνούμε.

Ε, άμα δε φταίνε οι καθηγητές, δε φταίει ο χώρος στον οποίον ανήκουν πολιτικά οι καθηγητές, δε φταίνε οι μαθητές γιατί είναι καλά παιδιά και δεν πρέπει να τους στενοχωρούμε… τότε ποιος φταίει; Το φιδάκι ο Διαμαντής;

Ή οι καθηγητές, ή ο κομμουνισμός ή οι μαθητές ευθύνονται δηλαδή? Κανένας άλλος? Σας έρχεται κανένας άλλος στο μυαλό? "Φιδάκι Διαμαντή" μου εσύ.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ.............

Η θερμοκρασία ανεβαίνει κάθε μέρα και περισσότερο. Κάτι άκουσα για 37 βαθμούς σύντομα και ήδη έχω αρχίσει να έχω αναπνευστικά προβλήματα Με πιάνει πανικός γιατί ακόμη δεν τηλεφώνησα τον άνθρωπο για το κλιματιστικό και δεν είμαι καθόλου σίγουρη οτι θα δουλέψει. Οι τουρίστες πληθαίνουν δίπλα μας. Παρόλο που είναι ευχάριστη η εναλλαγή εικόνων μετά τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που μας τιμούσαν με την παρουσία τους όλο το χειμώνα, δεν είναι και το καλύτερο να συνειδητοποιείς οτι για μια ακόμη χρονιά μόνο τα ΚΑΠΗ της Ευρώπης διάλεξαν να έρθουν εδώ. Μιλάμε για πιπίνια ετών...δυο χρόνια μετά τη σύνταξη και πέντε πριν το εγκεφαλικό. Τα παραθαλάσσια ταβερνάκια γεμίζουν πλέον οπότε κάθε φορά με έκπληξη διαπιστώνουμε οτι όλο και πιο πολλά από αυτά που αναγράφονται στα μενού ... υπάρχουν στην κουζίνα! Τα μπαράκια ανοίγουν και αυτά σιγά σιγά και έχουμε και την επιλογή "φαγητό ή ποτό" οπότε να και η ευκαιρία να χαθεί και κανένα χειμωνιάτικο κιλό (από αυτά που κάθονται ακριβώς εκεί που δε θες και κάνουν μπαμ με γυμνό μάτι όταν βγαίνεις με το μαγιό...). Ο κόσμος είναι πιο ευδιάθετος γύρω μας. Ίσως επειδή σταμάτησαν να πληρώνουν πετρέλαιο. Ή απλά μπορεί να διαπίστωσαν οτι ο φίλος που δεν τηλεφώνησαν ένα ολόκληρο χειμώνα γιατί είναι Ολυμπιακός -δε θέλει εξήγηση, αυτό αρκεί-, δεν τους κράτησε κακία. Ή γιατί είναι εκπαιδευτικοί και δεν δουλεύουν. Όλοι παραπονιούνται οτι τα χρήματα δεν φτάνουν αλλά τα μαγαζιά γεμίζουν κυρίως με κυρίες που θέλουν να πάρουν φορεματάκια, μπλουζάκια και μπικινάκια για τη νέα σεζόν. Τα σούπερ μάρκετ εφοδιάζονται με βιολογικά, φρούτα και διαιτητικά κεκάκια (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό. μου φαίνεται οξύμωρο). Μέσα στο γενικό αυτό κλίμα αλλαγών και ανεβασμένης διάθεσης με έπιασε και εμένα βαρεμάρα και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ...την τύχη μου με τη νέα γρίπη που μου άλλαξε τα σχέδια και έτσι δεν θα πάω πάλι Αμερική. Και είχα βγάλει πρόγραμμα ...οικονομίας για να μου φτάσουν να αγοράσω και εγώ κανένα ρουχαλάκι από New York - είμαι σοβαρός άνθρωπος αλλά πάνω από όλα....γυναίκα. Έτσι λοιπόν απολαμβάνω τη θέα της θάλασσας από το μπαλκόνι και σερφάρω ψάχνοντας για μια άλλη εκδρομή. Χαλαρά, -όχι Θεσσαλονικιώτικα αλλά Ικαριώτικα- και φραπεδιά, το γατί στα πόδια και τα διαγωνίσματα να περιμένουν να διορθωθούν, το μυαλό ήδη σε πύργο στα Highlands ή σε παραλία της Πορτογαλίας ..... Καλοκαίριασε! Επιτέλους!

ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑ ΜΟΥ ΜΈΣΑ.....

