ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ - Το κλείσαμε το μαγαζάκι.

Αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα σε κάποιον που μπορεί να μην είναι διάσημος και γνωστός στους κοσμικούς κύκλους αλλά είναι ο ένας και μοναδικός, ένας απίστευτα σημαντικός άνθρωπος στην δική μου ζωή.
Γεννήθηκε Δεκέμβριο του '48 σε ένα μικρό χωριουδάκι της Δράμας. Μεγάλωσε μέσα στην ευτυχία -όχι επειδή η ζωή του πρόσφερε πολλά αλλά επειδή η καρδιά του δεν τρομάζει εύκολα και το γέλιο του ηχεί δυνατά ακόμη και όταν τα σύννεφα έχουν σκοτεινιάσει τα πάντα. Ο βενιαμίν της οικογένειας, τελευταίος από 4 αδέρφια, και ο χαριτωμένος, μπήκε από μικρός στα βάσανα. Το χιούμορ του δεν τον γλίτωνε από τις ευθύνες. Τέσσερις το πρωί στο χωράφι για τα καπνά και μετά τριάμισι χιλιόμετρα περπάτημα για το σχολείο.
Ως μαθητή ομόφωνα όλοι τον χαρακτηρίζουν "άτακτο", "ανήσυχο", "ταραξία", μέχρι και "αλητάκο" αλλά ταυτόχρονα "πανέξυπνο", "δυνατό στις θετικές επιστήμες", "φοβερό αθλητή". Όλοι θαυμάζουν την αντιπάθειά του για το άδικο και την -μέχρι βλακείας, ώρες ώρες - εμμονή του να δικαιωθεί ο αδικημένος και να τιμωρηθεί ο ψεύτης και άδικος με τους άλλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι οι περισσότερες αποβολές (ναι, υπήρχαν από τότε) τις δέχθηκε γιατί αντιμιλούσε στους καθηγητές όταν ήξερε οτι είχαν άδικο (απαράδεκτο για την εποχή) και γιατί υπερασπιζόταν όλους όσους δεν είχαν τόσο δυνατή ...φωνή όσο η δική του.
Δώδεκα χρονών παιδί έδειξε σε όλο το χωριό τον χαρακτήρα και το πείσμα του. Αποφάσισε οτι έπρεπε να αποδείξει (έστω και μόνο στον εαυτό του) οτι μπορεί να περάσει τις εξετάσεις για το γυμνάσιο, κάτι που η μαμά του λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν του ... πρότεινε. Βρήκε τρόπο και πήγε μέχρι την Δράμα (45' δρόμο) και έδωσε εξετάσεις κρυφά. Πέρασε. Όλο το χωριό το έμαθε. Το έμαθε και η μαμά του. Τι να κάνει η γυναίκα? Τον έστειλε.
Τελειώνοντας το Λύκειο τον περίμενε ο στρατός. Όσο ήταν φαντάρος έκανε μαθήματα σε παιδιά (μαθηματικά και φυσική) και έβγαζε ένα χαρτζιλίκι.
Μια μέρα έμαθε οτι όσοι ήταν να δώσουν εξετάσεις για περαιτέρω σπουδές θα έπαιρναν άδεια. Ο αλήτης βγήκε από μέσα του και του επέβαλε αν δηλώσει συμμετοχή. Ο χαρακτήρας αναλλοίωτος. Παρόλο που γνώριζε οτι δεν θα υπήρχε οικονομική βοήθεια για να σπουδάσει και ...ακόμη περισσότερο οτι θα έπρεπε να καταφέρει να βρει σύντομα δουλειά για να συντηρεί εκείνος τους γονείς του, πήρε την άδεια και, χωρίς να διαβάσει, έδωσε για το Πολυτεχνείο. Πέρασε σε κάποια σχολή αλλά φυσικά ποτέ δεν πήγε να γραφτεί.
Τελειώνοντας τη θητεία του ανέβηκε Θεσσαλονίκη. Εκεί δούλευε σε δύο δουλειές. Η μία ήταν ως πλασιέ γιατί το ...λέγειν ήταν το βασικό του προτέρημα και το ήξερε.
