Ναξος 4-7/4/2009

Η εκδρομή τελείωσε. Οι μαθητές επέστρεψαν στα σπίτια τους σώοι αλλά οχι τελείως υγιείς. Φωνή δεν βγαίνει εύκολα. Η συνεννόηση γίνεται τις περισσότερες φορές με άναρθρες κραυγές. Πολλά που ακολούθησαν το γνωστό...μπρος στα κάλλη τι είναι ...το κρύο, τώρα πληρώνουν τα σπασμένα. Ο καιρός δεν μας βοήθησε και τόσο αλλά εμέις ...δυνατοί. Και τον γύρο του νησιού κάναμε, και βόλτα στην παλιά πόλη, και φωτογραφίες στην Πορτάρα βγήκαμε, και την διαφήμιση του νησιού στο δημαρχείο της Νάξου κάναμε, και το βράδυ χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσεως.

Το νησί είναι πανέμορφο. Το πράσινο της Νάξου ήταν μία μεγάλη έκπληξη για μένα. Έντονα χρώματα, λουλούδια παντού. Καθαρή πόλη με μοναδική διακόσμηση στα μαγαζιά. Παραμυθονήσι, πραγματικό. Οι περισσότερες καφετέριες για μένα ήταν και ένα αξιοθέατο. Τίποτα μεγάλο, απλά κουκλίστικα, καθαρά και ήρεμα. Για έναν άνθρωπο που δεν διακρίνεται για την ευαισθησία του και για τον ρομαντισμό του να εντυπωσιαστεί από κάτι τόσο απλό...είναι σημαντικό. Το δεκάρι όμως για μένα το αξίζει η ευγένεια του κόσμου στο νησί. Μπορεί να είχαν όλα τα χαρακτηριστικά του τουριστικού τόπου (δεν χρειάζεται να τα αναφέρω, όλοι φαντάζεστε τι) αλλά τουλάχιστο φέρθηκαν με ευγένεια 100 παιδιά και σε όλα μιλούσαν ευγενικά. Στο ξενοδοχείο, στα μαγαζιά, στα περίπτερα, παντού. Δεν μπορεί να μην εκνευρίστηκε κανένας με την φασαρία και τις φωνές. Κανένας όμως δεν το έδειξε. Στο καράβι ένιωσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά στο νησί ήταν ενήλικες πελάτες. Επί τρεις ώρες στο ξενοδοχείο εγώ κυνηγούσα τους 30 που έπαιζαν μπουγέλο και η ξενοδόχος έλεγε να τους αφήσω να το ευχαριστηθούν τώρα που είναι παιδιά. (Προσωπικά λυπάμαι τις καθαρίστριες)

Τα παιδάκια μας τώρα... άριστα με τόνο. Ηδη ξέχασα για πιο λόγο με εκνεύρισαν μερικές φορές. Το μόνο που μου έχει μένει είναι τα παιδιά να χορεύουν και να τραγουδάνε, να γελάνε και να φωνάζουν "κυριούλα" μέσα στον κόσμο. Να μιλά ο ξεναγός και να έχουν ένα έξυπνο σχόλιο για τα πάντα. Μόλις λίγες ώρες έχουν περάσει και νιώθω μόνη. Πρώτα από όλα, κοιμήθηκα. Κανένας δεν χτύπησε την πόρτα για να μου ζητήσει να του στρώσω την κουκούλα, να με ρωτήσει εάν έχω μπατονέτες ή να πειραματιστεί πάνω μου στο μακιγιάζ και την κομμωτική. Κανένας δεν μου έκανε καντάδα σήμερα. Κανένα από τα κοριτσάκια μου δεν ήρθε να μου γκρινιάξει για τον πονόλαιμο, το ζεστό νερό που δεν τρέχει ή για την τάδε που έκανε γκριμάτσα. Κανένα από τα παλικάρια μου δεν πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει εάν είμαι καλά (γνωρίζοντας οτι ήταν το μοναδικό δίωρο που είχα για ξεκούραση και κατά πάσα πιθανότητα θα κοιμόμουν). Τώρα που ξεκουράστηκα..θέλω πάλι Νάξο!!!