Πολύ καιρό πριν, μου δόθηκε αφορμή και για να μην αρχίσω να ουρλιάζω και γίνω ρόμπα άρχισα να γράφω την περίεργη σκηνή που εξελίχθηκε μπροστά μου. Σήμερα αποφάσισα (μια που κάτι μου το ξαναθύμισε) να το γράψω στο blogακι μου.
Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν ενώ δεν θα έπρεπε –γιατί ως γνωστόν τα νεύρα κάνουν ρυτίδες και χαλάει και ο μεταβολισμός- είναι το θέμα ταχύτητας. Γνωρίζω ότι δεν υπάρχει δια νόμου μια δεδομένη μέση ταχύτητα με την οποία θα έπρεπε να γίνονται κάποια πράγματα, όπως το να κινείται κάποιος, να απαντά σε μια ερώτηση ή να ….κόβει εισιτήρια στο ΚΤΕΛ. ΚΑΚΩΣ. Θα έπρεπε!!!!!!!! Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βάζουμε όριο καθυστέρησης σε όλες μας τις πράξεις. Δεν μπορεί ο κάθε ένας να τρώει το δικό μου χρόνο.
Στις 16.55 μπαίνεις στο λεωφορείο (σε αυτά τα παλιά που περιμένεις τον Πίπη να εμφανιστεί και να φάει το γιαούρτι στο πρόσωπο στην πρώτη στροφή). Το λεωφορείο ξεκινά στις 17.02. Ο εισπράκτορας έχει ήδη αρχίσει να κόβει εισιτήρια. Μετά από αρκετές απερίγραπτου κάλλους στάσεις που κάνει είτε για να δει κάτι είτε για να μιλήσει με κάποιον, φτάνει κάποια στιγμή και σε σένα. Βγάζεις τα ακουστικά από τα αυτιά και σταματάς να διαβάζεις το άρθρο που καίγεσαι να δεις τι γράφει. Σε κοιτάει λες και παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο εάν φοράς κασκόλ ή αν άφησες την τσάντα σου στο διπλανό κάθισμα. «Για πού;» Αποφασίζει κάποια στιγμή να ρωτήσει. «Για ….». Παύση, κοιτάμε πρώτα έξω από το παράθυρο(βρέχει;), μετά πάνω και μετά το δρόμο (ο Αλέκος ήταν αυτός με το Toyota;). Παύση. «Για …;» Όχι ρε φίλε, για Αμπελοκήπους. «Ναι, για …». Παύση. « 1.30 € ». Δίνεις τα χρήματα. Δυστυχώς δεν έχεις το ακριβές αντίτιμο. Δίνεις 2 €. ΛΑΘΟΣ!!! Παύση. Κοιτά τα κέρματα. Παίρνει τα 2 €. Τα βάζει με θρησκευτική ευλάβεια στην ειδική πλαστική θήκη. Κοιτά την θήκη. Παύση. Βγάζει 1 €. Το κοιτά. Το ξαναβάζει στη θέση του. Βγάζει 50 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Βγάζει 10 λεπτά. Τα κοιτά. Βγάζει άλλα 10 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Τα κοιτά. Σας τα δίνει. Παύση. Σας κοιτά. (Μάλλον προσπαθεί από το ύφος σας να καταλάβει εάν έχει κάνει λάθος) Βγάζει από το τσαντάκι το μπλοκάκι με τα εισιτήρια. Το ξεφυλλίζει αργά και βασανιστικά μέχρι που βρίσκει αυτό που γράφει 1.30 € επάνω και σας το δίνει. Ώρα; 17.08. Το λεωφορείο έχει περίπου 30 επιβάτες και το … είναι 15 λεπτά απόσταση από την αφετηρία. Άραγε θα προλάβουν να πάρουν όλοι εισιτήριο; Αυτό όμως εμένα δεν με αφορά. Το δικό μου ερώτημα είναι ένα: «Γιατί να εκνευρίζομαι με αυτόν τον άνθρωπο;» Άραγε αυτός είναι υπερβολικά αργός ή εγώ απλά υπερβολική; Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα που συμβαίνουν στη ζωή μας; Δεν μου φτάνει που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη; Δεν μου φτάνει που έφυγα για τη δουλειά και δεν πρόλαβα να μαγειρέψω και θα πρέπει να φάω πάλι πιτόγυρο; Να έχω και τον πιτσιρικά ατάραχο να χαίρεται την ζωή του χωρίς άγχος ΕΝΩ ΕΓΩ ΟΧΙ; Δεν το δέχομαι!!!!!
Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν ενώ δεν θα έπρεπε –γιατί ως γνωστόν τα νεύρα κάνουν ρυτίδες και χαλάει και ο μεταβολισμός- είναι το θέμα ταχύτητας. Γνωρίζω ότι δεν υπάρχει δια νόμου μια δεδομένη μέση ταχύτητα με την οποία θα έπρεπε να γίνονται κάποια πράγματα, όπως το να κινείται κάποιος, να απαντά σε μια ερώτηση ή να ….κόβει εισιτήρια στο ΚΤΕΛ. ΚΑΚΩΣ. Θα έπρεπε!!!!!!!! Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βάζουμε όριο καθυστέρησης σε όλες μας τις πράξεις. Δεν μπορεί ο κάθε ένας να τρώει το δικό μου χρόνο.
