Αγγελίνα!

Στις 27 Ιουνίου η πανέμορφη, πανέξυπνη, τσαχπίνα θεά μου κλείνει τον τρίτο της μήνα। Τρεις μήνες την έχω στην αγκαλιά μου –κυριολεκτώ, δεν κάθεται πουθενά αλλού πέρα από τα χέρια μου ή τον μαρσιππο (τρομερή εφεύρεση)- και εννοείται ότι δεν την χορταίνω। Έχει μεγαλώσει και έχει αλλάξει πολύ. Συνεχίζει να είναι ίδια ο μπαμπάς της βέβαια αλλά της το συγχωρώ επειδή είναι κουκλάκι. Παρόλο που την φωνάζω Αλέκο (εξαιτίας της ομοιότητας που λέγαμε με τον μπαμπά της) πήραμε την απόφαση να την ονομάσουμε Αγγελίνα που και μας αρέσει σαν όνομα και είναι και συνδυασμός των ονομάτων των γιαγιάδων της –Αγγελική και Ιουλία. Σε αυτούς τους τρείς μήνες λοιπόν έχει αλλάξει η ζωή μου – κλισέ, ξέρω. Έτσι μου έλεγαν και έτσι το φανταζόμουν ότι θα ήταν… σχεδόν. Μετά από λίγο καιρό με το κοριτσάκι μου όμως έχω διαπιστώσει και εγώ κάποια πράγματα και λέω να αρχίσω να τα καταγράφω.1. Το χαμόγελο της Αγγελίνας αξίζει περισσότερο από το διάσημο χαμόγελο της Joconda.

2. Τζάμπα έχανα τον χρόνο μου να κοιμάμαι. Δεν χρειάζομαι πάνω από τέσσερις ώρες ύπνο την ημέρα. Ακόμη και εάν πέφτω στη μια τα χαράματα, άνετα ξυπνάω στις τρεισήμισι και μετά στις πέντε και είκοσι και μετά στις έξι και τέταρτο και μετά…..

3. Όταν σηκώνεσαι στις 6 το πρωί … έχεις άφθονο χρόνο για να βαρεθείς μέχρι να ξανακοιμηθείς. Έτσι, για να περάσει η ώρα ανάμεσα στα «νταχτιρντι», πρέπει να κάνεις κάτι και δυστυχώς οι επιλογές είναι λίγες. Ή θα κάνεις δουλειές ή θα αλλάζεις διακόσμηση και θα μετακινείς έπιπλα ή θα φυτεύεις καλαμπόκι και θα ταΐζεις τις κοτούλες για να κάνουν αυγά σε καμία φάρμα του internet. Η πιθανότητα να συγκεντρωθώ για να διαβάσω χωρίς να με πάρει ο ύπνος είναι απειροελάχιστη.

4. Τα πράγματα που μπορώ να κάνω στο σκοτάδι και μισοκοιμισμένη είναι ατέλειωτα.

· Μπορώ να υπολογίσω από τον ήχο και μόνο πόσο νερό έχω χύσει στο μπιμπερό και να προσθέσω το ανάλογο γάλα σε σκόνη … στις 5 το πρωί.

· Από τη μυρωδιά καταλαβαίνω σε πιο σημείο πρέπει να σκουπίσω το μικρούλι όταν το αλλάζω και να στοχεύω ρίχνοντας την λερωμένη πάνα στο καλάθι.

· Μπορώ να κοιμάμαι καθισμένη με το μωρό στην αγκαλιά και το μπιμπερό στο χέρι, χωρίς να μου πέσει …ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

5. Για να βγω από το σπίτι δεν χρειάζομαι μισή ώρα για να ετοιμαστώ αλλά μιάμιση. Εγώ έτοιμη σε 20 λεπτά και μετά, άλλαγμα και ντύσιμο μικρής, να βράσω νερό, να ετοιμάσω 2 μπιμπερό με γάλα και χαμομήλι, να γεμίσω την τσάντα της με τα απαραίτητα –πιπίλες, σαλιάρες, πάνες, μαντηλάκια κτλ κτλ - να φορτωθώ όλα αυτά και μετά που βγαίνω από το σπίτι να συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πάρει τα τσιγάρα μου, τα γυαλιά μου ή το κινητό- μια που πλέον βγαίνω χωρίς δική μου τσάντα.

6. Βγαίνοντας έξω κανένας δεν χαιρετά πλέον εμένα αλλά τη μικρή. Άσε που έχει περισσότερους γνωστούς από ότι εγώ προφανώς γιατί μας σταματάνε στο δρόμο άτομα που δεν τα γνωρίζω και αρχίζουν να της μιλάνε. «Τι κοπέλα είσαι εσύ καλέ?» «Που πάει το κορίτσι?» Κάποιοι βέβαια ξεπερνούν και τα όρια και απλώνουν χέρι για να την ζουλίξουν. Αυτοί μυστηριωδώς εξαφανίζονται από το νησί.

7. Το clubbing είναι κάτι που το κάνουν οι νέοι και αφελείς ανύπαντροι φίλοι μας και μάλιστα έχουν το θράσος να το κάνουν στα μπαράκια μπροστά στο σπίτι μας. Εμείς το γλεντάμε σε ταβέρνες, καφετερίες και βόλτες σε φιλικά σπίτια.

Με αυτά και άλλα πολλά λοιπόν περνάει ο καιρός. Νεότερες διαπιστώσεις σε επόμενα post.