Μια νέα πραγματικότητα ανοίγεται στον χώρο του ελληνικού βιβλίου, που ακούει στο e-book, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το οποίο φαίνεται να προβληματίζει σοβαρά τους εκδότες.
Ο πιο τολμηρός, ο Καστανιώτης, ανακοίνωσε χθες την αποκλειστική για τα βιβλιοπωλεία διάθεση μιας συσκευής ανάγνωσης ψηφιακών βιβλίων, την ολλανδικής προέλευσης BeBook, χωρητικότητας 1.000 βιβλίων. Στη συσκευή, η οποία κοστίζει 330 ευρώ και «διαβάζει» και την ελληνική γλώσσα, οι εκδόσεις Καστανιώτη παραχωρούν δωρεάν οκτώ πρόσφατα βιβλία τους, αξίας 126 ευρώ, τα οποία θα διατίθενται ενσωματωμένα στη BeBook σε λίγες ημέρες σε βιβλιοπωλεία.
Από τον Σεπτέμβριο όμως ο εκδοτικός οίκος θα κυκλοφορεί όλα τα καινούργια του βιβλία και ηλεκτρονικά, λίγο φθηνότερα από την τιμή του κανονικού βιβλίου. Τα ψηφιακά βιβλία διατίθενται και από την ιστοσελίδα των εκδόσεων, σε μορφή συμβατή με όλες τις συσκευές ανάγνωσης, αλλά και με κινητά τηλέφωνα τύπου smart phone.
Τα e-book, που ακόμη κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την πρόσληψή τους από το αναγνωστικό κοινό (στις ΗΠΑ κατείχαν πέρυσι μόλις το 1%), αναμένεται να εγείρουν νέα ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων.

ethnos.gr

Ανέχτηκα το να χρησιμοποιώ το μολύβι μόνο για να γράφω τη λίστα με τα ψώνια μια που όλα τα άλλα τα γράφω στον υπολογιστή. Αρκετά!!! Που θα φτάσει αυτή η νέα τεχνολογία?

Έχω σοβαρές αμφιβολίες για τη νέα τεχνολογία και αρκετές απορίες. Εμείς οι ανώμαλοι που θέλουμε να ξεφυλλίζουμε το ολοκαίνουριο βιβλίο μας μπροστά στη μύτη μας για να το μυρίσουμε....τι θα κάνουμε? Και, όταν θα θέλω να βάλω σελιδοδείκτη (ένα από αυτά τα όμορφα με μαργαρίτες πάνω)..που θα τον βάζω? Μου λέτε? Ασε τις βιβλιοθήκες μου. Άχρηστες θα πάνε? Τώρα έχω ένα σπίτι που θα μπορούσε κάποιος να το μπερδέψει με την έκθεση της Sato. Με την νέα τεχνολογία, τι θα κάνω τόσες βιβλιοθήκες? Τι θα βάλω σε αυτό το χώρο που θα αδειάσει? Θα βάλω μπουφέ-δες? Θα αποζημιωθούμε για τα νέα έξοδα που θα πρέπει να κάνουμε? Και πως θα αγοράζουμε τα "βιβλία"? Θα πηγαίνουμε στο βιβλιοπωλείο και θα λέμε "Γέμισε μου τον σκληρό μου με τρία βιβλία. Θα πάω διακοπές και θέλω κάτι καλό να διαβάσω?" Είναι και το άλλο. Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι να μπαίνω σε βιβλιοπωλείο και να περνώ 3 ώρες κοιτώντας και διαβάζοντας τα βιβλία και σχολιάζοντας το πόσο τσιγκούνηδες είναι στον τάδε εκδοτικό οίκο που χρησιμοποιούν το τάδε χαρτί ή το δείνα και χαίρομαι όταν βγαίνω έξω και δεν μπορώ να σηκώσω την σακούλα από το βάρος και βιάζομαι να πάω για καφέ και να βγάλω τα βιβλία μου και να τα ξανά ξεφυλλίζω μέχρι να πάω σπίτι να τα βάλω στη βιβλιοθήκη (έχω άπειρα βιβλία αδιάβαστα...). Τώρα? Πάει και αυτή η χαρά. Και όταν θα γνωρίζω τον συγγραφέα πως θα παίρνω μια τζίφρα του για να μου θυμίζει ότι τον γνώρισα? Θα βγαίνω φωτογραφία μαζί του και θα την περνάω ψηφιακά στο ηλεκτρονικό μου βιβλίο? Επίσης, φαντάζεστε στην παραλία που θα κρατάμε όλοι από ένα μίνι υπολογιστή (λίγο πιο μεγάλο από ένα απλό κινητό) και θα προσπαθούμε να βρούμε σκιά για να μη "γυαλίζει" η οθόνη? Και πως θα βλέπω εγώ ποιο βιβλίο διαβάζει ο τύπος στη μπροστινή ομπρέλα? Μέχρι τώρα έβλεπα τον κόσμο γύρω και σχολίαζα το τι διαβάζουν. Σκεφτόμουν εάν είναι καλό ή γελούσα όταν έβλεπα τους τουρίστες με βιβλία - εγκυκλοπαίδειες να λιάζονται και να προσπαθούν να το ισορροπήσουν στην κοιλιά τους. Τώρα? Και όταν θέλω να διαβάσω κρυφά ένα κόμικ που τώρα το καλοκαίρι τρελαίνομαι να διαβάζω αλλά ντρέπομαι να με δει ο κόσμος, που θα το κρύβω που δεν θα έχω το βιβλίο του Θέμελη για ξεκάρφωμα στα χέρια για να κρατώ το Μίκυ μου από μέσα? Έχει τρομερές επιπτώσεις η νέα τεχνολογία. Απαπα...Θέλω το κλασικό βιβλίο μου. Θέλω χάρτινες σελιδούλες να γυρίζω όχι load the next page....

