Το γκρίζο εκπαιδευτικό τοπίο δεν αλλάζει με ευχές. Χρειάζονται έργα (του Κ.Θεριανού)

Ο υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης εξήγγειλε τη δημιουργία 1233 νέων σχολείων μέχρι το 2010 με «βιοκλιματικές εγκαταστάσεις και σύγχρονο εξοπλισμό». Αποκάλεσε δε αυτό το νέο κτηριακό σχέδιο «έξυπνο σχολείο». Όμως, η πραγματικότητα προκαλεί επιφυλάξεις σε όσα ακούγονται. Διότι, λίγες μέρες πριν τις εξαγγελίες του υπουργού για τα «έξυπνα σχολεία» ψηφίστηκε στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2008, που προβλέπει μείωση των δαπανών για την παιδεία στο 3,09% του ΑΕΠ, έναντι 3,41% του 2004. Θέτουμε ως μέτρο σύγκρισης το 2004 όχι για να συγκρίνουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες ακολούθησαν επίσης πολιτική υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης, αλλά για να συγκρίνουμε την κυβέρνηση με τον …εαυτό της, καθώς το Μάρτιο του 2004 υποσχέθηκε ότι μετά από τέσσερα χρόνια (δηλαδή φέτος) οι εκπαιδευτικές δαπάνες θα έφθαναν το 5% του ΑΕΠ. Κάτι που δεν έγινε και η Ελλάδα βρίσκεται στην 25η θέση στις εκπαιδευτικές δαπάνες, στην Ευρώπη των «27». Η σχολική χρονιά ξεκίνησε με απώλεια 15.000 διδακτικών ωρών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, λόγω ελλείψεων σε διδακτικό προσωπικό. Οι ιδιωτικές δαπάνες των νοικοκυριών για εκπαιδευτικές υπηρεσίες το 2007 άγγιξαν τα 4,2 δισ. ευρώ. Οι ξένες γλώσσες και οι καλλιτεχνικές /αθλητικές δραστηριότητες των μαθητών έχουν εγκαταλειφθεί ουσιαστικά στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Η πρόσφατη έρευνα της ΓΣΕΕ κατέδειξε το μέγεθος των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων στη χώρα μας. Ανάμεσα στα πολλά πολύτιμα ευρήματα της έρευνας είναι συγκλονιστικό το ότι περίπου το 60% του φτωχού πληθυσμού της χώρας μας δεν έχει κατορθώσει να φοιτήσει στο λύκειο!!! Το 40% περίπου των σχολικών κτηρίων είναι «υπέργηρα» ενώ στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης έχουμε σε μεγάλη έκταση το φαινόμενο της διπλοβάρδιας. Η προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος μέσα από τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) αφενός θα εκτοξεύσει το κόστος κατασκευής των κτηρίων σε μεγάλο ύψος και αφετέρου θα εισάγει την ωμή «επιχειρηματική κουλτούρα» στο χώρο του σχολείου, το οποίο θα λειτουργεί ως γκαράζ ή καφετέρια προκειμένου να ανταποκριθεί στα λειτουργικά του έξοδα και να έχει κέρδος η ιδιωτική επιχείρηση που το κατασκεύασε. Το γκρίζο εκπαιδευτικό τοπίο δεν αλλάζει ούτε με την ανάθεση της κατασκευής σχολικών κτηρίων στον ιδιωτικό τομέα, ούτε με τις νέες ονοματοθεσίες των σχολείων, που σε αρκετές περιπτώσεις θα θυμίζουν τους «λερούς, ασήμαντους δρόμους με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματα τους» της Πρέβεζας του Καρυωτάκη. Κοντολογίς, δεν αλλάζει μόνο με εξαγγελίες και χωρίς γενναία χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Όλοι θέλουμε τα «έξυπνα» σχολεία. Αρκεί να μην είναι «εικονικά»!!!