Στις 16.55 μπαίνεις στο λεωφορείο (σε αυτά τα παλιά που περιμένεις τον Πίπη να εμφανιστεί και να φάει το γιαούρτι στο πρόσωπο στην πρώτη στροφή). Το λεωφορείο ξεκινά στις 17.02. Ο εισπράκτορας έχει ήδη αρχίσει να κόβει εισιτήρια. Μετά από αρκετές απερίγραπτου κάλλους στάσεις που κάνει είτε για να δει κάτι είτε για να μιλήσει με κάποιον, φτάνει κάποια στιγμή και σε σένα. Βγάζεις τα ακουστικά από τα αυτιά και σταματάς να διαβάζεις το άρθρο που καίγεσαι να δεις τι γράφει. Σε κοιτάει λες και παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο εάν φοράς κασκόλ ή αν άφησες την τσάντα σου στο διπλανό κάθισμα. «Για πού;» Αποφασίζει κάποια στιγμή να ρωτήσει. «Για ….». Παύση, κοιτάμε πρώτα έξω από το παράθυρο(βρέχει;), μετά πάνω και μετά το δρόμο (ο Αλέκος ήταν αυτός με το Toyota;). Παύση. «Για …;» Όχι ρε φίλε, για Αμπελοκήπους. «Ναι, για …». Παύση. « 1.30 € ». Δίνεις τα χρήματα. Δυστυχώς δεν έχεις το ακριβές αντίτιμο. Δίνεις 2 €. ΛΑΘΟΣ!!! Παύση. Κοιτά τα κέρματα. Παίρνει τα 2 €. Τα βάζει με θρησκευτική ευλάβεια στην ειδική πλαστική θήκη. Κοιτά την θήκη. Παύση. Βγάζει 1 €. Το κοιτά. Το ξαναβάζει στη θέση του. Βγάζει 50 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Βγάζει 10 λεπτά. Τα κοιτά. Βγάζει άλλα 10 λεπτά. Τα μεταφέρει στο άλλο χέρι. Τα κοιτά. Σας τα δίνει. Παύση. Σας κοιτά. (Μάλλον προσπαθεί από το ύφος σας να καταλάβει εάν έχει κάνει λάθος) Βγάζει από το τσαντάκι το μπλοκάκι με τα εισιτήρια. Το ξεφυλλίζει αργά και βασανιστικά μέχρι που βρίσκει αυτό που γράφει 1.30 € επάνω και σας το δίνει. Ώρα; 17.08. Το λεωφορείο έχει περίπου 30 επιβάτες και το … είναι 15 λεπτά απόσταση από την αφετηρία. Άραγε θα προλάβουν να πάρουν όλοι εισιτήριο; Αυτό όμως εμένα δεν με αφορά. Το δικό μου ερώτημα είναι ένα: «Γιατί να εκνευρίζομαι με αυτόν τον άνθρωπο;» Άραγε αυτός είναι υπερβολικά αργός ή εγώ απλά υπερβολική; Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα που συμβαίνουν στη ζωή μας; Δεν μου φτάνει που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη; Δεν μου φτάνει που έφυγα για τη δουλειά και δεν πρόλαβα να μαγειρέψω και θα πρέπει να φάω πάλι πιτόγυρο; Να έχω και τον πιτσιρικά ατάραχο να χαίρεται την ζωή του χωρίς άγχος ΕΝΩ ΕΓΩ ΟΧΙ; Δεν το δέχομαι!!!!! 
6 σχόλια:
Τι δουλειά κανεις;
Καθηγητρια. Παιζει ρόλο?
Οτι και να εκανα η καθυστερηση πάντα μου εσπαγε λίγο τα νεύρα. χαχα.
Περιμενα παντως να απαντησεις φιλη angelina.
Ολοι εμεις που φωναζουμε σε σας, τους εκπαιδευτικους, για την καθυστερηση που παρουσιαζει η παιδεια μας εν σχεσει με τις χωρες της ΕΕ, πρεπει να εχουμε καποιο δικιο.
Οπως εσυ ζητας οριο καθυστερησης στην καθημερινη μας ζωη (που ειναι ορθο) ετσι και μεις δικαιολογουμαστε που εχουμε και μεις τα "νευρα" μας για την "καθυστερηση" της παιδειας μας που ως ενα βαθμο ειστε και σεις υπευθυνοι (εκτός των άλλων υπευθυνων).
Με αλλα λογια μιλαω για την προσωπικη ευθυνη του καθενος.
Ας συνειδητοποιησουμε ολοι οτι οσο πιο γρηγορα και καλυτερα κανουμε ο καθενας τη δουλεια του, τοσο πιο ευκολο θα ειναι να απαιτησουμε ή να πεισουμε και τους υπολοιπους να μας μιμηθουν, ακομη και την όποια κυβερνηση. Φανταζομαι αυτο πρεπει να διδασκεται στα σχολεια, γιατι ολα εκει αρχιζουν και ολα εκει τελειωνουν...
