ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ

Έχει καιρό τώρα που θέλω να κάνω ένα αφιέρωμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του μπαμπά μου, το Καπνοφυτο Παρανεστιου Δράμας, γιατί είναι από τα όμορφα μέρη της Ελλάδας που όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν τα ξέρουν πολλοί. Χρόνια τώρα όταν μιλάω για εκείνα τα μέρη μόνο όσοι έχουν κάνει φαντάροι σε εκείνα τα μέρη τα γνωρίζουν. Εγώ είναι λογικό βέβαια να τα ξέρω και να τα λατρεύω γιατί πηγαίναμε εκεί από Θεσσαλονίκη κάθε σαββατοκύριακο, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Πέρασα απίθανα. Μεγάλωσα ανεβαίνοντας τα βουνά και παίζοντας με το χιόνι το χειμώνα χωρίς να φοβάμαι μη με πατήσει κανένα αμάξι όπως στην πόλη. Όσοι έχουν ζήσει κάπως έτσι τα παιδικά τους χρόνια μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να μπορεί να νιώσει αυτή την ελευθερία κινήσεων. Βέβαια κάποια στιγμή μεγάλωσα και δεν ήθελα και τόσο πολύ αυτήν την ηρεμία και την απομόνωση. Ήθελα την παρέα μου και βόλτες σε καφέ και μπαράκια αντί για ορειβασίες και χιονάνθρωπους. Παρόλα αυτά συνέχισα να πηγαίνω. (πατεράδες σου λέει μετά. Χαχα)
Μετά από αυτήν την εισαγωγή κάνω λοιπόν μια μινι ξενάγηση στα μέρη αυτά.
Παρανέστι
Καταρχήν, ξεκινάμε από το όνομα. Παρανέστι σημαίνει «παρά του Νέστου», δίπλα στο Νέστο δηλαδή. Είναι δήμος του νομού Δράμας, ο δεύτερος σε έκταση δήμος της χώρας, με τρομερή παρθένα φύση και οργιώδη βλάστηση. Ο δήμος Παρανεστίου είναι γεμάτος χαραγμένα μονοπάτια, μικρά χωριουδάκια που βρίσκονται μέσα στα δάση και πολλά ξωκλήσια. Ένα από τα χωριά που μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ είναι το Καπνόφυτο. Στα αξιοθέατα της περιοχής περιλαμβάνονται το φράγμα του Θησαυρού, το φράγμα της Πλατανόβρυσης και οι τεχνητές λίμνες που σχηματίζουν αλλά οι καταρράκτες της Αγίας Βαρβάρας, τα δάση και τα τοπία γύρω από τις κοίτες του Αρκουδορέματος και τα γεφύρια. Η περιοχή προσφέρεται και για τους λάτρεις των ποτάμιων αθλημάτων όπως το καγιάκ ενώ φημίζεται για το καλό κρασί της.
Καπνόφυτο
Το μικρό αυτό χωριουδάκι ονομάζεται έτσι επειδή ο κάτοικοι του είχαν πάντα ως βασική απασχόληση την καλλιέργεια καπνού. Μιλάμε δηλαδή για ξύπνημα στις 3 τα χαράματα, μάζεμα του καπνού με τα χέρια και «κέντημα», πέρασμα του καπνού σε σχοινιά με βελόνες. Μηχανήματα και ευκολίες ξεχάστε τα.
Το χωριό είναι χτισμένο σε πλαγιά βουνού (που σημαίνει καταπληκτική θέα). Το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου είναι χτισμένο σε ένα σημείο με θέα το ποτάμι και τις γέφυρες. Στην αυλή του έχει ένα τεράστιο πλάτανο που από ότι έχω καταλάβει ήταν εκεί από όταν ο μπαμπάς μου ήταν ακόμη αγέννητος. Κάτω από τον πλάτανο είναι το σημείο συνάντησης. …όλων. Ειδικά το φθινόπωρο που τα βουνά γύρω έχουν ένα χρώμα καφε/πράσινο είναι απίστευτα όμορφα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν φύγει βέβαια και το χωριό έχει πλέον λίγους κατοίκους. Όλοι όμως γνωριζόμαστε (λογικό αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι είμαστε συγγενείς) και όταν κάθε τόσο μαζευόμαστε το χωριό γεμίζει. Πόρτα δεν θα βρεις κλειστή. Κανένας δεν θα πάρει τηλέφωνο πριν σου χτυπήσει την πόρτα. Κανένας δεν θα σε αφήσει να φύγεις εάν δεν σε ταΐσει.
Εκεί λοιπόν πήγαινα κάθε τόσο. Εκεί έμαθα πως κάνουν βούτυρο με τα χέρια, ψωμί και τυρί. Πως φέρεσαι στα ζώα, πως τα φροντίζεις και τι σου προσφέρουν. Εκεί έμαθα έστω και λίγα τουρκικά (οι περισσότεροι ήρθαν από μέρη της Τουρκίας που τους απαγόρευαν να μιλάνε ελληνικά και ο φόβος έγινε συνήθεια όταν ήρθαν Ελλάδα).
Σε αυτό το χωριό λοιπόν, αποφάσισαν πολλοί για να ξαναφτιάξουν τα πατρικά τους σπίτια ή να χτίσουν δίπλα στο πατρικό ένα καινούργιο. Έχει κάποια χρόνια τώρα που βλέπεις μαστορια να πηγαινοέρχονται και τα σπίτια να ομορφαίνουν. Το χωριό σιγά σιγά παίρνει ξανά ζωή. Τα ξενοδοχεία στο Παρανέστι είναι όλο το χρόνο γεμάτα. Οι ταβέρνες πληθαίνουν (καταπληκτικό φαγητό, τεράστιες μερίδες, χαμηλές τιμές). Ο καφετερίες εκσυγχρονίζονται.
Ο μπαμπάς μου είναι ένας από αυτούς που αποφάσισαν να ξαναφτιάξουν τα πατρικά τους. (Άλλωστε πάντα έλεγε ότι μετά από χρόνια τα χωριά αυτά θα γινόταν θέρετρα και τελικά είχε δίκιο). Καθάρισαν την εξωτερική πέτρα από τους σοβάδες, άλλαξαν παράθυρα και πόρτες, κουζίνα και μπάνια, έχτισαν τζάκι και ….άλλαξε το σπίτι. Το σπίτι της γιαγιάς (που το είχε χτίσει με την αποζημίωση και ήταν δικό της και περηφανευόταν) έγινε πλέον ένα …σαλέ. Πανέμορφο με καφέ παράθυρα και μεγάλη βεράντα που έχει θέα όλα τα βουνά. Το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι το χιόνι για να γυρίσουμε στα παιδικά μας χρόνια. Λατρεύω το σπίτι, το χωριό και …τους γονείς μου που μου τα προφέρουν.