Ετών 2, με IQ 156!

Διαβάζω αυτό ανάμεσα στις υπόλοιπές μαύρες ειδήσεις και σκέφτομαι οτι υπάρχει ελπίδα. Λίγες Ελίζ ακόμη, διάθεση να βοηθήσουμε να μη χαθούν και ...ποιός μας πιάνει. Τι heroes και αηδίες....

Τον εντυπωσιακό δείκτη εφυίας 156 διαθέτει μία δίχρονη βρετανίδα, η οποία μπορεί να απαριθμήσει 35 πρωτεύουσες, να συλλαβίσει το όνομά της και γνωρίζει το αλφάβητο, γράφει την Πέμπτη ο βρετανικός Τύπος.

Η Ελίζ Ταν Ρόμπερτς, που ζει στο βόρειο Λονδίνο, μπορεί επίσης να διαβάσει τις λέξεις "μαμά" και "μπαμπάς" και να ξεχωρίσει τα τρία είδη τριγώνων. Η εξαιρετική της ευφυία τής επέτρεψε να γίνει το νεώτερο μέλος της Mensa, της διεθνούς οργάνωσης που έχει ως κριτήριο εισαγωγής την επίτευξη στα τεστ ευφυίας αποτελεσμάτων ανώτερων από το 98% του πληθυσμού.
"Είναι ένα παιδί πραγματικά ξεχωριστό", σχολίασε ο γενικός διευθυντής της Mensa, Τζον Στίβενέιτζ.
Η παιδοψυχολόγος Τζόαν Φρίμαν χρησιμοποίησε ένα ειδικό τεστ για να μετρήσει την ευφυία της μικρής Ελίζ και ανακάλυψε ότι συγκαταλέγεται μεταξύ του 0,2% των εξυπνότερων παιδιών αυτής της ηλικίας, στη Βρετανία.
Η μητέρα της Ελίζας, η Λουίζ, περιέγραψε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Daily Mirror πώς παρατήρησε την της κόρης, από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Η μικρή είπε την πρώτη της λέξη σε ηλικία πέντε μηνών και περπάτησε σε ηλικία οκτώμισυ μηνών. "Λέει πράγματα που ένας Θεός ξέρει από πού προέρχονται. Πολύ απλά, τρελαίνεται να μαθαίνει... Δεν σταματά", λέει η μητέρα της μικρής.

"Εθνος online"

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Η ΕΠΟΧΉ ΤΩΝ...ΚΑΚΏΝ

Έχει κάποια χρόνια τώρα που παρακολουθώ περισσότερο σειρές στην τηλεόραση - λάπτοπ παρά ταινίες. Είναι ορισμένες που μου αρέσουν ιδιαίτερα και σήμερα πήρα την απόφαση να αφιερώσω μια ανάρτηση σε κάποιες από αυτές. Η πρώτη κατηγορία είναι ΟΙ ΚΑΚΟΊ. Τους λατρεύω. Τους πιστεύω. Συμμερίζομαι τον πόνο τους και εκτιμώ την ειλικρίνειά τους. Πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα εάν κάποιος από αυτούς ήταν συνάδελφος ή ακόμη και φίλος. Μάλλον δεν θα τους συμπαθούσα τόσο πολύ. Από απόσταση όμως αυτοί οι "ήρωες" είναι η αδυναμία μου. Όλοι είναι σκληροί και αδίστακτοι, απίστευτα καλοί στη δουλειά τους και πάντα ειλικρινείς. Προβληματικοί στις σχέσεις τους με τους άλλους εξαιτίας του χαρακτήρα τους αλλά όλοι τους έχουν κερδίσει τον σεβασμό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Νούμερο 3

Alan Shore από το Boston Legal

"You have a job to do, and so do I. Yours is to sell socks and suspenders. Mine is to cross examine people like you and crush them."

Δικηγόρος που δεν θα δίσταζε να κάνει τα πάντα για να αθωώσει τους πελάτες του. Η γλώσσα είναι ένα πολύ δυνατό όπλο και γνωρίζει άριστα πως να το χρησιμοποιεί. Είναι αθυρόστομος και αγενής αλλά πάντα εκεί για να βοηθήσει όποιον τον χρειάζεται. Οι δύο βασικές του αδυναμίες είναι το γυναικείο φύλο και η παντελής έλλειψη σεβασμού στην "ιεραρχία".