Και εγώ φίλε vagnes περίμενα ότι θα ήθελες να επιβεβαιώσεις την υποψία σου ότι είμαι εκπαιδευτικός για να μου «την πεις». Χάχα Κάτι κατάλαβα από το blog σου όταν είδα το θέμα της ψηφοφορίας. (ψήφισα…άσχετο). Επειδή είμαι σχετικά νέα στο χώρο καθώς πέρσι διορίστηκα (μέχρι τότε δούλευα στα ολοήμερα όχι στην πρόσθετη που παίζονται παιχνίδια, το τονίζω αυτό) δεν πιστεύω ότι για τα περισσότερα ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί. Θα ξαφνιαζόσουνα εάν μάθαινες πόσοι καθηγητές είναι πραγματικά καλοί, γρήγοροι και αποτελεσματικοί στα σχολεία που προσπαθούν να ασχοληθούν με αυτά που πραγματικά χρειάζονται αλλαγή. Ήδη όμως άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά μιας που τίποτα δεν περνά από το χέρι μου όσον αφορά τα διοικητικά ή γενικώς τα διαδικαστικά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάνω καλά το μάθημα μου και να αναλάβω προγράμματα-εργασία με τους μαθητές μου που θα τους βοηθήσουν αν καταλάβουν καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό τους. Μπορώ να είμαι καλή στην δουλειά μου. Δεν θα δικαιολογηθώ για τα υπόλοιπα. Άσε που στο θέμα παιδεία το μόνο πρόβλημα που δεν πιστεύω ότι υπάρχει είναι αυτό του χρόνου και της καθυστέρησης. Χρήμα, ναι. επίπεδο εκπαιδευτικών στον παιδαγωγικό τομέα, ναι. Έλλειψη ειδίκευσης, ναι. Έλλειψη καλού εκπαιδευτικού υλικού, ναι. Καθυστέρηση, όχι!!!!
Καθυστερηση με την εννοια του πόσο πισω ειμαστε απο την ΕΕ, οχι με την εννοια του χρόνου, εννοουσα φιλη angelina.
Νομιζω το πιο σημαντικο ειναι αυτο που λες και συ: να κανει καποιος καλα και με πιστη τη δουλειά του.
Ειμαι σιγουρος, αν διαβασεις καποια σχολια μου, πως οι περισσοτεροι των καθηγητων ειναι απολυτα ευσυνειδητοι, προσπαθουν και πετυχαινουν πολλα πραγματα για τους μαθητες τους. Τη δυναμη τους δεν γνωριζουν αυτοι οι καθηγητες και συ μαζι τους, πως ολοι μαζι μπορειτε να αλλαξετε πολλά.
Θα ηθελα να μου πεις την αποψη σου για την αξιολογηση και με πια κριτηρια θα την εβλεπες να υλοποιειται. Ενα μετρο που, κατα την αποψη μου, θα μπορουσε να κανει σοβαρες διαπιστωσεις και να προτεινει και τις λυσεις που απαιτουνται καθε φορα και αναλογα με τις συνθηκες.
1. Αυτοί που θα κάνουν την αξιολόγηση να είναι εκπαιδευτικοί που έχουν μπει σε τάξεις και όχι εκπαιδευτικοί με πτυχία που πήραν αυτή τη θέση. 2. Ο Ασεπ να αφορά οχι το γνωστικό αντικείμενο καθενός (λογικό είναι να ξέρω αγγλικά εαν αυτό σπούδασα) αλλά παιδαγωγικά και ψυχολογικά τεστ 3. Μετά το διορισμό, αξιολόγηση απο συναδέλφους δεν γίνεται (αν δεις τι παίζει θα πάθεις. Σου καταστρέφουν τη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη εαν δεν "δένεις".) 4. Διεύθυνση (αυτή ναι, να κάνει μια αναφορά με τα υπέρ και τα κατά για τον καθένα μας καθε χρονο) 5. ερωτηματολόγια στα παιδιά (???) Δεν είμαι σίγουρη. Για να κλείσω, είμαι ενας από αυτούς που είναι υπερ της αξιολόγησης αλλά δεν βλέπω τρόπο να γίνεται. Το μόνο που βλέπω να δουλεύει είναι η άρση της μονιμότητας (παντα ο φόβος σε κάνει εστω καλό) αλλά απο την άλλη, τελειώνεις μια σχολή, σου βγαίνει η πίστη να διοριστείς και μετα εαν γίνει μια στραβή να μείνεις άνεργος? Ακόμη και αυτό θέλει σκέψη. Φίλε, σε πολλές σκέψεις με έχεις βάλει. Μήπως δεν είναι λύση η αξιολόγηση η δική μας? Μήπως υπάρχει ελπίδα να λυθούν τα προβλήματα με κάτι άλλο?
Δημοσίευση σχολίου