Θεατρική Ομάδα Γενικού Λυκείου Σάμου

Το χειμώνα που μας πέρασε μια ομάδα από 20 μαθητές του λυκείου μαζευόταν κάθε Παρασκευή στην κινηματογραφική λέσχη της Σάμου. Μαζί τους ήταν και 4 καθηγήτριες (έτσι για να μην είναι και αχαλίνωτα). Ο λόγος που γινόταν αυτή η μάζωξη ήταν πρώτα από όλα για να περάσουν ευχάριστα το βράδυ τους με θεατρικά παιχνίδια, μασκαρέματα, χορό και αυτοσχεδιασμούς. Ο άλλος λόγος ήταν η μάθηση, η κοινωνικοποίηση, το ομαδικό πνεύμα, η προσπάθεια να καταφέρουν ένα στόχο. Το εγχείρημα ήταν στην ουσία ένα στοίχημα με τον

εαυτό τους. Ένα στοίχημα που κανένας δε θα δεχόταν να χαθεί. Έπρεπε να ανεβάσουν μια παράσταση και μάλιστα ένα έργο δύσκολο, μεγάλο, με απαιτήσεις όχι μόνο στο θέμα ηθοποιία. (Έχει και 10ετη ιστορία με μεγάλες νίκες το σχολείο στο θέατρο, πράγμα που σημαίνει ότι παλεύεις να κρατήσεις και ένα επίπεδο)
Στις 7 ξεκινούσε το πανηγύρι. Τον πρώτο καιρό ήταν μόνο προθέρμανση και θ. παιχνίδι. Τα παιδιά γνωρίστηκαν καλύτερα και οι καθηγήτριες είχαν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για τον κάθε ένα μαθητή και να σχηματίσουν μια άποψη για τις δυνατότητες τους, τις ιδιαιτερότητες τους και τις αδυναμίες τους. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι το 90% των μαθητών δε θα δυσκολευόταν να τα βάλουν με επαγγελματίες ηθοποιούς. Δεν συγκρίνονται με την Παξινού αλλά πολλά θα μπορούσαν μετά από αντίστοιχες σπουδές.
Μέσα στον Νοέμβριο έγινε η επιλογή του θεατρικού που θα ανέβαζαν. Ο Δράκος του Ε. Σβάρτς. Μια διαχρονική ιστορία μέσα σε ένα παραμυθένιο κόσμο. Ένας ιππότης, μια όμορφη κοπέλα, ένας κακός δράκος και μια υποταγμένη πόλη. Έγινε η διανομή των ρόλων και η ανάγνωση του κειμένου αρκετές φορές. Αναγκαστικά έγινε περικοπή γιατί το έργο είναι 2:30 ώρες οπότε ήταν απαραίτητο να κοπούν κάποιες ατάκες ή και μικροί διάλογοι. Από τότε και μετά άρχισε η σκληρή δουλειά. Μισή ώρα προθέρμανση με μουσική και αυτοσχεδιασμοί και 1½ με 2 ώρες πρόβα. Λόγια, κίνηση, συγχρονισμός. Όλα έπρεπε να γίνουν πολλές πολλές φορές.
Τον Φεβρουάριο ήρθε η ανακοίνωση από το υπουργείο ότι ο διαγωνισμός των θεατρικών έργων του Β. Αιγαίου θα γινόταν νωρίς. 2-10 Μαρτίου. Πανικός στην ομάδα. Δεν υπήρχε πιθανότητα να τα καταφέρουν. Δεν υπήρχε χρόνος. Κι όμως τα παιδιά αποφάσισαν ότι θα έκαναν έξτρα πρόβες και θα τα κατάφερναν. Εξάλλου το σημαντικό δεν ήταν η νίκη (αν και θα την ήθελαν) αλλά η αξιοπρεπείς συμμετοχή. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν μόνο το να μάθουν τα λόγια τους. Ήταν το να στηθούν σωστά στη σκηνή. Να μην επιτρέψουν να κάνει κοιλιά το έργο. Να έχει ροή. Να έχει ….μουσική, ρούχα, αξεσουάρ……….
Όλα ξεπεράστηκαν. Όλοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Μαθητές που δεν έπαιζαν στη σκηνή βοηθούσαν αυτούς που έπαιζαν. Άλλοι έκαναν υποβολείο. Άλλοι έραβαν. Άλλοι έπαιζαν τους ήχους και τη μουσική. Όλα αυτά σε συνεργασία με τις καθηγήτριες. Η μια καθηγήτρια που ήταν και η βασική υπεύθυνη του όλου εγχειρήματος, σκηνοθετούσε. Η άλλη ασχολήθηκε με το φωτισμό και με τον ήχο. Άλλη με τα ρούχα και τα αξεσουάρ και η άλλη με το υποβολείο και με την γενική επίβλεψη (μη ξεχνάμε ότι ήταν μαθητές).
Αξίζει να σημειωθεί ότι χρειάστηκε και η συνδρομή Σαμιωτών επαγγελματιών και μη. Κάποιος έκανε τα σκηνικά, κάποιος άλλος βοήθησε στο να γίνει το CD με τους ήχους και τη μουσική, κάποιος έραψε στολές, άλλος έκανε μάσκες και «κεφάλια» (ναι ναι, ήταν απαραίτητα). Μέχρι και καθηγητής που ήξερε από πολεμικές τέχνες ήρθε για να δείξει στα παιδιά πώς να χαιρετάνε, να υποκλίνονται και να κρατάνε το σπαθί.
Έφτασε λοιπόν ο καιρός και πήγαν στη Μυτιλήνη για να παρουσιάσουν την παράστασή τους. Μετά από απανωτά απαγορευτικά και ταλαιπωρία έφτασαν και …έπαιξαν. Μόλις τελείωσε η παράσταση το σίγουρο είναι ότι το μόνο που δεν τους ενδιέφερε ήταν το τι θέση είχαν πάρει. Η εμπειρία και το γεγονός ότι πήγαν –έστω και μερικώς προετοιμασμένοι- ήταν υπέρ αρκετό για να νιώθουν πλήρεις, ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι. Το στοίχημα το είχαν κερδίσει. Παρουσίασαν μια παράσταση με βαθμό δυσκολίας τεράστιο μέσα σε ελάχιστο χρόνο (σκεφτείτε ότι κάποιοι από αυτούς τους μαθητές ήταν Γ’ λυκείου. Έδιναν πανελλαδικές εξετάσεις σε λιγότερο από 3 μήνες).

Την επόμενη μέρα βγήκαν τα αποτελέσματα. 3η θέση. Κάποιοι απογοητεύτηκαν κάποιοι το πήραν πιο ψύχραιμα. Ήξεραν και οι μαθητές αλλά και οι καθηγητές ότι εάν είχαν περισσότερο χρόνο θα μπορούσαν να βγούνε πρώτοι. Υποσχέθηκαν ότι η παράσταση που θα έδιναν στο τέλος του σχολικού έτους στη Σάμο θα ήταν τέλεια. Έτσι και έγινε.
Πραγματικά η παράσταση στο τέλος Μαΐου ήταν τέλεια. Σχεδόν χωρίς τη βοήθεια του υποβολείου. Άψογος συγχρονισμός. Δυνατές φωνές. Συγχαρητήρια. Και του χρόνου!