Νούμερο 2

Dexter από την ομώνυμη σειρα.

"If I had a heart, It might be breaking right now"

Ο μοναδικός χαρακτήρας που είναι συμπαθής στους γύρω του μιας που κανείς δεν γνωρίζει την αλήθεια για αυτόν. Εργάζεται ως τεχνικός στο αιματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας του Μαϊάμι. Είναι ευγενικός αλλά αδιαφορεί για το γυναικείο φύλλο. Ο δολοφόνος που δεν έχει αισθήματα αλλά παρόλα αυτά όλοι τον αγαπούν. Θύματα του παιδοκτόνοι, παιδεραστές και γενικότερα εγκληματίες. Βλέπει τον κόσμο με μια ωμότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν αξίζουν τα δάκρυα και ο ψυχικός πόνος που βιώνουμε καθημερινά.

Νούμερο 1

Dr. Gregory House από το House M.D.

"Everybody lies."

Ο ταλαντούχος γιατρός που όλοι θα θέλαμε να υπήρχε στο νοσοκομείο της πόλης μας αρκεί να ήμασταν πάρα, μα πάρα πολύ άρρωστοι. Σαρκαστικός και ειρωνικός με τους περισσότερους ασθενείς αλλά πάντα αστείος, ετοιμόλογος, πανέξυπνος. Η αρχή του είναι οτι όλοι λένε ψέμματα οπότε σπάνια μιλά με τους ασθενείς ή με τους συγγενείς τους. Οι συνεργάτες του συχνά θέλουν να τον πνίξουν αλλά η ευθύτητα και η σιγουριά που εμπνέει δεν τους το επιτρέπει. Έχει καταφέρει να είναι ο πιο συμπαθής αντιπαθητικός άνθρωπος στην τηλεόραση.

ΓΚΟΛΦΩ FOREVER, ΠΡΟΒΕΣ ΤΕΛΟΣ!!!

Οι πρόβες τελείωσαν. Η πρόβα τζενεράλε έγινε το πρωί και μάλλον είχε επιτυχία αν τα σχόλια που ακούσαμε δεν ήταν απλά για να μας ενθαρρύνουν και να μη βάλουμε τα κλάματα. Αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Λέσβο. Τετάρτη παίζουμε. Αντε καλό μας ταξίδι. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ...σε λίγες μέρες...

Απίστευτη ιστορία!

Πολλά τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινή μας ζωή. Άλλοι οικονομικά, άλλοι προσωπικά/αισθηματικά, άλλοι σωματικά, άλλοι ψυχικά. Εκατομμύρια τα προβλήματα και οι δυσκολίες γύρω μας. Ένας συγκεκριμένος άνθρωπος όμως καλείται να ανταπεξέλθει έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα σε όλους τους παραπάνω τομείς της ζωής του.
Κινέζος επιχειρηματίας λόγω οικονομικών δυσκολιών αναγκάστηκε να αφήσει τις 4 από τις 5 ερωμένες του. Δεν μπορούσε να τις συντηρήσει οικονομικά λέει (δηλαδή στο … άλλο … άνετα? αναρωτιέμαι η γυναίκα). Ο δύστυχος ανθρωπάκος λοιπόν δεν έβρισκε άλλο τρόπο να διαλέξει με ποια θα έμενε (είναι και δύσκολο να συνηθίσεις στη μονογαμία μετά από μια ζωή..ποικιλίας) και πήρε την απόφαση να κάνει διαγωνισμό ομορφιάς (!)
Τις έπιασε λοιπόν μία μια και τις ενημέρωσε για την ύπαρξη των υπολοίπων τεσσάρων…..(βλέπετε και εσείς το τεράστιο χάσμα μεταξύ των πολιτισμών μας, έτσι? Στην Ελλάδα η ιστορία που αναφέρω θα είχε μόλις τελειώσει. Θα τον είχαμε βάλει κάτω, θα τον είχαμε κάνει τουλούμι στο ξύλο και θα ήταν τυχερός εάν τον αφήναμε να φύγει με τα «όργανά» του ακέραια) και τους ανακοίνωσε την αδυναμία του να τις συντηρήσει όλες αλλά και να επιλέξει μία από αυτές. Τις κάλεσε σε δείπνο και έβαλε ένα φίλο του που εργαζόταν σε πρακτορείο μοντέλων να τις ετοιμάσει για τον διαγωνισμό.
Η πρώτη πήρε πόδι γιατί υστερούσε σε εξωτερική εμφάνιση. (Το γιατί δεν την παράτησε πριν τη βάλει να περάσει όλο αυτόν τον εξευτελισμό δεν το γνωρίζω. Ίσως μόνο δίπλα στις υπόλοιπες να υστερούσε). Η δεύτερη και η τρίτη έχασαν στο κομμάτι του διαγωνισμού με τις ερωτήσεις (αποκλειστικά μη-φαλλοκρατικού χαρακτήρα). Ποτέ δε μάθαμε τι ρώτησαν ακριβώς. Ήταν ερωτήσεις γνώσεων? Προσωπικού χαρακτήρα? Αλήθειας ή θάρρους? (με τρελαίνει που δεν θα μάθω ποτέ).
Τις δύο φιναλίστ τις έβαλαν να κάνουν διαγωνισμό ποτού. Και εδώ έχω απορίες βέβαια. Ποια θα φτιάξει το καλύτερο τσάι? Ποια θα πιεί το πιο πολύ σάκε? (Το ξέρω οτι το σάκε είναι γιαπωνέζικο αλλά δεν γνωρίζω το παραδοσιακό ποτό των κινέζων) Ποια θα κρατηθεί περισσότερο χωρίς νερό? Αναπάντητα ερωτήματα.
Το τέλος της ιστορίας θα μπορούσε να είναι μια σκηνή από την επόμενη ταινία του James Bond. Μία από τις κοπέλες που «έχασαν» αποφάσισε να πάρει την εκδίκησή της (όλοι ξέρουμε ότι σίγουρα ήταν η άσχημη, δε χρειάζεται να μας το πουν) και πήρε τον Δον Τσάκι Ζουάν και τις άλλες τέσσερις με το αμάξι μια βόλτα μέχρι τον πιο κοντινό …γκρεμό.
Από το προσχεδιασμένο – ατύχημα σκοτώθηκε μόνο η εκδικήτρια / οδηγός - που είσαι Αίσωπε να χαρείς ειρωνεία.