Έτσι, πουλώντας μίξερ μπήκε και σε ένα σπίτι και γνώρισε την γυναίκα που έμελλε να γίνει η γυναίκα της ζωής του και μητέρα των παιδιών του. Σύντομα διορίστηκε στο δημόσιο ως αγρονόμος τοπογράφος. Ο διορισμός στον Έβρο.
Μετά από χρόνια επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη με δύο παιδιά, δύο δουλειές, μία σύζυγο και πολύ διάθεση για δουλειά. Πρωί πήγαινε Κιλκίς με το λεωφορείο για την υπηρεσία και το βράδυ δούλευε ως πλασιέ. Δε μπορούσε να διανοηθεί οτι οι κόρες του δεν θα είχαν την πιο όμορφη ποδιά και τα πιο ωραία κόκκινα παλτουδάκια.
Το '77 αποφασίζει να παρατήσει το δημόσιο και να ανοίξει την δική του επιχείρηση. Αντιπροσωπείες - Εισαγωγές & Εμπόριο Παραφαρμακευτικών Ειδών. Μπορεί να έτρεχε όλη την ημέρα αλλά τουλάχιστον έτρεχε για την δική του επιχείρηση και αυτό τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Όποτε είχε παραγγελίες και δρομολόγια ήταν μέσα στην καλή χαρά. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο του φαινόταν απαράδεκτο και ένιωθε να τεμπελιάζει. Η γυναίκα του γελώντας του έλεγε οι όλοι δουλεύουν για να ζουν και μόνο αυτός ζούσε για να δουλεύει. Βέβαια το ίδιο λένε για όλους τους Πόντιους αλλά, εγγυημένα σας λέω, δεν ισχύει για όλους. Μπορεί να μιλάμε για εργασιομανή άνθρωπο αλλά πάντα ήξερε να διασκεδάζει κιόλας. Δεν εννοώ βέβαια σε μπουζούκια. Κατάφερε να ζει μια σχετικά άνετη ζωή και να σπουδάσει δύο παιδιά στην Αγγλία.
Πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε κάποια στιγμή στο... "Κουράστηκα. Θέλω να σταματήσω να δουλεύω." Καιρός ήταν. Ανησυχήσαμε λίγο. Ειδικά όταν ακούσαμε το περιβόητο "Μήπως να κρατήσω την επιχείρηση μέχρι τα εγγόνια μου τελειώσουν το σχολείο?" Φοβήθηκε την ανεργία ο καημένος.
Ευτυχώς πήρε την απόφαση να μη περιμένει τα εγγόνια. Στις 2 Δεκέμβρη μεταβίβασε το φορτηγάκι και στις 15 θα πουλήσει την επιχείρηση. Από αυτό τον Δεκέμβρη θα είναι επίσημα συνταξιούχος. Ο άνθρωπος που από πολύ μικρός έμαθε στη δουλειά δεν θα έχει τι να κάνει. Θα παίζει τάβλι και χαρτιά, θα ασχολείται με τον κήπο στο σπίτι στο χωριό και θα λιάζεται στη Σάμο το καλοκαίρι. (Το καλό που του θέλω). Λατρεύει την εκπομπή του Bob Ross και λέει πως θα αρχίσει τη ζωγραφική. Λοιπόν, τι λέτε, να του πάρω του ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΜΟΥ τα σύνεργα?

Μπαμπά, με όλη μου την καρδιά σου εύχομαι να χαρείς όσο γίνεται αυτό το δεύτερο κομμάτι της ζωής σου. Το ξεκούραστο κομμάτι. Αυτό που πρέπει να σου προσφέρει όλα όσα η προσπάθεια σου να μη μου λείψει τίποτα σου στέρησε. Να ζωγραφίσεις όσα βουνά και λιμνούλες θέλεις και να φτιάξεις τον πιο όμορφο κήπο στο σπίτι μας στο χωριό, να δεις όλα τα μέρη που πάντα ήθελες να δεις, να ασχοληθείς με τα εγγόνια σου (που πλέον αυτά είναι η μεγάλη σου αγάπη) και όλα αυτά βέβαια με υγεία και το ίδιο πάντα τρανταχτό γέλιο. Σου αξίζει!!!