ΦΥΛΑΚΗ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ

Prisonbreak.korydallos.gr

Πόσοι βλέπετε την σειρά Prison Break? Πόσοι από μας δεν είπαμε οτι όλα είναι πολύ ...ψεύτικα? Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν. Όπου και να τον κλείσουν θα καταφέρει να βγει αυτός ο Σκόφιλντ. Πανέξυπνοι κατάδικοι, αφελείς φύλακες, μαλθακοί φρουροί και αφανείς πολιτικοί. Αμερικανιές…λέμε όλοι. Συμβαίνουν όμως στην Ελλάδα και μάλιστα …off camera, στην πραγματικότητα. Προφανώς οι δικοί μας τηλεοπτικοί παραγωγοί δεν είναι έτοιμοι να κάνουν μια τέτοιου μεγέθους υπερπαραγωγή στη χώρα μας.
Ο Παλαιοκώστας – Σκόφιλντ μετά από 2 και κάτι χρόνια στην υψίστης ασφαλείας φυλακή βαρέθηκε..πάλι. Θα μου πείτε, εδώ μια γρίπη μας κλείνει στο σπίτι και μόλις πέσει λίγο ο πυρετός κάνουμε αμάν και πώς να βγούμε για να ξεσκάσουμε, και δε θα βαριόμασταν σε ένα κελί με τόσους … συγκάτοικους? Έκανε λοιπόν δύο τρία τηλεφωνήματα και κανόνισε να περάσει μια προκαθορισμένη ώρα το ελικόπτερο του πάνω από την σωστή ταράτσα και να τον παραλάβει. Για να μη τα πίνει μόνος του μιας και πουθενά δεν αντέχεται η μοναξιά, πήρε και ένα φίλο, τον Αλκέτ Ριτζάι. Άκου τώρα σύμπτωση, τον ίδιο είχε πάρει και την προηγούμενη φορά που…πετάχτηκε για λίγο έξω. Οι φύλακες, που δεν γνώριζαν για την επικείμενη απόδραση, δεν μπόρεσαν να κάνουν και πολλά πράγματα γιατί δεν ήθελαν να πυροβολήσουν το ελικόπτερο φοβούμενοι ότι θα το κατέρριπταν (μπράβο αισιοδοξία) και θα έπεφτε σε κανένα σπίτι στη γειτονιά. Οι φύλακες που γνώριζαν …ήταν σε άδεια και ως γνωστόν στην Ελλάδα όταν ένας δημόσιος υπάλληλος είναι εκτός υπηρεσίας κατεβάζει ρολά και δεν ασχολείται με τα της υπηρεσίας του. Οι φρουροί που βρισκόταν περιμετρικά της φυλακής είδαν πρώτοι το ελικόπτερο και τους κρατούμενους στην ταράτσα αλλά δεν μπορούσαν να ειδοποιήσουν κανένα για βοήθεια γιατί οι ασύρματοί τους δεν πιάνουν την συχνότητα της αστυνομίας και δεν μπορούσαν να την καλέσουν. Εμένα πάντως όλοι αυτοί μου θυμίζουν λίγο τον Μπέλικ –τον ελαφρώς ελαφρό φύλακα της σειράς που τα άρπαζε από τους κρατούμενους και έκανε τα στραβά μάτια με το πρέπον αντίτιμο. Τι να κάνουν όμως και αυτοί? Αλεξίσφαιρα γιλέκα δεν έχουν όλοι, σφαίρες και όπλα από αυτά που βγάζει για απόσυρση ο στρατός, εκπαίδευση καθόλου ή –οι πιο τυχεροί- μικρότερη από αυτή των νεοσύλλεκτων φαντάρων. Να μη ξεχνάμε και τις απειλές κατά της ζωής τους και των οικείων τους. Που να στηριχτούν οι καημένοι? Στους δικαστές, στην αστυνομία, στην κυβέρνηση ή στις δυνάμεις τους? Αναγκαστικά στηρίζονται στην ελεημοσύνη και μεγαλοκαρδία των κρατουμένων. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Α, το έχω ξαναπεί, του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα Prison Break Korydallos, μέχρι και στη σειρά, οι δύο αποδράσεις των ίδιων φυλακισμένων έγιναν με διαφορετικό τρόπο. Είδαμε ελικόπτερα, τρύπες στον τοίχο, σκάψαμε τούνελ, κολυμπήσαμε με φιάλες οξυγόνου, άλλοι έκοβαν το ρεύμα, άλλοι άφηναν πόρτες ξεκλείδωτες κτλ. Αυτοί, ούτε την φαντασία να φύγουν με διαφορετικό τρόπο δεν είχαν. Ελληνική νοοτροπία καθαρά. Έτσι ξέρω, έτσι θα το κάνω.
Επίσης, ο Μαικλ που καταφέρνει να αποδράσει κουράζεται σωματικά αλλά κυρίως κουράζει το μυαλό του με τα περίπλοκα σχέδια που καταστρώνει και ο Μπράντ, ο φρουρός που τους πήρε στο κατόπι μέχρι τα μισά του δεύτερου κύκλου είχε μείνει μισός από το τρεχαλητό Οι …ντόπιοι δραπέτες, λες και πήγαιναν για ψώνια στο μάρκετ της γειτονιάς. Ούτε ο καιρός δεν τους πήγε στραβά. Κρύο, οπότε ο κόσμος χωμένος στο σπίτι, χωρίς δυνατούς ανέμους, οπότε πέταξε άνετα το ελικόπτερο (ειδικά αυτό μου την έδωσε πολύ. Κάθε φορά που είναι να πετάξω από/για Θεσσαλονίκη ο νοτιάς και η ομίχλη …συνουσιάζονται. Σε αυτούς, ένα απαλό αεράκι.).
Τελικά, έχει άδικο ο Παλαιοκώστας που κάθε φορά που τον πιάνουν (που κόβω το χέρι μου ότι μόνος του γυρνάει πίσω για να μη χάσει φίλους και διασυνδέσεις) μπαίνει χαμογελαστός στη φυλακή? Σαν να γυρνάει σπίτι μετά από μια κουραστική χρονιά στο πανεπιστήμιο είναι. Ξεκούραση, παρεούλα και κουβεντούλα. Μόλις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια ξέρει ότι μπορεί να ξε-φύγει. Καλά να περάσει λοιπόν, ας προσέχουν οι επιχειρηματίες /εργοστασιάρχες και ...εις το επανιδείν (ή καλύτερα, τα λέμε στον τρίτο κύκλο επεισοδίων).

ΓΚΟΛΦΩ FOREVER ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Και εγώ πότε θα γίνω μάνα?

-Ουά, ουά
-Αγάπη μου, σήκω εσύ να το ταΐσεις. Εγώ έχω Μαθηματικά την πρώτη ώρα ενώ εσύ Αγγλικά. Μπορείς να κάνεις κοπάνα εάν θέλεις!
-Είσαι τρελή? Γράφω τεστ αύριο και ο βαθμός μετράει εάν θέλω να περάσω την τάξη και να πάω στη Δευτέρα Γυμνασίου !
-Μαμααααά, πήγαινε εσύ στο μωρό!
-Δεν μπορώ παιδί μου, φεύγω για το χορό αποφοίτησής μου!

Πατέρας σε ηλικία 13 ετών!
Ένα αγόρι 13 ετών και η φίλη του 15 ετών, στην Μεγάλη Βρετανία, έγιναν γονείς αφού μόλις απέκτησαν ένα υγιέστατο κοριτσάκι βάρους 3 κιλών! Ο Alfie Patten που έχει ύψος μόλις 1.22 εκατοστά ήταν 12 ετών όταν έκανε έρωτα με την 14-χρονη Chantelle Steadman που έμεινε έγκυος! Ο νεαρός πατέρας που ζει με την μητέρα του παραδέχτηκε ότι δεν γνωρίζει πώς να ανταποκριθεί στις ανάγκες του μωρού αφού δεν έχει εισοδήματα. «Ο πατέρας μου δίνει ένα μικρό χαρτζιλίκι. Όταν το έμαθε η μητέρα μου νόμιζα ότι θα έχουμε προβλήματα αφού θέλαμε να κρατήσουμε το μωρό αλλά φοβόμασταν πως θα αντιδρούσαν οι άλλοι,» είπε ο «μικρός» πατέρας. Η 15-χρονη Chantelle Steadman γέννησε πριν λίγες ημέρες ένα κοριτσάκι, την Maisie Roxanne σε νοσοκομείο του Eastbourne στο East Sussex. Η βρετανική αστυνομία ανακοίνωσε ότι δεν θα ασκήσει διώξεις σε βάρος των ανήλικων γονιών, μολονότι η νόμιμη ηλικία για τη σύναψη σεξουαλικών σχέσεων στη Βρετανία είναι τα 16 έτη.

Μιχάλης Μπακ

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα το πρωί στην τηλεόραση. Τελικά το διάβασα και στην εφημερίδα. Ναι, είναι αλήθεια. Στην Αγγλία τα παιδάκια δεν παίζουν μπίλιες και κρυφτό. Δεν ασχολούνται με τον εικονικό κόσμο του ιντερνέτ. Δεν πίνουν καφέδες και σφηνάκια στα καφέ-μπαρ. Παίζουν -και με μεγάλη επιτυχία μπορώ να πω- το επικίνδυνο παιχνίδι του "να σου δείξω τι κάνει ο μπαμπάς στη μαμά αργά κάθε βράδυ που νομίζουν οτι δεν τους βλέπω"? Απίστευτη ιστορία.
Μπορεί τα σχολεία στη Μεγάλη Βρετανία να είναι προχωρημένα και να κάνουν σεξουαλική αγωγή στα παιδάκια αλλά τα αποτελέσματα είναι το ίδιο απογοητευτικά. Μη πω και χειρότερα γιατί το 12χρονο αγοράκι που δεν ξέρει για πιο λόγο έχει κάτι «έξτρα» ανάμεσα στα πόδια του το λες «χαλβά» ενώ αυτό που ξέρει, «μπαμπά».
Το βρετανικό στρουμφάκι λοιπόν και η Χιονάτη δεν γλύτωσαν και πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της αφέλειας -άγνοιας -βλακείας τους.
Δεν έγινε γνωστό αλλά η αλήθεια είναι (έχω πληροφορίες εκ των έσω) οτι χρησιμοποιούσαν μέθοδο αντισύλληψης που απέτυχε παταγωδώς. Δεν ήταν προφυλακτικά, ούτε αντισυλληπτικά χάπια. Όχι. Φυλαγόταν από την αστυνομία γιατί πιστεύανε οτι αντισύλληψη είναι να φροντίσεις να μη σε πιάσουν ...στα πράσα (στην Αγγλία είναι παράνομο να έχεις "τέτοιας οικειότητας" σχέσεις μέχρι τα 16 σου).
Εκεί που τα έχασα για τα καλά ήταν όταν άκουσα στην ΤV πως ο αδερφός του (15 ετών) ζητάει τεστ DNA γιατί λέει υπάρχει πιθανότητα το παιδί να είναι δικό του και όχι του αδερφού του (!!!!) Τι οικογένεια! Είδατε που τεικά η Τόλμη και Γοητεία είναι βγαλμένη από τη ζωή, περισσότερο και από τις ταινίες του Ξανθόπουλου?
Ακόμη πιο τυχερή η μάνα της κοπέλας βέβαια. Καλά την ανάθρεψε την κόρη της. Να στείλω μία κάρτα να πω ένα και εγώ "Συγχαρητήρια. Να σας ζήσει το εγγονάκι, 30χρονη γιαγιά" .
Καλά, 1η και 3η Γυμνασίου παιδάκια δεν τα ψάχνανε να δουν τι κάνουν? Και άντε και έγινε το ... κακό, το γλεντάς τόσο πολύ? Είναι όλοι τόσο υπερήφανοι που φώναξαν τα κανάλια (αντί να πάνε να τα πνίξουν σε κανένα?) και άφηναν να τα φωτογραφίζουν με το νεογέννητο (άσε που υποψιάζομαι οτι είναι και παράνομο αυτό) λες και πρόκειται για τον Μπράντ και την Αντζελίνα? Δηλαδή τι σκέφτηκαν οι γονείς-παππούδες? Τα έκανα που τα έκανα σκατά ας βγάλουμε τουλάχιστο χρήμα από τη δημοσιότητα? Α, ρε μαμά, μανάδες που υπάρχουν!!!

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ¨Η ΜΗ ...

Παραμονές Αγίου Βαλεντίνου. Γιορτάζει ο έρωτας. Κοκκίνισε ο τόπος. Κόκκινες καρδούλες πάνω σε κάθε είδους αρκουδάκια. Μπαλόνια και γλειφιτζούρια σε σχήμα καρδιάς. Μπλουζάκια με βέλη και σπασμένες καρδιές στις βιτρίνες των μαγαζιών. Μέχρι και ο Γερμανός γιορτάζει τον Άγιο Βαλεντίνο. Κερνάει ένα δεύτερο κινητό για να το χαρίσουμε στο ταίρι μας. Η Vodafone πάλι ανακοινώνει πως «στο έτερον σου ήμισυ, το πάγιο πέφτει στο ήμισυ». Τα ανθοπωλεία θα βγάλουν τα σπασμένα όλης της χρονιάς. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα έχουν την τιμητική τους. Τα ζαχαροπλαστεία είναι η αιτία που υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε φράουλες μιας και όλα τα γλυκά έχουν σχήμα καρδιάς και κόκκινο χρώμα –μέχρι και οι σοκολατίνες! Τα περίπτερα δεν προλαβαίνουν να παραγγέλνουν σοκολάτες λάκτα –είναι γνωστό ότι είναι οι μόνες σοκολάτες που μπορούν να αντέξουν το βάρος μιας ερωτικής εξομολόγησης. Όσο για τα χρυσοχοΐα …ξεχρεώνουν.
Τέτοιες μέρες αρχίζουν οι συζητήσεις για το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να γιορτάζουμε την ημέρα αυτή. Ευκαιρία να κινηθεί το χρήμα λένε κάποιοι. Δε γιορτάζω μόνο μια μέρα το χρόνο τον ερωτά μου λένε άλλοι. Άλλοι πάλι τρέχουν να αγοράσουν το πιο πρωτότυπο και μοναδικό δώρο για τον άνθρωπό τους και περιμένουν με αγωνία να δουν την έκπληξη που θα τους έχει ετοιμάσει το έτερον τους ήμισυ. Άλλοι βέβαια βλέπουν όλο αυτό το κόκκινο γύρω τους και αναρωτιούνται γιατί. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τίποτα και πάντα υπάρχουν αυτοί που στις 14 Φεβρουαρίου νιώθουν μοναξιά γιατί ως γνωστόν, οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ. Σε όποια κατηγορία και να υπαγόμαστε πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θέλοντας και μη, μόλις με το καλό ξημερώσει η ημέρα, θα ακούσουμε απαλά και ρομαντικά τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και στην καφετέρια, θα δούμε διαγωνισμούς φιλιού και ρομαντικές κομεντί στην τηλεόραση και πολλά ζευγαράκια να συναντιούνται με ανθοδέσμες και σακουλάκια με δώρα στα χέρια.
Οι δικές μου σκέψεις πάνω στο θέμα? Θεωρητικά διαφωνώ με την συγκεκριμένη γιορτή. Σαχλαμάρες. Ανούσια. Γλυκανάλατη. Παιδική. Γιατί να το γιορτάζουμε μία συγκεκριμένη μέρα από τη στιγμή που πρόκειται για κάτι που εξορισμού σχεδόν γιορτάζεται κάθε μέρα? Είναι όμως και μία άλλη πλευρά μου που ζηλεύει. Όχι τους άλλους που γιορτάζουν αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό που σε μικρότερη ηλικία την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου την θεωρούσε μία ακόμη μεγάλη γιορτή. Μου λείπει η ανυπομονησία και τα σχέδια. Το να υπολογίζω το χαρτζιλίκι για να μου φτάσει να πάρω το δώρο που διάλεξα να χαρίσω. Η λαχτάρα να δω το δώρο που μου πήραν. Η αγωνία να το κρύψω από τη μαμά μου που είχε πάντα τον τρόπο να βρίσκει τις κρυψώνες μου (το να έχεις πάρει δώρο σημαίνει ότι έχεις κάποιον να σου το χαρίσει και κατά τη γνώμη του μπαμπά μου αυτό θα έπρεπε να συμβεί μετά τα …30ά γενέθλιά μου). Η σκοτεινή καφετέρια που θα μαζευόταν όλη η παρέα και θα είχε άπειρα κεράκια και θα ακούγαμε απαραιτήτως το lady, κτλ κτλ κτλ.
Τελικά, κατά τη γνώμη μου, η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι όχι μόνο μία μέρα που γιορτάζει ο έρωτας αλλά και ο ρομαντισμός , τα νιάτα, η ανεμελιά, ο καταναλωτισμός και το έντονο κόκκινο χρώμα.